Dierentolk Marjon in gesprek met: een hond.

LET OP: Dit is een heftig verhaal en kan als schokkend worden ervaren! Maar ook dit soort situaties kun je tegenkomen, als dierentolk zijnde, en daarom willen we ook dit met jullie delen. Niet elke communicatie heeft een happy end. Meerdere malen heb ik gecommuniceerd met deze lieverd. Ze was héél duidelijk richting mij en ik héél duidelijk richting de mensen die op dat moment voor haar zorgden. Maar helaas mocht dit allemaal niet baten. Ze was ontzéttend verdrietig; verdrietig omdat haar verzorgers haar niet meer wilden. ‘Waarom niet?’ vroeg ze zich af. ‘Ik deed toch niks verkeerds?’ Ik heb haar uitgelegd dat het inderdaad helemaal niet aan haar lag, maar dat door omstandigheden haar mensen niet meer voor haar konden zorgen. Negen jaar was ze al en opeens moest ze bij een vreemde gaan wonen, die haar helemaal niet begreep. Hierdoor werd ze nóg verdrietiger en ging ze zich afsluiten voor deze persoon. Zodra die persoon haar benaderde trok ze de lip op: ‘Laat me met rust, ik wil gewoon naar huis’, schreeuwde ze telkens. Zo liet ze mij weten. Maar helaas, ze ging niet naar huis maar naar wéér iemand anders. Die persoon zou haar wel even laten weten wat een hond wel en niet hoorde te doen… Ik heb toen weer gecommuniceerd met deze schat en aan de toenmalige opvang uitgelegd dat de hond alleen maar ontzettend verdrietig was en in een rouwproces verkeerde. Dat, wanneer ze haar de tijd zouden geven en met liefde en respect zouden behandelen, ze echt wel weer zou bijdraaien. Helaas vertelde ik dit tegen dovemansoren. Uiteindelijk was de hond zó in zichzelf gekeerd dat ze alleen nog maar contact met mij wilde. Iets wat ik wel bijzonder vond. Ik besloot haar zelf een thuis te geven en heb toen, met degene die verantwoordelijk was voor de lieverd, afgesproken dat ik de hond de week erna zou gaan ophalen. Maar nét voordat ik in de auto wilde stappen kreeg ik bericht dat ik niet hoefde af te reizen. Dat de oppas de hond had laten inslapen. Onder het mom dat ze agressief was. Maar het enige wat ze wilde was liefde, respect én naar huis. Ik kon alleen maar huilen, huilen en nogmaals huilen. Vijf keer heb ik kunnen en mogen communiceren met de hond. De laatste keer dat we contact hadden heb ik haar verteld dat ik voor haar ging zorgen en dat we eindelijk ook fysiek contact zouden krijgen. Tijdens het huilen kwam ze uit zichzelf naar mij toe. En het enige wat ik toen kon was sorry zeggen, voor hetgeen haar was aangedaan. De schat vertelde mij dat ze zó hard van zich af had gebeten, toen ze haar wilden laten inslapen, dat de dierenarts gehecht moest worden. En nóg begrepen ze niet dat ze helemaal nog niet dood wilde. Ik heb nog wel 1000 keer sorry gezegd en verteld dat ik mezelf wel voor de kop kon slaan dat ik haar niet direct ben gaan halen. Ze kwam naast me staan en legde haar hoofd op mijn been. Sindsdien is de lieve schat mijn gids tijdens het communiceren met andere dieren. ‘Maar oh, wat had ik je graag in leven bij me gehad lieverd...’