Mijn naam is Tom, ik ben 18 jaar oud en ik ben sinds 1 maand voltijd marketing stagiaire op De Zomerhof. Ik deel in dit artikel mijn ervaring met en over opstellingen.
Op zaterdag 20 april 2013 heb ik meegedaan aan een opstelling voor Easy. Het gebeurde samen met een klein clubje; Mieke, Laura, Nathalie en ik. Dit werd mijn tweede opstelling dus ik voelde me vereerd dat ik door Nathalie gevraagd werd om mee te doen.
Ik vroeg me af of ik het ooit zou leren
De eerste keer dat ik aan een opstelling mee deed was alweer 2 weken geleden. Bij deze opstelling was ik erg nerveus. Ik was dan ook geen representant maar een toeschouwer. Nathalie vroeg wel of ik mee wilde doen met de opstelling, maar ik voelde me daar niet goed bij. Ik stond niet genoeg open voor de energie door de zenuwen. Ik vond het erg speciaal dat de representanten wel in die energie kwamen. Ik vroeg me af of ik het ooit zou leren.
Ik voelde echt wat Easy voelt
De tweede keer was dus vandaag. De opstelling ging over Easy, waar het al erg lang niet goed mee gaat. We gingen zitten en we begonnen te aarden. Het aarden is eigenlijk gewoon oefeningen doen. Vanaf dat moment begon ik last te krijgen van mijn been. Terwijl ik nog bezig was met het aarden, ging Mieke al in de opstelling staan. Kort daarna kwam ook Laura in de opstelling. Nathalie vroeg of ik in de opstelling wilde gaan staan als representant voor ‘De Pijn’ en dat deed ik. Op het moment dat ik ging staan waren mijn benen trillerig geworden. Ik voelde echt wat Easy voelt!
Liefdevolle begeleiding
Hierna werden Laura en ik aangesteld als andere representanten. Er kwamen verschillende heftige emoties naar boven. Zelf heb ik benoemd wat ik voelde. Nathalie begeleidde erg liefdevol en met alle geduld van de wereld.
Na 2x representant te zijn geweest vroeg Nathalie of Laura en ik uit de opstelling wilden stappen. We mochten even een luchtje scheppen.
Opgesteld als letter
Vlak daarna werden we opgesteld als ‘N’ en ‘O’. Ik snapte niet wat erachter zat, maar Nathalie leek erg goed te weten wat ze bedoelde. Ze vroeg of Laura een stap in de richting van Mieke wilde zetten en dit deed ze ook. Met iedere stap die Laura richting Mieke zette, kreeg ik meer drang om een stap verder weg te zetten.
Beslissen over leven en dood
Aan het eind werd duidelijk dat Laura voor de natuurlijke dood stond en ik voor de onnatuurlijke dood. Vandaar dat ik voelde dat ik stappen naar achter moest zetten.
Het is heel gek, onbewust reageren zonder dat je weet waarom je de drang hebt om een stap in een richting te zetten of om emoties te voelen die je vlak voor de opstelling niet voelde. Of dat zelfs je lichaam erop reageert. Ik heb het als heel speciaal ervaren en ik kijk ernaar uit om in de toekomst nog eens uitgenodigd te worden als representant voor een opstelling.
Ik ben erg benieuwd of jij ook zoiets hebt meegemaakt en ik lees het graag als reactie op dit artikel!
