Anky moest Bonfire laten inslapen

Anky moest Bonfire laten inslapen

Anky moest Bonfire laten inslapen

Mag je dan zo een gesprek met hem aangaan? Om te vragen hoe hij zijn leven en sterven heeft ervaren? Nee. Zeker niet.

2004. Ik was nog maar net begonnen als fulltime dierentolk toen ik op een ochtend de mail opende van een dame met daarin een bijzonder verzoek.
De dame was niet Anky maar wel een journaliste die haar erg goed kende. Ze had namelijk wel vaker artikelen voor en met Anky geschreven.
Ze was nu bezig met een artikel over Bonfire die op dat moment al met pensioen was. Omdat Salinero zo geweldig scoorde op de Olympische Spelen van dat jaar, wilde ze graag weten wat er in Bonfire omging. En nu was haar vraag of ik Bonfire eens wilde vragen wat hij hiervan vond. Was hij blij voor Salinero en Anky of was hij misschien wat jaloers op hun successen? Kon hij het goed aanzien of voelde hij zich aan de kant gezet?
Deze journaliste vroeg dus, in al haar onschuld, een consult aan met Bonfire.

Heeft Anky toestemming gegeven voor dit consult?

Ik mailde de dame terug met de vraag of zij toestemming had van Anky om dat consult met Bonfire aan te vragen.
Nee, dat had ze niet. Maar Anky zou het wel goed vinden, zo verzekerde ze mij.

Schending van de privacy

Anky zou het wel goed vinden, maar ik niet.
Op zo’n moment is het klaar voor mij.
Ik zal nimmer een gesprek aangaan met een dier dat niet van mij is. Een dier dat bij iemand anders woont en die mij geen toestemming heeft gegeven om contact te maken met zijn of haar dier.
Voor mij valt dat namelijk onder de noemer: inbreuk van de privacy.

Uitdrukkelijke toestemming nodig

Ook in onze cursus hameren wij erop dat je met goed fatsoen never nooit een gesprek kunt aangaan met het dier van een ander die daarvoor geen uitdrukkelijke toestemming heeft gegeven. Zelfs niet als je het gevoel hebt dat dit dier jouw hulp nodig heeft.

Misschien snap je nog beter wat ik bedoel, als ik je verwijs naar het artikel De kat van de buren plast bij ons in de tuin 

Zo heb ik ook ooit van de redactie van Pa Paul het verzoek gekregen om met het hondje te praten van Marguerita en Edwin de Rooij van Zuidewijn toen die in scheiding lagen. Het zou wel een leuk tv-item zijn als we van het hondje te horen kregen bij wie het uiteindelijk zou willen gaan wonen.
Dit is van hetzelfde laken een pak: geen toestemming van Marquerita? Geen gesprek. Zelfs geen poging daartoe.
It’s that simple.

Dus komt er een verzoek of ik met de overleden Bonfire wil gaan praten, dan willig ik dat verzoek in. Maar alleen als dat verzoek van Anky komt. Van niemand anders.
Maar dat verzoek gaat er heus niet komen. Niet omdat Anky niet zou geloven in het communiceren  met dieren. Maar omdat ze dat zelf al doet. Misschien bewust, misschien onbewust.
Ik geloof namelijk niet dat je een paard tot zulke prestaties kunt uitdagen, als het diepste zielscontact ontbreekt.

Voor nu wens ik Anky heel veel sterkte met het verlies van het paard waarmee zij zo’n groot deel van haar leven heeft gedeeld.

 

 

Over de schrijver
Mijn naam is Mieke Zomer. Ik werk als dierentolk. Ik ben ondernemer bij De Zomerhof, auteur van het boek Dieren-Sprekend als Mensen, moeder van Sanne, vriendin van Nathalie. Ik heb het HEAO afgerond, ben vervolgens in de zakenwereld terechtgekomen en van daaruit rolde ik bij toeval in het communiceren met dieren. Het is mijn missie om mijn vak Dierentolk aan een breed publiek bekend te maken. Hiermee werk ik niet alleen mee aan het creeren van een betere toekomst voor veel dieren. Met het geven van de cursussen in het communiceren met dieren en het babyfluisteren, help ik vrouwen een liefdevolle en krachtige plek innemen in onze Nederlandse samenleving. Een samenleving waarin wat mij betreft de mannelijke kwaliteiten en de ratio zwaar worden overgewaardeerd. De wereld veranderen. Meer gevoel, meer hart: mijn missie, mijn passie.
yvette
Door

yvette

op 29 Oct 2013

o ja, Ankie zeker! wat een verdriet voor haar met mijn pas overleden hondje heb ik contact maar gewoon zijnscontact dat is tussen mij en Tovke, daar hoeven geen woorden bij..dat is... maar verdriet is er wel mijn verdriet terwijl het goed is ik hoop dat dat voor Ankie ook geld dat ze weet dat het goed is en bonfire voor altijd bij haar is

Mieke Zomer
Door

Mieke Zomer

op 30 Oct 2013

Wat fijn dat Tovke nog bij jou is, Yvette. En dat jouw verdriet er ook mag zijn, ook al voelt het goed voor jou.

poezenvrouwtje
Door

poezenvrouwtje

op 29 Oct 2013

Helemaal mee eens, zo hoort het te zijn, alleen al uit respect voor de dieren. Fijne dag Mieke en Natasja. Namens Poezenvrouwtje en haar Perzen

Mieke Zomer
Door

Mieke Zomer

op 30 Oct 2013

Fijn dat je er zo over denkt, Poezenvrouwtje.

Charlotte
Door

Charlotte

op 29 Oct 2013

Mijn grootste vraag zou zijn: "Hoe heeft het paard het zelf eigenlijk gevonden om zo getraind te worden en tot hoge prestaties uitgedaagd te worden?" Ik vind het een beetje een vorm van dierenexploitatie, maar als Bonfire het echt leuk vond is er niets aan de hand natuurlijk.

Mieke Zomer
Door

Mieke Zomer

op 29 Oct 2013

Jouw grootste vraag zal voorlopig een vraag blijven. Mij lijkt dat mensen en dieren alleen tot het leveren van zulke topprestaties in staat zijn als het lichaam en de geest in balans zijn. Als dat bij zowel de mens als het dier het geval is, kan er synergie optreden ( 1 + 1 = 3 ). Ik kan me vergissen maar een paard dat louter ge-expoloiteerd wordt, kan wat mij betreft niet zo lang zo goed scoren.

Marijke
Door

Marijke

op 29 Oct 2013

Née zonder toestemming geen reading met een dier, maar ik denk dat Bonfire toch niet zo maar zo oud is geworden er is zeker heel goed voor hem gezorgd, niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk. Natuurlijk wens ik iedereen die van hem hield sterkte toe, maar als het nodig is om afscheid te nemen dan voelt dat ook goed.

Mieke Zomer
Door

Mieke Zomer

op 29 Oct 2013

Van cursisten in de paarden hoor ik wel dat de gemiddelde leeftijd van een sportpaard vandaag de dag, schrikbarend een jaar of 7 is. Als Bonfire als TOPsportpaard 30 is geworden, dan lijkt mij ook dat hij geestelijk en lichamelijk een goed leven heeft gehad. Afscheid nemen en hem eren voor wat hij voor 'ons' heeft betekend, voelt wat mij betreft goed. Dank je voor de reminder. Hier branden wij een kaarsje voor hem en voor haar. En voor iedereen die nauw betrokken is geweest bij de verzorging van dit paard.

Janine
Door

Janine

op 29 Oct 2013

Ik vind dat je best contact mag maken met een (huis)dier dat door een ander mens gevoed wordt, ook al heeft deze niet opdracht daarvoor gegeven. Normaliter doe je dat niet omdat er niet snel een aanleiding voor is. Maar ik vind dat het dier niet monddood gemaakt hoeft te worden, als er goed respect is tussen het dier en 'eigenaar' is er immers niks aan de hand? De ene mens is ook een flapuit en de andere niet. Ik ben wel van mening dat je verkregen informatie niet zomaar de wereld in moet gooien. Het blijft lastig. Je moet dus vooraf weten in hoeverre je er meewilt en kunt bemoeien.

Mieke Zomer
Door

Mieke Zomer

op 29 Oct 2013

Dank je voor je mening Janine. Ik waardeer het dat je 'm uit. In zo'n geval is mijn eigen staat van 'zijn' de beste graadmeter voor het vormen van mijn mening in deze. Zou ik het fijn vinden als iemand - het maakt niet uit wie - ongevraagd op mij of op mijn dieren gaat zitten intunen? In mijn leven mee gaat kijken? Hier krijg ik persoonlijk een 'unheimnisch Gefuehl' bij. En daarom zou ik zelf nooit ongevraagd een gesprek ingaan. Omdat ik het niet fijn zou vinden als mij dat zou overkomen. Hoe goedbedoeld ook van die ander.

Anneke Bokma
Door

Anneke Bokma

op 29 Oct 2013

Gister zag ik dit bericht al langs komen en ik dacht gelijk dit kan toch niet waar zijn. Een blijk van weinig fatsoen, begrip en respect voor mens en dier.

Mieke Zomer
Door

Mieke Zomer

op 29 Oct 2013

Welk bericht bedoel je, Anneke?

anita
Door

anita

op 29 Oct 2013

Een groot verdriet voor Ankie. Wens haar sterkte. Wat het item hier aangaat,wat je ook doet voor/met dieren,toestemming vragen aan de mens van het dier. Maar...heb je een situatie zoals Morgan bv is het een ander verhaal. En het is niet de bedoeling om dieren monddood te maken,maar snap wel wat de persoon hierboven bedoelt. Mijn ervaring trouwens met toestemming van de mens van een kat in dezen bv: is dat de kat op een gegeven moment geen behoefte meer had om te communiceren,dus "monddood"was hier niet het geval. Ze vond het genoeg ,vrouwtje had haar punt gemaakt en het een en ander uitgelegd en nu was het klaar. Wat Ankie en Bonfire aangaat,dat was een zielsverbinding,dat kan niet anders. Zulke prestaties leveren kan alleen als er een zeer goede verstandhouding is en goede verzorging. Bonfire mocht op een gegeven moment van zijn oude dag genieten en nu is hij naar een andere dimensie. Het is goed zo,maar verdrietig zijn dit soort situaties altijd. lieve groet anita

Mieke Zomer
Door

Mieke Zomer

op 29 Oct 2013

Dank je voor de nuances die je aanbrengt Anita, ik vind dat je het mooi omschrijft. lieve groet mieke

Caro
Door

Caro

op 29 Oct 2013

Prachtig zoals als Anky samen met haar paarden lijkt te dansen door de ring, dat moet volgens mij wel echte liefde zijn. Als een paard iets zou moeten doen wat hij niet wil, dan zou hij niet stralen zoals Bonfire dit altijd deed. Vwb de reading van een dier wat bij iemand woont die hier niets mee heeft en dit dier je nou om hulp lijkt te vragen... Want dat kan ook..... ook zij willen soms gehoord worden.

Mieke Zomer
Door

Mieke Zomer

op 30 Oct 2013

Caro, op welk moment weet jij of een dier jou om hulp vraagt? Hoe weet jij of dit dier gehoord wil worden?

Caro
Door

Caro

op 30 Oct 2013

Dat is puur intuïtief, net zoals er mensen zijn die om hulp kunnen vragen zonder het te zeggenn

Mieke Zomer
Door

Mieke Zomer

op 31 Oct 2013

Caro, ik begrijp dat jij veel op je intuitie werkt. Dat is heel mooi. Maar alleen als je heel zeker weet dat jouw intuitie aan het woord is en niet je ego. Ik kan je persoonlijke verhalen vertellen waarbij 'mijn intuitie' mij dramatisch in de steek heeft gelaten. Hiermee bedoel ik het volgende: wij krijgen heel veel mensen op het erf en over de vloer. Sommigen van hen menen ons, zonder dat wij hen erom hebben gevraagd, te moeten melden dat er iets mis is met onze dieren. Je moet dan denken aan: "Ik voel heel veel verdriet bij dit ezeltje". Of: "Wat is er met Anna aan de hand? Ze voelt zo anders dan normaal." Als wij dan vragen: Hoe weet je dat, of waarom denk je dat? Dan krijgen wij vaak het antwoord: "Dat voel ik", of "dat zegt mijn intuitie". De eerste paar keer dat dit gebeurt, schrik je ervan ... Iets met onze dieren? Wat hebben wij zelf niet gezien? Hebben wij iets gemist? Maar nu ondervangen wij dit soort opmerkingen met het stellen van de volgende controlevragen: "Je voelt verdriet bij dit ezeltje. Je zou gelijk kunnen hebben. Vertelt ze iets over de veulens die zij heeft gehad? Welke kleuren het waren? Hengsten of merries? Hoeveel in totaal? Hoe oud was ze toen ze haar eerste veulen kreeg?" Pas als de meeste controlevragen correct zijn beantwoord, gaan wij serieus in op de ongevraagde opmerkingen: "Ik voel verdriet" of "ze voelt anders aan". Voor de volledigheid: de eerste keer dat de maker van dit soort opmerkingen, ook antwoorden op onze concrete vragen kan geven, moet nog komen. Hiermee wil ik de noemer 'intuitie' niet teniet doen, wel wil ik 'm niet heiliger maken dan die soms lijkt te zijn.

Caro
Door

Caro

op 01 Nov 2013

Het ging bij mij om een dier wat ik jaren gehad heb en wegens omstandigheden heb moeten verkopen. HIj zocht mij regelmatig op in mijn dromen om te laten weten hoe het met hem ging. Toen ik hem nog in mijn bezit had riep hij mij ook als er iets aan de hand was en dat was dan ook altijd zo. Van een koliek tot een vreselijk beschadigd been bijv. Ik blijf het prachtig dat dit kan, maar dit was voor mij altijd te controleren doordat ik het kon zien als ik bij hem ging kijken. HIj kwam op wonderlijke wijze terug in mijn leven, ik kreeg hem cadeau en kon hem toen een prachtig nieuw huis kunnen bieden bij een meisje wat super goed bij hem past. Zij kan nog heel veel van hem leren. HIj staat nu in het buitenland en ik zou hem na een paar maanden gaan opzoeken om te kijken hoe het met hem is. Toen zei hij dat ik hem los kan en mag laten, dat heb ik gedaan, puur omdat ik weet dat hij telepatisch dingen doorgeeft. Daarna heb ik nooit meer iets gehoord van hem. Wel over hem, maar dat kwam dan in de vorm van een foto om te laten zien hoe goed hij het heeft en hoe blij ze met hem zijn. Ik heb dit al van kinds af aan, en zie dit als een gave waar ik heel dankbaar voor ben.

Mieke Zomer
Door

Mieke Zomer

op 02 Nov 2013

Prachtig Caro, dit klinkt heel mooi, het diepe contact dat je met je eigen dier hebt (gehad). Het mag duidelijk zijn dat de discussie hier op deze pagina, daar niet over gaat, over intuitief contact met je eigen dier. Maar wat je beschrijft, bezorgt mij kippenvel. Ik vind het erg mooi intens. Je hebt dan zeker een stapje voor op de mensen (zoals ik) die hiervoor op cursus moe(s)ten. En dat stapje is dan dat jij je hele leven al bent gevormd door en hebt geluisterd naar je intuitie. Dank je dat je jouw verhaal met ons hebt gedeeld. Als je het leuk vindt om meer te schrijven, bijvoorbeeld de anekdote over de koliek of het vreselijk beschadigde been, of hoe je hem (als cadeau) weer in je leven kreeg, of hoe hij duidelijk maakte dat je hem in vertrouwen los kon laten, dan zijn wij samen met onze lezers heel erg geinteresseerd in jouw verhalen. Als je het leuk vindt om anderen te inspireren of om jouw verhalen te delen, dan bieden wij je hier volop de gelegenheid. Je hoeft alleen een mailtje te sturen naar info@dezomerhof.nl en te schrijven dat je over jouw ervaringen stukjes wilt schrijven. Denk er maar eens over na. Ik denk dat jij heel veel mensen met jouw verhalen kunt inspireren. En dat zie je dan weer terug in de reacties die de mensen schrijven.

irene Wever
Door

irene Wever

op 29 Oct 2013

Een gesprek aangaan met een (al dan niet overleden) dier die door iemand wordt (werd) verzorgd zonder toestemming? In principe niet, ik sluit me aan bij het standpunt van Mieke! Maar ik heb wel een keer een uitzondering gemaakt (het leven is niet zwart-wit). Ik heb een keer een consult gehad met een dier en het gespreksverslag was een verjaardagskado voor een vriendin. Er is toen afgesproken dat het gespreksverslag op een afgesproken tijdstip rechtstreeks verzonden zou worden naar "de mens" van het dier en degene die het consult heeft betaald was op dat moment bij die persoon en gaf aan dat het kadootje in de mailbox zat. De aanvrager heeft het dus niet ontvangen en bij het gesprek heb ik er bij de vraagstelling ook rekening mee gehouden. Het is eigenlijk een leuke karakterschets geworden. Telepathisch contact leggen is een prachtige methode en juist daardoor dienen we hier heel zorgvuldig mee om te gaan.

Mieke Zomer
Door

Mieke Zomer

op 30 Oct 2013

Persoonlijk maak ik zelfs niet dit soort uitzonderingen. Hoe leuk en dankbaar het werk ook kan zijn. Omdat ik dan het gevoel heb dat ik hier niet het dier mee dien maar de mensen. Zou het dier 'los' gaan en diep trauma of heel persoonlijke zaken over de jarige met mij willen delen ... dan kan ik niet zeggen: het is een cadeautje hoor, het moet wel leuk blijven. En net als met vissen (je kunt vooraf niet zien wat je aan de haak krijgt) ... kun je vooraf bij een dier niet zien welke ellende het met zich meedraagt. Hoe leuk het dier aan de oppervlakte ook oogt. Ik zou het zelf ook niet leuk vinden als achteraf hoor dat iemand mij of mijn dier heeft 'gelezen'. Ook niet als cadeautje. Maar dat is dus heel persoonlijk.

Lieke
Door

Lieke

op 30 Oct 2013

Wat een mooi verhaal, Mieke! En weer bedankt voor de opheldering! Groetjes, Lieke

Mieke Zomer
Door

Mieke Zomer

op 31 Oct 2013

Dank je, Lieke. Fijn dat je er iets aan hebt.

Sandra
Door

Sandra

op 31 Oct 2013

Ik tune ook niet ongevraagd in op een dier. Ik heb ook wel eens verzoekjes gekregen voor dieren van ´niet baasjes´ en deze heb ik nooit aangenomen. Maar het gebeurt wel eens dat ik iets binnen krijg van het dier dat zo sterk is dat ik er iets mee moet. Zo werd, tijden geleden, een een Golden Retriever op Marktplaats aangeboden. Ik keek naar de hond en die was volkomen verbijsterd dat hij aangeboden werd: hij wilde niet weg bij de mensen. Ik ben toen een kort gesprek met hem aangegaan en heb beloofd dat ik zijn gevoel zou overbrengen aan de mensen. Ik heb hem verteld dat ik niet kon garanderen dat de mensen iets met mijn bericht zouden doen maar dat ik het wel kon vertellen. Ik heb naderhand meteen mijn bevindingen doorgegeven aan het mailadres uit de advertentie. Ook heb ik mijn telefoonnummer doorgegeven zodat zij contact met me zouden kunnen opnemen. Ik heb genoemd dat ik normaal gesproken niet ongevraagd met een dier praat maar dat het gevoel dat de hond overbracht zo sterk was dat ik een uitzondering heb gemaakt. Ik ben hier niet over gebeld. De advertentie was ´s avonds weg, maar ik weet niet waarom dat was. Ik tune dan niet nog een keer in om dit na te gaan: dat gaat voor mij te ver. Of ik goed gehandeld heb, weet ik niet. Als ik niet had gereageerd zou ik de hond in de steek hebben gelaten, voor mijn gevoel. In dit geval voelde ik die verantwoordelijkheid voor het dier en was mijn gevoel de enige raadgever. Misschien zou ik het een volgende keer anders aanpakken: contact opnemen met de mensen met de vraag of ik iets met ze mag delen over hun dier? Dan ligt de keus bij hen. Maar dat bedenk ik nu rationeel: als zo´n situatie zich weer voordoet, handel ik misschien wel weer vanuit mijn gevoel. Groetjes, Sandra

Mieke Zomer
Door

Mieke Zomer

op 31 Oct 2013

Eerlijk verhaal Sandra, maar wel heftig. Ik zou me te pletter zijn geschrokken als ik mijn dier tralala op Marktplaats had gezet en opeens zo'n mail had ontvangen. (Lees ook mijn artikel: Dieren op Marktplaats) Ik denk dat ik, als ik deze mensen was, zo zou reageren: Advertentie eraf, hond naar asiel, en ver weg blijven van diegene die zich met mijn leven bemoeit. En dat is precies wat je niet hebt willen bereiken, hoe goed jouw bedoelingen ook zijn geweest. Wat ik wel zou doen, is o.a. het dier en zijn mensen liefde sturen en in het licht zetten. Zijn er lezers die een andere mening zijn toegedaan?

Diana
Door

Diana

op 31 Oct 2013

Hai Mieke, In het geval van Bonfire en de journaliste die een leuk verhaal wil schrijven of gewoon geinteresseerd is in Bonfire vind ik het niet oke om daar inderdaad een inbreuk van privacie te schenden. MAAR stel dat je een dier tegenkomt die echt dringend hulp nodig heeft maar waarvan de baas het niet eens weet of bewust het dier mishandeld, wat dan? Het dier zit vast en de enige sleutel is de dierentolk. Als het dier met jou wil praten ipv dat wij (dierentolken) met hen willen praten dan ligt daar toch een eneorme bron van steun en hulp die de dierentolk kan bieden.Ik zeg dit omdat ik eens een paard tegenkwam die mij aansprak. Zij smeekte mij om hulp. Ze stond alleen in de wei voor een hele lange periode en ze was zo ongeloofelijk eenzaam. Ze vroeg mij haar te helpen. Ik kon geen nee zeggen.... Op haar verzoek ben ik naar de boer gestapt die direct in een defensieve houding reageerde, en heb hem gevraagd om een paard bij haar te plaatsen, ik wist zeker dat ik niet kon vertellen dat ik deze vraag van de merrie had gekregen. Als je dieren kan verstaan, dan versta je ook energie-taal van mensen. De boer was gesloten en ik kon niks anders dan terug keren naar de merrie en haar het slechte nieuws brengen. Ik heb haar vele malen opgezocht zodat ze haar verhaal bij mij kwijt kon. Helaas was ik maar een mens, ze had zo hard een metgezel nodig. Gelukkig staat ze nu bij een nieuwe eigenares in de wei vol met merries! Oh, wat was ik blij toen ik dit hoorde. Een mooi metafoor voor het wel of niet inbreken van privacie: Er staat een huis in brand en je weet dat er dieren wonen, de eigenaar is niet thuis. Je breekt in of belt de brandweer die vervolgens MOET inbreken om de dieren te redden...Je kan het zien als inbreuk op privacy of je ziet de noodzaak daarvan in voor een hoger doel. Het ligt voor mij dus helemaal aan de noodzaak van het dier. Inbreuk van privacy, nee maar met uitzonderingen ja. Dankje voor het lezen van mijn verhaal en dankje voor jullie prachtige werk met dieren. Diana

Manon
Door

Manon

op 05 Nov 2013

Het grote verdriet dat er nu heerst over de dood van Bonfire, lijkt mij JUIST een reden om geen contact te willen leggen. Ga eens kijken in de aardse niet intuïtieve wereld, als er iemand overlijdt. Daar is zoveel energie aanwezig, dat het (voor mij iig) echt onmogelijk is om echt puur contact te maken/hebben met 1 dier en/of mens. Laat staan als het om zo een paard gaat als Bonfire. Dan zijn de emoties/energieën al helemaal niet te overzien (voor mij is het dan moeilijk om goed te kunnen bepalen wat van wie is) En daarbij ben ik het met Mieke eens. Zomaar een reading doen is in mijn ogen ook " not done ". Maar goed, dat is mijn mening. Zo vind ik ook dat je bij mensen bijvoorbeeld NOOIT aura`s, zomaar mag " lezen ". Je moet je voorstellen dat je in het dagboek van iemand aan het lezen gaat. Stel je eens voor hoe je het zou vinden als iemand in jouw dagboek gaat lezen, zonder jouw toestemming. Dus ja ik ben het met Mieke eens. Eerlijkheidshalve moet ik wel bekennen dat er een keer is geweest dat ik door 2 Friese paarden geroepen werd. Een merrie en een hengst. Zij waren / zijn halfbroer en -zus. Ik kon hun echt niet negeren. Zij vertelden mij of ik hen wilde helpen. Ik heb ze verteld dat ik eerst toestemming wilde (niet moest maar, wilde) vragen aan hun eigenaar. Omdat sommige mensen het niet begrijpen dat er mensen zijn die met dieren kunnen communiceren. Dit verbaasde hen heel erg :-) Op het moment dat zij zich dat realiseerde lieten ze mij weten dat zij dit helemaal niet wisten. Ik vroeg hen of ze nog wilden dat ik de eigenaresse om toestemming ging vragen. Op dat moment hebben ze er van af gezien. Later (paar maanden daarna) ben ik per toeval (of niet natuurlijk) in contact gekomen met de eigenaresse van de Friese paarden. Toen de paarden mij zagen waren ze blij verrast. Uiteindelijk heb ik de eigenaresse mogen vertellen wat er speelde bij de paarden. Dit heeft heel veel positiefs gebracht voor de paarden maar ook voor de eigenaresse. Het is nogal een lang verhaal maar ik wil alleen maar zeggen dat je dieren ook dingen kunt uitleggen. En dus ook kunt zeggen dat je het niet kunt/mag doen. Maar goed, het is en blijft uiteindelijk ieder zijn/haar eigen verantwoordelijkheid hoe hiermee om te gaan. Ik hoop, maar verwacht eigenlijk ook wel dat Anky en Bonfire heel goed afscheid hebben kunnen nemen. Want als een paard zulke prestaties, zo langdurig heeft verricht. Nou dan maak je mij niet wijs dat die twee geen goed gesprek hebben gehad voor Bonfire over ging. Ik wens iedereen die met Bonfire gewerkt heeft, vooral Anky veel kracht, moed en sterkte toe. Warme groet van mij

Frank
Door

Frank

op 06 Nov 2013

Communiceren met Bonfire, mag dat? Een stellig nee of ja is maar zelden mogelijk, naar mijn mening, maar wat zijn dan de “regels”? Moet je die in het zakelijke zoeken of in ethiek? Zelfs over het poneren van de stelling kan je al discussiëren. Is het aandacht trekken met bekende namen of is het om de ethische kant van het onderwerp te belichten? Uitgaande van dit laatste: Is een dier een zelfstandige entiteit of een bezit. Je kunt beweren dat elk levend wezen een zelfstandig levend wezen is. Daarmee heeft dus niemand zeggenschap over dat wezen en mag ieder lukraak communiceren. Religies geven eerder de voorkeur aan (kort door de bocht) het rentmeesterschap van de mens of sterker meesterschap van de mens. Daarmee is alles wel van iemand en niemand heeft zich daar mee te bemoeien zonder toestemming. Of dat laatste gepraktiseerd wordt? We maken wat ruzie/oorlog omwille van het opleggen van een moraal. Een andere redenatie is dat je een soort van voogdijschap hebt genomen over iets omdat dat iets nog niet volwassen is. Wie zou er blij mee zijn als een buitenstaander (al dan niet bekende), zich ging bemoeien met dat wat onder mijn voogdij is? Inderdaad, stel iemand gaat zomaar mijn kinderen uit lopen horen. Daar heb ik geen behoefte aan. In dit geval beschouw ik mijn kinderen nog niet mondig genoeg om zaken te onderscheiden en derhalve dient men zich tot mij te wenden totdat ze mondig zijn. Dat noemen we volwassen hoewel sommigen dat misschien wel nooit worden en anderen al op relatief zeer jonge leeftijd. Is een dier als een “nog niet volwassene” te beschouwen? Is een overledene nog onderdeel van dit voogdijschap? Als ik op verzoek van iemand in belang van die iemand kennis verkrijg over anderen, is dat laatste dan terecht? Als voorbeeld een familieopstelling tijdens welke aannemelijk wordt of blijkt dat een (voor-)ouder slechte dingen heeft gedaan en deze ouder is reeds overleden of nog levend? Die ouder heeft geen toestemming gegeven en niemand heeft over die ouder voogdijschap!! En toch kunnen opstellingen veel positiefs tot gevolg hebben. Een andere benadering is middels stempels als nieuwsgierigheid, bemoeizucht, roddelziek zijn, bezorgdheid en nog een aantal? Hoewel het groeiend aantal programma’s op TV zoals Boulevard het tegengestelde doen vermoeden, moet iedereen zich met zijn eigen zaken bemoeien, toch? Dat zou je niet zeggen als we naar religieuze oorlogen, camera-toezichten in het publiek, twitter, facebook en andere zaken kijken. Waar ligt de grens? Stel je wilt een dier benaderen voor communicatie, dan stelt zich de vraag: WAAROM. Voor de roddel? Uit nieuwsgierigheid? Om je ergens mee te bemoeien? Of ben je bezorgd om diens welzijn, hetgeen de enige met een goede bedoeling lijkt te zijn. Hoe authentiek is die bezorgdheid. Veel bezorgdheid, helaas, is toch terug te herleiden naar een van de andere. Zeker als je niets aan "het onrecht" kunt of zult doen. Als ik gegronde redenen heb om aan te nemen dat er kindermishandeling plaats vindt bij de buren, moet ik naar de kinderbescherming. Dat is een plicht naar het betreffende kind. Datzelfde geldt voor als een dier mishandeld wordt. Het probleem zit hem in “gegronde redenen”. Mag ik ten behoeve van "het zeker weten" en dus "om gegronde redenen te produceren", communiceren met het kind (als lerares) / dier (als passant langs de wei) ? Probeer eerst maar eens feiten van subjectieve invulling te scheiden. Voorbeeld: veel haar uitval kan door een chemokuur komen in plaats van door mishandeling of slechte voeding. Zegt het dier expliciet in woorden tijdens de communicatie dat het mishandeld wordt???? Of gaat het ego van jou aan de haal! Ik denk dat een dier een zelfstandige entiteit is, wellicht ten dele onder voogdij. Een overleden dier is in ieder geval niet meer onder voogdij. Maar waarom wil je na overlijden met een dier communiceren? Welk stempel ga je gebruiken?

Reactie plaatsen