Dieren wonen altijd met een reden bij hun mens. Tijdens het communiceren is me dat telkens weer duidelijk.
Ook zijn dieren vaak spiegels voor iemand binnen de groep waar ze wonen.
Deze hond, waar ik mee heb mogen communiceren, is zelfs niet alleen een spiegel voor 1 persoon binnen het gezin, maar een spiegel voor het hele gezin.
De vrouw kon dit bevestigen.
Een stoer opgroeiende, ietwat onzekere, dominantie uitstralende hond komt naar me toe op het moment dat ik hem uitnodig om met me te komen communiceren.
De lieverd vertelt me direct, dat hij het overdag behoorlijk druk heeft. Hij probeert namelijk, wanneer zijn mensen aanwezig zijn, alles in het gareel te houden. Wat hem nooit lukt. En omdat het hem nooit lukt haalt hij steeds meer uit de kast, om zijn doel te kunnen bereiken. Hierdoor wordt de hond steeds feller en leek het er zelfs op dat hij gevaarlijk ging worden.
Verder laat de hond weten dat hij zijn mensen onvoorspelbaar vindt, waardoor hij onzeker wordt.
Het gezin wilde graag weten waarom hun hond steeds feller reageerde, onder andere wanneer ze iets van hem af wilden pakken.
Nu moet men weten dat iets afpakken eigenlijk nooit normaal gedrag is in de ogen van een hond. Wil men iets afpakken van een hond die dominant is én het gevoel heeft boven de andere roedelleden te staan, kan dit zelfs gevaarlijk zijn. Opeisen is heel iets anders dan afpakken.
Maar dit terzijde…
Het gezin wilde eigenlijk graag weten hoe ze hun hond beter konden begeleiden, zodat er weer harmonie binnen het gezin kwam én de hond gelukkiger kon worden.
De hond laat mij de energie van de gezinsleden ervaren en het is duidelijk voelbaar dat zijn eigen energie vele malen hoger is.
Doordat hij zich verloren voelt binnen de roedel, kan hij jammer genoeg geen respect opbrengen voor de mensen die met hem samenwonen. En respect hebben voor de verzorgers is nét zo belangrijk als liefde krijgen en geven. Misschien zelfs wel belangrijker voor een hond.
Hij houdt onvoorwaardelijk veel van zijn mensen, dat laat hij me duidelijk weten en voelen.
Maar stabiliteit voelt hij niet en dat maakt hem onzeker.
De hond weet gelukkig heel veel door te geven. Zoals onder andere dat er, wanneer hij gaat wandelen, altijd spanning is bij degene die met hem aan de riem loopt. Hierdoor voelt die persoon op dat moment zwak aan voor de hond, waardoor hij zich genoodzaakt voelt om die persoon te beschermen tijdens de wandeling. Ontspannen wandelen is er dan ook niet bij voor de hond.
Ook kan hij vertellen dat hij niet zo het gevoel heeft binnen een roedel te leven, maar dat er allemaal eenlingen in het huis aanwezig zijn.
Daarnaast heeft de hond sterk het gevoel dat zijn mensen bang, gefrustreerd en onduidelijk zijn. Zelf voelt hij zich de baas in huis en is alles in huis ook echt van hem. Hij veroorlooft zich dan ook gedrag wat normaal niet acceptabel is.
Doordat de hond zich baas voelde accepteerde hij veel dingen niet van zijn mensen. Hij is van aard dominant en door het gedrag van de mensen werd hij steeds dominanter.
Het verslag was voor het gezin een eyeopener. Ze zijn rond de tafel gaan zitten en hebben besproken wat ze konden doen.
Gelukkig namen ze de adviezen, die tijdens het communiceren naar voren kwamen, aan en bespraken wat er binnen hun gezin haalbaar was.
Ze merkten, door hetgeen hun hond door had gegeven, dat ze inderdaad niet meer als een gezin functioneerden.
De hond is niet voor niks bij dit gezin gaan wonen.
Zo mag 1 gezinslid meer zelfvertrouwen krijgen en door het omgaan met de hond zal dit ook lukken.
Het gezin is gaan werken aan de band onderling, waardoor de roedel, het gezin, veel stabieler wordt.
De vrouw heeft aan zichzelf kunnen werken, wat ook zijn vruchten afwerpt. En de hond.. Hij kan gaan ontspannen en genieten van zijn leven als hond binnen het gezin.
N.B. De hond op de foto is niet de hond uit dit verslag.
