Een kijkje in de keuken van de dierentolk
Voor de VPRO heb ik in 2011 een serie afleveringen gemaakt voor Villa Achterwerk over het Communiceren met Dieren.
Een van de afleveringen ging over Knabbel en Babbel, twee ratjes die bij Tahita woonden. Echt, ik heb nooit geweten dat ratten zo leuk konden zijn.
In het filmpje dat je zojuist hebt bekeken, zag je de aflevering waarin ik met Knabbel sprak. Tahita had namelijk een vraag over Knabbel.
De analyse van het gesprek
Je ziet dat ik voordat ik in gesprek ga met Knabbel, mijn ogen dicht doe.
Ik vind dat handig om mijzelf af te sluiten van prikkels die anders via mijn ogen zouden binnenkomen.
Ik daal vervolgens heel snel af naar mijn ‘innerlijke werkkamer’. Dat gaat razendsnel, inmiddels bijna als in een flits. Hoe vaker je namelijk op dit meditatieniveau zit, hoe sneller je op het juiste niveau komt om zuiver met een dier te kunnen communiceren.
De allereerste keer dat je met een dier in gesprek gaat, heb je misschien wel twintig minuten nodig om er te komen. Maar hoe vaker je het doet, hoe sneller het gaat.
Tahita heeft de volgende vraag:
Waarom gaat Knabbel achter de kast zitten als ik het Junior Songfestival kijk?
De vraag gaat dus over geluiden.
Dus is het logisch dat ik daarop mijn oren spits. Ik focus mij op ‘geluiden’ terwijl ik in meditatie ben.
Dan is het niet zo vreemd dat ik vervolgens iets binnenkrijg dat niets met de vraag te maken heeft, maar wel met ‘geluiden’ in het huis van Tahita. Dus wat vang ik op: een snurkende vader. Om tussentijds te checken of ik de juiste verbinding heb, noem ik de snurkende vader van Tahita. Zou zij zeggen: nee hoor, helemaal fout, dan zou dat voor mij een teken zijn geweest om nog zuiverder af te stemmen.
Vervolgens spreek ik mijn visuele vermogens aan.
Met mijn ogen dicht, vraag ik een plaatje op van Knabbel met Tahita.
Knabbel antwoordt met het filmpje waarop te zien is hoe hij over Tahita heen loopt. Bij navraag blijkt dit te kloppen.
Vervolgens spreek ik mijn kinestetisch motorische vermogens aan.
Ik wil namelijk voelen wat hij voelt als Knabbel over Tahita heenloopt.
Hierop voel ik de lichaamswarmte die Tahita uitstraalt.
En als laatste doe ik een beroep op mijn kinestetisch tactiele vermogens.
En hierop voel ik de warme liefde die Tahita voor haar ratjes voelt. Ik voel hoeveel ze van haar dieren houdt. En daarbij voel ik de liefde die Knabbel ontvangt van Babbel.
Ik ben nu met al mijn zintuigen soort van goed afgestemd op Knabbel.
Dan kan ik nu de vraag stellen waarop Tahita het antwoord graag wil.
Knabbel laat zien dat hij heel erg gevoelig is. Nog gevoeliger dan Babbel.
Knabbel hoort de geluiden die binnenkomen, veel harder dan Babbel dat doet.
Op dat moment krijg ik zelf het gevoel dat ik in een discotheek voor een box sta die ontzettend veel decibel produceert.
Daarbij vangt Knabbel de geluiden niet alleen op via zijn oren maar ook via zijn snorharen. Doordat die snorharen zo gaan trillen, voelt het voor Knabbel alsof hij helemaal meetrilt. Daar heeft hij heel veel last van.
Als ik het erg overdreven uitdruk, dan krijg ik bij die snorharen het gevoel dat ik helemaal meetril met mijn hele hoofd. Dat ik mijn eigen lichaam niet meer onder controle heb.
Als ik mij in meditatie met Knabbel meebeweeg de kamer in, heb ik meer last van de muziek. Die overgevoeligheid voor dit geluid en deze resonantie van de snorharen wordt minder als het geluid wordt gedempt. In dat geval, weg bij de boxen, dus onder de kast of terug in de kooi waar hij in zijn hangmatje kan liggen. Dit hangmatje dempt het geluid ook door de stof heen.
Zodra ik in meditatie bij Knabbel ben die vlucht voor de herrie, krijg ik een gevoel van: ik wil in de kooi, ik wil veilig zijn, maar ik kan er niet bij komen. Ik kan er niet in.
Ik moet wachten tot ik word opgepakt, dan pas houdt dat vervelende gevoel op.
Dit vertaal ik in: Knabbel geeft aan dat hij zelf terug de kooi in wil. Hij wil van die afhankelijkheid af.
Tahita vraagt vervolgens waarom Knabbel niet zo heftig reageert als zij zingt of piano speelt.
Hierop laat ik in meditatie Knabbel het geluid van de piano en van Tahita’s stem horen.
Dat klinkt lief en zacht en mooi.
Bij het geluid van het Junior Songfestival krijgt hij hoofdpijn. Die trilling is veel scherper, veel harder.
Helemaal op het eind van de video laat ik Tahita de ratjes elke dag liefde sturen.
Ze houdt hierop haar hand boven het ratje en denkt dan aan de lieve dingen die zij over de ratjes kan bedenken. Via haar hand, stuurt zij in feite haar liefde naar de ratjes.
Om te zorgen dat Knabbel minder bang is en beter bestand is tegen het leven op aarde, dus ook tegen zulke nare geluiden, laat ik Tahita Knabbel bewuster worden van zijn lijfje. Ik vraag Tahita om haar ratje(s) dagelijks heel bewust te aaien. En wel zodanig dat het hele lijfje van het ratje wordt geaaid, inclusief de vier voetjes en het staartje.
