Soms spookt er iets door je hoofd.
Herken je dat? Bij alles wat je aanpakt, komt dat beeld weer op.
Alle wegen lijken dan niet naar Rome te leiden maar naar dat beeld. Of je wordt door verschillende mensen in verschillende situaties op hetzelfde boek gewezen. Je moet je er alleen even bewust van worden dat het gebeurt.
Weten. Meer heb je niet nodig.
Dat is iets wat me weer eens duidelijk werd toen ik met mijn neus op de feiten gedrukt werd door onderstaande gebeurtenis. De afgelopen paar dagen ben ik in mijn hoofd veel bezig met Mandela.
Het zal allemaal wel ontzettend cliché zijn maar ik vind het geweldig hoe die man dat toch heeft klaargespeeld in zijn leven. Zoveel jaar in gevangenschap geleefd. Hoeveel geduld moet die man hebben gehad, hoeveel vertrouwen … Met vertrouwen in de toekomst zit het wel goed bij mij maar wat betreft geduld, daar kan ik de laatste tijd wel wat van gebruiken. Ik begin een beetje ongeduldig te worden. Natuurlijk snap ik dat alles zijn tijd nodig heeft om door te werken. Maar toch ….
Verbeteringen op het bedrijf De Zomerhof
Wat wil nu het geval? Al bijna driekwart jaar zijn wij fulltime bezig met het opleuken en stroomlijnen van De Zomerhof. We volgen daar allerlei trainingen voor. Reizen af in binnenland en naar buitenland en soms zelfs naar andere werelddelen. We doen het met liefde en passie en zien het als investering in ons bedrijf.
Vertrouwen hebben in de toekomst, net als Mandela
Maar als je maand na maand aan het werk bent en via veel ingangen je bedrijf aan het reorganiseren bent, dan wil je na een poosje wel eens resultaat zien. Ook al weet je dat je een eis stelt die niet reëel is, louter omdat het proces dat je bent aangegaan nog niet volledig is doorlopen. Nu, en dat is waar ‘m bij mij de schoen wringt. De schoen van geen geduld meer hebben. Terwijl ik weet dat ik niet anders kan dan wachten. Want ik heb niks te willen. Want ik moet gewoon wachten.
Net als Mandela dat jaar na jaar moest.
Inspiratie opdoen van Mandela
Als er iemand is die mij dus iets kan bijbrengen over het betrachten van geduld, dan is dat Mandela. Misschien moest ik eens een boek lezen over hoe die man al die jaren heeft gedacht en gevoeld. Hoe hij de wereld is blijven bekijken. Hoe hij vertrouwen heeft gehouden in zijn weten. Maar vooral: hoe hij zijn geduld heeft kunnen bewaren.
Weten. Meer heb je niet nodig
Ik loop inmiddels een dag of twee met Mandela in mijn hoofd.
Nathalie is het weekend weg. Naar familie en vrienden in het westen.
Als ze thuiskomt, heeft ze een cadeautje voor me meegebracht.
Het cadeaupapier zegt: Paagman, Den Haag.
Mijn ratio zegt: Ah, wat lief, een boek.
Nathalie zegt: “Geen idee of het wat voor je is, maar ik werd helemaal achterin de zaak getrokken waar o.a. dit boek stond. Eigenlijk weet ik ook niet waarom.”
Mijn weten zegt: het is een boek van een Mandela.
De foto in dit artikel zegt: voila, dit is de kaft van het boek dat Nathalie meebracht.
Soms is mijn ‘weten’ zo sterk. Ik kan dan niet uitleggen waarom.
Het is echt niet doorlopend aanwezig. Zo voel ik dat niet. Het zou het allemaal wel heel simpel maken.
Het weten bestaat wel degelijk
Veel mensen maken dingen mee in hun leven, die ze van tevoren met hun ratio nooit hadden kunnen voorspellen. Maar ze ‘wisten’ iets. Het kan iets belangrijks zijn of iets onbenulligs, zoals in bovenstaand verhaal met dat boek. Het betekent wel dat het ‘weten’ bestaat. In elk geval voor mij.
Ben jij er ook van overtuigd dat er een ‘weten’ is?
Deel je verhaal met ons! Wij zijn erg benieuwd naar jouw ervaringen met ‘weten’ die jij geeft.
