Wat kun je doen als je hond achter konijnen aanjaagt?

Wat kun je doen als je hond achter konijnen aanjaagt?

Heb jij een hond? Zo’n snelle? Eentje die je ook wel los laat lopen? Waarmee je in het bos komt, of in de duinen? Zo eentje waarbij jij het konijn altijd net een fractie later ziet dan de hond?
Nou, dan hoef ik jou niet uit te leggen hoe het voelt om je hart in je keel te voelen kloppen.
In “Wat kun je doen als je hond achter konijnen aanjaagt?” beschrijf ik hoe wij zo’n situatie aanpakken. En met verbluffend resultaat.

Onze Duitse Herder Liza is nu twee jaar oud. Ze is vlug als water en dol op wandelen. Maar vooral op de combi. Wandelen en konijnen, bedoel ik dan. Dus wat kun je doen als je hond achter konijnen aanjaagt?

Met de honden in het bos

Liza gaat graag mee het Buurserzand in. Daar zijn veel paden waar je de hond los mag laten lopen. Bij sommige paden is het wel toegestaan, maar houden we haar toch liever vast, in verband met wegschietende konijnen die wij natuurlijk telkens later zien dan Liza.
Vandaag lijken de konijnen massaal gezellig thuis te zitten. In hun hol. We zien er in elk geval niet een. Niet voor ons. Niet achter ons. Alles lijkt binnen te zitten. Misschien een familiereunie. Weet jij veel. Dus kan Liza dit stukje best los ….

In een fractie buiten gehoorafstand

Net als ik Liza de opdracht ‘Alleen’ heb gegeven en ze drie meter los voor ons los loopt te snuffelen, steekt er toch een konijntje het pad over.
En tuurlijk ziet Liza ziet het diertje eerder dan wij.
Nog voordat wij adem hebben kunnen halen om Liza te vertellen dat ze bij ons moet komen, is zij al buiten gehoorafstand. Verdorie. Weer te laat. Hoe dom en naïef kun je zijn om te denken dat konijnen soms een familiebijeenkomst houden. Beetje wishfull thinking is het wel. En infantiel.

Wat leert een hond van aangelijnd lopen?

Na een minuutje is Liza terug. We belonen haar voor haar terugkomen en lijnen haar nu wel aan. Moeten we haar nu dan telkens aan de riem houden? Wat leert ze daarvan? Maar vooral: hoeveel plezier hebben wij erin om met een aangelijnde hond te wandelen? Nee, we hebben er geen lol in als dat zo moet. Als een gedwongen riem dan niet de oplossing is, hoe kunnen wij Liza er dan vrijwillig van weerhouden om achter konijnen aan te jagen? De gesprekken die wij tot nu toe met haar hebben gevoerd, zijn het ene oor in en het andere uitgegaan. We moeten nu met grover materieel komen. Het moet nu gewoon klaar zijn.

We bedenken daarop de volgende leugen om bestwil.

De familie van Broer Konijn

We nodigen Liza uit om voor ons te komen zitten. Daarna leggen we haar in woorden en in plaatjes het volgende uit: Liza, jij vindt het geweldig om achter konijnen aan te jagen. Wij vinden dat gedrag helemaal niks.  Tot nu toe heb je namelijk geluk gehad. De konijnen tot nu toe kon je gemakkelijk aan.  Maar er bestaan ook zogenoemde ‘lok-konijnen’. Deze konijnen zijn niet van gewone konijnen te onderscheiden maar ze zijn wel heel gevaarlijk. Ze lokken je naar hun hol toe. Een hol waar jij gemakkelijk in past. Zodra jij binnen bent, sluiten ze je in en dan gebeurt het …
Dan ondergaan die vrolijk huppelende en onschuldig ogende wipstaartjes een gedaanteverwisseling. Let op: jij zit daar helemaal alleen in dat hol en wij kunnen niet bij je komen om je te helpen. Hun poezelige voetjes worden klauwen, dat lieve mondje wordt een muil met enorme tanden en kiezen erin, hun zachte ronde oogjes worden spleten met daarin rode irissen, en voordat ze je met z’n allen aanvallen beginnen ze met de hele familie vervaarlijk te grommen ten teken dat jouw laatste uur is geslagen.
Echt Liza, dit is zo angstaanjagend, dit wil je niet meemaken.

Vijf minuten later laten we Liza weer los.

Het is opvallend hoe keurig ze bij ons blijft.

Wij prijzen haar de hemel in, spelen met haar en vertellen haar hoe trots wij op haar zijn.
Dat ze zo fijn bij ons blijft en dat ze op deze manier morgen weer fijn meekan op wandeling.

Communiceren met dieren

Als dierentolk kom je een heel eind in je communicatie met dieren, maar instinct blijft instinct. Je kunt praten als Brugman om een kat te vragen niet op vogels te jagen, een hond te vragen niet achter katten (konijnen) aan te gaan of een paard te vragen niet van het hooi te snoepen dat voor de geitjes is bedoeld.
Vaak komt jouw boodschap niet aan. En dat is ook logisch. Het zijn de overlevingsinstincten die dan zwaarder wegen dan jouw verhaal.
Dat Liza goed reageerde op onze boodschap in dit verhaal, is een kwestie geweest van mazzel.

Communiceer jij ook met dieren en heb je een leuke tip voor onze lezers die nog niet onze Cursus Communiceren met Dieren hebben gevolgd? Geef je tip dan hier! Al zou je maar 1 persoon of dier helpen met je tip ….

Over de schrijver
Mijn naam is Mieke Zomer. Ik werk als dierentolk. Ik ben ondernemer bij De Zomerhof, auteur van het boek Dieren-Sprekend als Mensen, moeder van Sanne, vriendin van Nathalie. Ik heb het HEAO afgerond, ben vervolgens in de zakenwereld terechtgekomen en van daaruit rolde ik bij toeval in het communiceren met dieren. Het is mijn missie om mijn vak Dierentolk aan een breed publiek bekend te maken. Hiermee werk ik niet alleen mee aan het creeren van een betere toekomst voor veel dieren. Met het geven van de cursussen in het communiceren met dieren en het babyfluisteren, help ik vrouwen een liefdevolle en krachtige plek innemen in onze Nederlandse samenleving. Een samenleving waarin wat mij betreft de mannelijke kwaliteiten en de ratio zwaar worden overgewaardeerd. De wereld veranderen. Meer gevoel, meer hart: mijn missie, mijn passie.
Nelleke Dillema
Door

Nelleke Dillema

op 26 Feb 2013

Mieke toch....... Ik vind je zo een lieverd. Maar na het lezen van het stukje niet meer :( . Maar ik snap je wel, maar al te goed. Ik heb ook zo een hond.....konijnen, fazanten, spreeuwen......zodra ze in het vizier komen is ze weg. Gelukkig niet zodanig weg dat ze niet meer terugkomt. Dus mag ze er van mij achteraan zitten. Maar gaat het uit de hand lopen, dan kan ik nog altijd jouw ferme leugen inzetten......en vertel ik erbij dat jij dat mij vertelt hebt......:) Nelleke

Mieke Zomer
Door

Mieke Zomer

op 26 Feb 2013

Hahaha, die Nelleke, Ja, zo heeft iedereen zijn keerzijde ..... Weet je, het is natuurlijk niet alleen dat konijn dat ze opjaagt. Ze verknoeit het voor iedereen die zijn hond hier los heeft lopen. Ik ben blij dat ze los mag op die stukken. Ik wil niet dat de Natuurmonumenten haar besluit terugdraait en dat we alleen nog met een hond aan een touwtje mogen lopen. Een hond aan zijn nek meenemen, ik heb er zo'n hekel aan. Ik zou zelf ook niet een halsband om willen waardoor ik door de stad zou lopen. Bovendien komt ze eerst dit konijn tegen en op haar vervolgjacht een ree met een kalf ... Aan het leed dat dan ontstaat, wil ik echt niet meewerken. Daarnaast worden in het voorjaar de broedvogels enorm opgejaagd door loslopende honden zoals een Liza. Zodanig dat ze hun nesten verlaten en hun jongen verhongeren. Ook dat wil ik niet op mijn geweten hebben. We hebben haar lang genoeg in liefde benaderd maar als je ziet dat het in dat specifieke geval niet werkt, dan moet je je strategie aanpassen. Op een bepaald moment moet het dan klaar zijn. Zoals nu dus. Plus: ze kan nu de hele wandeling heerlijk vrij loslopen maar zodra de adrenaline omhoog schiet, krijgt ze het plaatje van Broer Konijn en dat doet haar jachtinstinct afremmen. Zo heb ik het bedoeld. Heb je iets aan deze nuance? Liefs, Mieke

Anneke Bruin
Door

Anneke Bruin

op 26 Feb 2013

Dag Mieke, Onze Labrador Silke doet niets liever dan poep eten. En ondanks het feit dat ik bij jullie de cursus "De Brontaal van de dieren" heb gevolgd en haar steeds weer uitleg dat poep eten 'not done' is, blijft ze vreten! Wat voor leugentje kan ik haar eens vertellen? Met lieve groet, Anneke

Mieke Zomer
Door

Mieke Zomer

op 26 Feb 2013

Hai Anneke, ze eet vermoedelijk poep van andere honden omdat ze mogelijk een voedingsstof tekort komt of denkt die tekort te komen. Jij kunt dus wel uitleggen dat het voor jou als mens not done is, en het is natuurlijk smerig als je hond dat doet, maar haar systeem zegt dat ze dat nodig heeft. En misschien is het inmiddels ook wel gewoonte geworden, haar poep eten. Als je haar brokken voert, of als ze van jongs af aan brokken gevoerd heeft gekregen, zou daarin de oorzaak kunnen liggen.Misschien zou je haar eerst kunnen vertellen en laten voelen, wat het precies met jou doet als ze weer poep eet. Dat je er bijvoorbeeld verdrietig van wordt omdat je het zo minderwaardig voor haar vindt als ze dat doet. Of dat je je voor de buren schaamt als ze het weer doet en wat dat dan met jou doet. Of dat je haar met die lucht van hondenpoep afstotelijk vindt en dat je haar daarom liever niet in de buurt hebt als ze dat heeft gedaan. Plus dat je het erg vindt om haar afstotelijk te vinden omdat je juist zoveel van haar houdt.Eerst je hart openen en in pure liefde alle zeilen bijzetten en uitproberen en kijken waar ze op reageert. Pas daarna nadenken over noodmaatregelen. Veel succes!Liefs, Mieke

Anneke Bruin
Door

Anneke Bruin

op 26 Feb 2013

Dank je! We gaan maar weer eens aan de slag! Ze krijgt trouwens vers (diepvries) voer. Daar zitten geen granen in en in poep blijkbaar wel. Misschien denkt ze dat ze die onverteerde etensresten nodig heeft! Waar kun je trouwens met onaangelijnde honden wandelen in het Buurserzand? Wij komen er regelmatig en hebben de honden dan keurig netjes aan de lijn!

Frederika van der Meer
Door

Frederika van der Meer

op 26 Feb 2013

Ik vertelde de hond gewoon, dat het er wel uit ziet als een konijn, maar dat het geen konijn is..... Weg jachtinstinct!

Mieke Zomer
Door

Mieke Zomer

op 26 Feb 2013

Ja, die is ook leuk Frederika. Als dat bij jouw hond al volstond, niks meer aan doen ;-)

Marit
Door

Marit

op 27 Feb 2013

"Helaas", trappen mijn dieren er niet in. Een 'leugentje'. Ik kan ook niet goed liegen ;)Instinct blijft iets moois, zó sterk. Ik heb eens geprobeerd mijn border collies waar ik mee werk, te vragen of ze wat meer beheersing en samenwerking wilden laten zien bij de schapen/kudde. Dat zou het voor mij als beginnend handler zoveel makkelijker maken. Helaas, hun drive is zo hoog. Regelmatig stond ik met de moed in m'n schoenen, m'n handen in het haar, de tranen in m'n ogen op het veld. Maar ik kreeg een kadootje; een hondje zoals ik in gedachte had, die de rust, de wijsheid en het geduld heeft mij de kneepjes van het schapendrijven te leren. Wél op dat niveau. Die mij fouten laat maken, mij de fouten laat zien die ik maak in mijn timing/handling.

Mieke Zomer
Door

Mieke Zomer

op 27 Feb 2013

Hey Marit,Prachtig zoals je het omschrijft, met je Borders. Vaak moet je inderdaad de natuur, de natuurlijk laten zijn. Gewoon maar accepteren dat het dier zo in elkaar steekt. En wat heerlijk voor je dat je vervolgens wel een hondje hebt 'gekregen' dat precies dat bood, wat jij nodig had. Wat krijg je dan een respect voor zo'n dier he? Zo'n dier dat jou opleidt en niet andersom. Geniet er van! Liefs,Mieke

Reactie plaatsen