Waar moet je aan denken als je een oude hond uit het hondenasiel haalt?

Dag Annet Wat een prachtig, liefdevol verhaal. Het ontroert me ! En wat een geluk dat je elkaar nog zoveel mag geven, al is het kort. Dank je wel voor het delen. Het doet me ook weer beseffen, dat ik al twee jaar van plan ben om het verhaal te vertellen van mijn twee kleine mannen uit een kattenopvang, die me zoveel verteld hebben en die me zoveel hebben laten zien. En die ik beiden maar twee jaar mocht hebben. Jouw verhaal inspireert me om het toch op te pakken en te schrijven. Zij verdienen het ! Wie weet tot later...........lieve groet, Mieke

Hallo, Ik heb een duitse dog uit de opvang gehaald van 7.5 jaar. Hij was vel over been en door en door verdrietig. Door zijn baas op straat gezet wegens een nieuwe vriendin. Het was een geweldige hond, zo vriendelijk en lief. kwam weer op gewicht, 70 kilo, werd weer wat vrolijker en genoot nog even van het leven. Het was maar een paar maanden, hij is overleden aan DCM. Trok 's avonds zelf zijn kussen tussen mijn man en mij in voor de bank ,heeft daar de hele avond gelegen. Toen ik 's ochtends beneden kwam lag hij heel mooi en rustig dood te zijn. Het is heel fijn , voor mens en hond, om zo'n oud dier nog een goede tijd te geven, ook al kost het veel geld.

Wat een mooi verhaal. Vele mensen denken aan hun eigenbelang wanneer zij een dier in huis willen nemen. Het meest hoor ik dat "asieldieren al verpest zouden zijn" (het zit immers niet voor niets in het asiel)(dan kun je ze nog helemaal zelf vormen) of dat men er misschien nog maar eventjes plezier van kan hebben (als het om de leeftijd gaat). Tja, dat het regelmatig gebeurd dat deze mensen zelf hun pups niet goed opvoeden en dat deze pups dan ook weer in het asiel belanden "omdat het een lastige hond is/vals is/niet alleen kan zijn/niet met kinderen kan" vergeet men maar al te vaak. In het opvoeden van een pup moet veel tijd, geduld en liefde gestoken worden. Het aanleren van de huisregels van het nieuwe thuis van een ouder dier kost mijns inziens minder tijd. Voor mij gaat er niets boven de wijsheid van een oud dier, hond, kat of paard. Het geduld, de ervaring, de liefde en de vergevingsgezindheid van een oude hond, als het gaat om fouten die wij mensen maken, is onbetaalbaar. Het was voor mij dan ook, toen ik jaren geleden tussen 2 banen inzat, de perfecte tijd om op zoek te gaan naar 2 oudere honden. Ik was alleen en werkte fulltime. Dat is ook de reden dat ik enkele criteria had waar mijn potentiële levensgezellen aan moesten voldoen: zij moesten al in hun vorige huisje bij fulltime werkende mensen gezeten hebben (dus alleen kunnen zijn), zij moesten absoluut met katten kunnen en mijn gevoel moest goed zijn. Een ander criterium was de leeftijd: vanaf 10 jaar. De website dierenasiels.com was voor mij ideaal om te kijken of er iemand was die bij mij zou kunnen gaan horen. Ach, ik heb vele katten verloren aan auto-ongelukken en ziektes, ook tussen de 1 en 5 jaar. Je weet van tevoren nooit wat het leven brengt en een leeftijd van 10 jaar is voor mij dan ook geen reden om niet nog 5 of meer prachtige jaren met elkaar door te mogen brengen. Laat staan wat voor een levensgroot verschil het voor het dier in kwestie betekent: een leven in een kennel omdat men je te oud vindt en bang is voor kosten, of een gelukkig leven tot de dood ons scheidt. Ik zou als vrouw zijnde ook niet graag afgeschreven worden als ik 50 of ouder ben, dat niemand mij dan meer wil. En toen kwam Laika, een Syberische Husky van 8 jaar, vrijwel onplaatsbaar door haar leeftijd en een misvormde voorpoot. Ik had indertijd geen auto en het asiel was helemaal in België. Het nieuwe huurhuis van haar oude mensen stond geen huisdieren toe, waardoor zij een kennel hebben gebouwd. Dat accepteerde ze natuurlijk niet, en ze heeft de hele buurt bij elkaar gehuild, tot politie aan toe. Het eerste asiel heeft haar geweigerd omdat ze niet plaatsbaar zou zijn en in het tweede asiel heeft ze enkele weken bij een medewerkster gewoond, omdat ze dus niet in een kennel kon. Het asiel Canina was zo vriendelijk om mij ook nog van het station af te willen halen. Nog even met de hond de kattenkennel in om het echt even te testen, en het was al snel besloten. Jij gaat mee! Enkele weken later kwam Tinus, een Spaanse Galgo die ook 8 was (achteraf bleek hij echter 6 te zijn, was een foutje), maar ook lastig plaatsbaar omdat hij verschrikkelijk angstig was. Vooral voor mannen, mensen met stokken en harde geluiden. Met allebei ben ik snel op puppycursus gegaan, om zo op een constructieve manier onder de juiste begeleiding met mijn honden bezig te zijn. Zowel Tinus als Laika hebben meerdere cursussen met een diploma afgesloten (hè bah, dat standaard spreekwoord dat je ouwe honden geen nieuwe kunstjes kunt leren is ook zo'n dooddoener...) maar daar gaat het mij helemaal niet om. Wat voor mij belangrijk is is dat ze niet wegliepen, niet trokken en naar mij toe kwamen als ik ze riep, de rest is voor mij meer iets wat mensen willen en de hond doet dat dan om jou te plezieren. Speuren leek mij dan wel weer heel leuk voor de honden maar dat heb ik noot gedaan. Als je een goede band opbouwt, gebaseerd op vertrouwen en liefde, en dat je hond of ander dier weet dat hij altijd veilig bij jou is, en als je hem geeft wat belangrijk voor hem is (in mijn ogen is loslopen en je eigen ding kunnen doen heel belangrijk voor een hond), dan heb je niet zo snel problemen met honden die niet naar je toe willen komen. Ook toen ik weer een baan had, ben ik dagelijks met ze naar het bos geweest waar ze lekker los konden. En dat terwijl, toen ik vooraf meer info over de rassen zocht, te pas en te onpas las dat zowel Husky's als Galgo's niet met katten konden en óók niet los konden. Gelukkig heb ik mijn gevoel gevolgd; als ik weet dat iets goed is, dan klopt dat eigenlijk gewoon ook wel. Voor de honden heb ik per direct een ziektekostenverzekering afgesloten. Ik had eventuele medische kosten niet kunnen dragen, en bovendien wil ik nooit voor de beslissing staan of ik een bepaald bedrag uit wil geven aan een behandeling of niet. Al mijn andere dieren, inclusief mijn paard toen zij nog bij mij hoorde, waren hiervoor verzekerd. Na een aantal jaren met ups en downs (zoals in elke relatie) zijn beide honden aan kanker overleden. Tinus heb ik afgelopen mei met spoed in moeten laten slapen, nadat een tumor was verwijderd en de operatiewond geïnfecteerd was. Ik heb momenteel geen ruimte meer in mijn leven voor nog een hond. Wanneer de tijd rijp is, zal er ongetwijfeld weer het juiste dier mijn pad kruisen. Ook de levensverwachting van grotere honden, die mensen vaak gebruiken om geen oudere hond te nemen, is geen reden voor mij om hier niet voor te kiezen. Laika is 11 of 12 geworden, en Tinus heeft de voor een Galgo reu van 80 cm hoog toch maar mooi de respectabele leeftijd van 13 jaar mogen bereiken. Ruim voldoende beweging, goede voeding en een respectvolle relatie met je hond zijn volgens mij essentiële onderdelen om zo'n mooi resultaat te bereiken. Ik had het voor geen goud willen missen. Een goed huisje tot aan hun dood staat in karige verhouding tot wat zij mij hebben geschonken. En ik ben ze diep, diep dankbaar voor alle prachtige geschenken die zij mij hebben gegeven: de onvoorwaardelijke liefde, hun wijsheid, hun levenslessen die zij mij cadeau hebben gegeven zijn voor mij van onschatbare waarde geweest, en blijven pareltjes die ik mijn leven lang zal koesteren.

Lieve Annet, Met tranen in mijn ogen lees ik jou verhaal, geweldig de keus die jij heb gemaakt is zeker de juiste keus geweest. En wat fijn dat Dommel nog zo'n mooi stukje bij jou mocht hebben, top dit is liefde, een warme knuffel van Brigit

Lieve Annet, wat een mooi en ontroerend verhaal. En wat ben ik blij voor Dommel, dat hij dit op zijn leeftijd nog mocht meemaken. Ik zie het altijd zo, dat jij in dit geval Dommel gered hebt. Uit dankbaarheid kan je dan niet meer stuk voor de hond. En wat herkenbaar voor mij is, dat Dommel wilde spelen en door zijn voorpoten ging en met zijn achterste omhoog. Ik wil je graag mijn verhaal vertellen. Wij hebben nu 2 jaar geleden Polly geadopteerd. Een kooiker van toen bijna 13 jaar. Zijn vrouwtje Marianne kon helaas niet meer voor hem zorgen, ze was 91 jaar en liep erg moeilijk. Zij woonde op een appartementencomplex. Ze had ruzie met haar buurman, die was boos en hij wilde Polly over de reling gooien. Waarom? Nou Polly blafte 's nachts de hele boel bij elkaar. De reden? Het vrouwtje had voor overdag mensen die hem uitlieten en regelmatig ging hij 2 weken naar Crailo in Hilversum. Dus Polly werd niet meer voor de nacht uitgelaten en zo moest het arme dier de hele nacht zijn plas ophouden. Marianne had hem op de site laten zetten van de Ned. Kooikervereniging. Onze kooiker was in oktober overleden en eind november stond Polly op de site voor herplaatsing. Ik zag het en deed er toen nog niets mee. Maar nadat onze kooiker 4 maanden overleden was en ik niet meer zonder hond kon, keek ik weer op de site. En tot mijn verbazing stond Polly er nog steeds op. Toen heb ik gelijk gebeld. Binnen een week kwam Polly bij ons wonen. De dag dat hij kwam, was het bijna mis gegaan met de buurman en Polly had(uit angst natuurlijk) de man aangevallen. Marianne belde mij in angst op en of Polly 's-middags gebracht mocht worden. Ja natuurlijk!! Zij bracht hem samen met een vriendin en na een bak koffie ging zij en..........nam geen afscheid van Polly. Dat vond ik heel vreemd. Ze had hem al bijna 13 jaar?? Later die week belde een mevrouw van de vereniging mij op en vertelde, dat Polly al 2x eerder was geadopteerd en dat Marianne haar hond toch steeds weer terug wilde. Ik zei, dat is jammer dan. Eens gegeven, blijft gegeven. Het gesol moet nu maar afgelopen zijn. Polly had heel veel stress in zijn lichaam. Als ik nieste, rende hij rondjes door de kamer van schrik. Ik heb 3 weken zo'n beetje rennend achter hem aan hem uitgelaten. De stress moest eerst uit zijn lichaam. Kinderen was hij niet gewend, want hij maakte een hapbeweging naar mijn nichtje van 7 jaar. Hij liet zich niet over zijn koppie aaien en zo had hij niets met herdershonden. Hij kan met veel honden, maar herders die viel hij aan. In februari hebben wij hem geadopteerd en we hielden contact met Marianne, we stuurden regelmatig mails met foto's van Polly. In augustus zijn wij met Polly naar haar toe gegaan. Zij geloofde sterk in telepathie en vertelde dan ook, dat zij Polly op die manier al eens teruggekregen had van mensen. Zij praatte op afstand tegen de foto van Polly, dat ze wilde dat hij weer thuis kwam. Polly ging dan zo vervelend doen, dat de mensen na een week Polly met zijn hele hebben en houwen terugbrachten. Bij ons heeft ze dat nooit gedaan;)) Ze wist dat ik dierentolk ben en in haar hart wist ze dat het niet langer kon bij haar. Maar oh jongens wat moet zij hem gemist hebben. Na het bezoek waar hij helemaal volgestouwd was met kauwbotten(die er 's nachts weer als diarree uitkwamen:)), lieten we een tevreden Marianne achter. Ze had gevraagd of Polly mij al weleens wat verteld had. Ik vertelde, dat hij dat niet had gedaan. Zij nam die middag echt afscheid van haar trouwe vriend, het was goed, wij waren door de keuring;)) En 2 dagen later, kreeg ik wel contact met Polly. Hij vertelde, dat hij gedacht had nog steeds bij ons aan het logeren was en uiteindelijk toch weer bij Marianne zou gaan wonen. Vanaf het afscheid was er wat voor hem veranderd. We konden hem over zijn koppie aaien, voor die tijd liet hij dat niet echt toe. Zijn oogopslag veranderde, die werd zachter. Hij is nog steeds bij ons en 22 maart wordt onze lieve schat 15 jaar. Hij ziet er geweldig uit voor zijn leeftijd. Zijn neus was toen hij kwam helemaal gebarsten en heel droog. Nu heeft hij een natte neus. Hij krijgt vers vlees, hij blijft keurig op gewicht en al is het wandelen geen uur meer, hij is heel graag buiten. Hij kwam vaak op de hei, want zijn Marianne woonde op 5 minuten afstand van de hei in Bussum. Als wij naar de hei gaan, dan loopt hij het 1e poosje als een jonge hond en dan ineens is hij moe en loopt hij op 3 poten. Dus wij letten goed op hem. In november 2013 is Marianne overleden, dus een half jaar nadat Polly bij ons is gekomen. Zij heeft heel kort in het ziekenhuis gelegen. Ze had tegen haar vriendin gezegd, dat zij dacht dat Polly overleden was. Ze droomde veel over hem en als zij hem wilde pakken, was hij er ineens niet meer. Haar vriendin is het komen vertellen en er geberude heel iets bijzonders. De dag dat Marianne begraven zou worden in Heemstede, ze lag toen nog in Hilversum, kreeg ik een boodschap van haar terwijl ik aan het wandelen was met Polly. Zij wilde nog afscheid nemen van haar hond. Ik heb haar laatste wens, zij was al overleden, gerespecteerd en ben met Polly bij het rouwcentrum geweest, dat mocht. Voor Polly was het ook heel goed en ik ben blij, dat ik het gedaan heb. Ze had heel weinig familie en ik heb een bos rozen meegenomen en een kaart geschreven in dichtvorm vanuit Polly's en dat wij heel blij waren, dat Marianne op tijd Polly aan ons had geschonken. Later die dag belde haar vriendin op, de pastoor had de kaart voorgelezen in de kerk, waar 7 mensen aanwezig waren. Ik geloof, dat Marianne hier op afstand zelf voor gezorgd had. Wij zijn net als jij Annet heel blij, dat wij een oudere hond hebben geadopteerd. Iedere dag zijn wij blij, dat hij er nog steeds is. En mocht hij overlijden, dat weet ik zeker dat Marianne en hij weer samen zijn. En dat geeft mij nu al een gevoel van rust. Hartelijke groet, Joke Bouwman