Telepathisch contact met een kat

Telepathisch contact met een kat

Telepathisch contact met een kat

Petertje.
De eerste keer had ik het niet in de gaten. Ik was een weekje met vakantie vanwege bouwvakkers in mijn huis, en Petertje, mijn katje van 9 maanden, was in een asiel. Ik miste hem erg, maar hij kwam 5 a 6 keer per dag nogal dwingend in mijn gedachten. Dat duwde ik weg, ‘niet zo sentimenteel zijn’. Ik dacht natuurlijk dat dat mijn eigen gedachten waren. Toen we hem ophaalden jammerde hij in zijn catcarrier en sabbelde en beet hij zachtjes in mijn
hand.
Ik zou hem niet meer in de steek laten.
Toen kwam een ijzige, harde oostenwind. Petertje was verdwenen. Alle middelen ingezet: Amivedi, posters, advertenties etc. Het bleef vriezen, hoe kon zo’n klein katje dat overleven?

Telepathisch contact met een kat

De achtste dag kreeg ik ineens heel intens telepathisch contact met hem. Heel wonderlijk, alsof je in elkaars gedachten in- en uit kon lopen. Ik drong aan dat hij hulp zou zoeken, naar huis zou komen, maar dat kon hij waarschijnlijk al niet meer. Dat ging de hele dag door. De volgende ochtend, de negende dag, weer hetzelfde contact om 6 uur. Hij vroeg of ik hem wou aaien, stevig, links en rechts. Even kwam een groot medelijden in me op, maar dat duwde ik weg, ik moest hem helpen. Zijn spelletjes samen doen: op schoot voor de pc, tussen de spijltjes van de trap. Hij wou dat graag.

Toen, om 5 minuten voor 7, was het ineens stil, weg.
Ik zocht, maar het universum was leeg. Hij is op die dag om 5 voor 7 gestorven, 10 maanden
oud.

Later ontdekten we dat de storm zijn luikje had vastgeklemd, hij kon er dus niet meer in.

*************

Katje. Een jaar later kreeg ik een beeldschoon katertje, weer rood/wit. Om herhaling te voorkomen moest die (in de winter) binnenblijven. ‘s Nachts kwam hij knuffelen als ik sliep: een half uur in telkens een andere houding vrijde hij met mijn hoofd. Ik sliep half door, maar het was zo lief. In het voorjaar lukte het niet meer om hem binnen te houden. Het klepje werd helemaal los gemaakt.
Ik zou niet meer met vakantie gaan.

Maar…ik kreeg en ongeluk en lag 5 weken in het ziekenhuis.
Katje eerst naar mijn dochter maar daar was hij alleen maar boos, dus naar een asiel, wel een betere als dat van Petertje. Vanuit het ziekenhuis bemoedigde ik hem.
Flink zijn hoor! Hij seinde steeds heel lief terug. 2 keer had ik het gevoel dat hij naast mijn bed stond, kijken of alles goed was. Ongeveer de helft van de tijd ’s avonds contact.

Ik ging vroeger naar huis dan de bedoeling was, vanwege Katje. Toen hij gehaald was, geen boos Katje – wat iedereen had voorspeld – maar alleen blijdschap dat we weer samen waren. Mijn familie was ontroerd. ’s Nachts ging hij helemaal over mijn hoofd heen liggen, wilde weer helemaal samen zijn.

Na 2 weken gebeurde de ramp nog eens. Katje was weg. Weer de hele rigmarole met instanties etc. Klepje bleek klein beetje te klemmen, en die trut had zich laten afschrikken. Ik miste hem natuurlijk vreselijk, maar ik wou vooral dat hij naar mensen toe zou gaan, hulp halen. Hij was tenslotte al 2 ½ jaar en hij was niet schuw.

En opnieuw: Telepathisch contact met een kat

Ik zocht telkens contact. Soms was het er, soms niet. Ik moest eens heel lang aandringen tot het tot hem doordrong dat ik hem riep en toen was het overweldigend. Een andere keer nog sterker, een grote wolk van verlangen en liefde en honger die maar aanhield. Ik kon er niks mee. Ik moest toch ook slapen. Zo lang ik kon bleef ik hem liefde geven.

Toen, na 3 weken, was het heel vreemd: het contact was ineens precies zoals de dag voordat Petertje dood ging, een soort open kanaal. Ik schrok, Katje ging niet dood! Hij was vet, het was niet koud – maar hij had 3 weken geen eten en vooral geen drinken gehad, want het regende niet. Ik bleef een poosje bij hem, maar niet de hele dag, want ik ging ervan uit dat hij niet dood zou gaan. De dag erna, ‘smorgens vroeg, was het of hij op mijn schoot kwam, aan de linkerkant, en naar boven kroop om zijn kopje in mijn hals te duwen. Daarna stilte. Ik zocht: hij was er niet meer, dit was zijn laatste contact.

Liebje Hoekendijk, Bussum

Heb jij ook een aangrijpend verhaal in het contact met je dier? Stuur het ons en als het akkoord wordt bevonden, publiceren wij het hier.

Over de schrijver
Mijn naam is Mieke Zomer. Ik werk als dierentolk. Ik ben ondernemer bij De Zomerhof, auteur van het boek Dieren-Sprekend als Mensen, moeder van Sanne, vriendin van Nathalie. Ik heb het HEAO afgerond, ben vervolgens in de zakenwereld terechtgekomen en van daaruit rolde ik bij toeval in het communiceren met dieren. Het is mijn missie om mijn vak Dierentolk aan een breed publiek bekend te maken. Hiermee werk ik niet alleen mee aan het creeren van een betere toekomst voor veel dieren. Met het geven van de cursussen in het communiceren met dieren en het babyfluisteren, help ik vrouwen een liefdevolle en krachtige plek innemen in onze Nederlandse samenleving. Een samenleving waarin wat mij betreft de mannelijke kwaliteiten en de ratio zwaar worden overgewaardeerd. De wereld veranderen. Meer gevoel, meer hart: mijn missie, mijn passie.
Reactie plaatsen