Schuldgevoelens tov je dier

Tja, schuldgevoelens! Ongeveer 1 jaar geleden zat een zwarte poes met een witte bef in onze tuin, at korstjes brood uit de vogelkooi!. Was zwaar verwaarloosd, Kortom ze is bij ons.Lief en aanhankelijk dier, Wij hebben een grote bosrijke tuin, veel vogels krijgen vogelvoer op diverse plekken in de tuin.,. Ja, en dan poes Witje> die wil er wel bij zijn! Tijgersluipgang al gezien, vogeltjes net op tijd weg! Ze wacht echt af wanneer die deur naar buiten een keer open gaat! Ze lijkt zeer beledigd, want ik zei haar: nee, ik de vogels voeren en dan jij er op af? "Witje, nee dat kan ik echt niet doen hoor! denk eens na. Jij hebt je eten hier kant en klaar! zij hebben die tuin buiten!" Na zo een gesprek kijkt ze me aan, lijkt beledigd, draait zich om en wandelt naar de stenenkamer! Gaat languit in een andere vensterbank achter een grote steen liggen slapen. Vanaf die tijd is mijn man meer haar favoriet geworden! Wat doe ik fout? Ze begroet me wel, maar er is toch iets veranderd. Het instinct van poes(zo noem ik haar ook) Sekh Meth volgen? en ik wel de vogels blijven voeren? en dan. enz.? Die vogels variëren van duiven, vlaamse gaaien tot roodborstjes, merels , huismussen enz. Ook wel eekhoorns? Ik weet het even niet. Maar ik voer geen vogels om mijn poes Witje er op af te sturen; dat geeft me geen goed gevoel. Hoe pak je zoiets aan?

Schuldgevoel? Ik weet er alles van! Wij hebben een Boomertje, Jaydi, Zij kan van gewone dagelijkse dingen erg schrikken en vertoont dan vluchtgedrag. Ze krijgt hier Bachdruppeltjes voor die gelukkig goed helpen, maar het blijft een zeer gevoelig hondje waar je altijd rekening mee moet houden. Op een zondagmiddag was ik alleen thuis, een zeldzaamheid. Normaal gesproken zit ik dan op de tribune van de Galgenwaard samen met mijn man want wij zijn echte FC Utrecht hooligans. Maar die dag had ik mijn plek afgestaan aan onze zoon. Stiekem was ik blij dat ik niet op de koude tribune hoefde te zitten. Lekker, het hele huis voor mij alleen! Ik nestelde me op de bank voor de t.v. om de wedstrijd live te volgen. Hapje en drankje binnen handbereik, hondje opgevouwen aan mijn voeten, wat wil een mens nog meer? Al gauw werd ik meegesleept door de wedstrijd en toen Utrecht na een kwartier scoorde schalden mijn oerkreten door de kamer. Ik moet bekennen dat ik zelfs nog een vreugdedansje heb gemaakt, Tenslotte kon toch niemand mij zien! Tot mijn schande ontdekte ik pas na tien minuten dat Jaydi niet meer aan mijn voeten lag, sterker nog, ze was nergens meer te vinden! Niet op haar normale verstopplekjes, achter de bank, onder de eettafel. Op mijn schuldbewuste geroep kwam ze ook niet tevoorschijn. Uiteindelijk vond ik haar achter een kast! Ze had zich tussen de kast en de muur gewurmd en keek met grote schrikogen naar dat enge luidruchtige mens! En ik? Ik voelde me zo klein worden als een doperwt !!

Schuldgevoelens tegenover ons kleine hondje Bowy heb ik zeker gehad toen ik eens thuis kwam van school. Een baaldag had ik en was erg gefrustreerd.Bowy is een hondje die soms nogal aanwezig kan zijn. Hij is er een waar je uitbundig mee kunt spelen en hij is er ook een die mij altijd vrolijk kwispelend ontvangt als ik thuis kom. Dit was op mijn baaldag ook het geval.Speciaal uit zijn warme mandje kwam hij om mij te begroeten. Wat ik deed? Ik kwam scheldend op mezelf naar binnen geracet en smeet mijn tas vlak naast hem op de grond. Ondertussen dat ik verder op mijzelf zat te mopperen, rende Bowy als een speer weg en dook voor eigen veiligheid onder de bank.Toen dat van mijn hond tot mij doordrong, was ik ook binnen no time vergeten dat ik boos was. Ik zat namelijk alleen nog maar met mijn hoofd bij Bowy en hoe ik dit weer goed kon maken. Ik ben maar bij de bank gaan zitten en heb hem gerustgesteld door zachtjes tegen hem te praten en mij laag te houden. Hij keek mij aan, eventjes snuffelen en uiteindelijk kwam hij weer met een kleine kwispel onder de bank vandaan.

Een schuldgevoel helaas heb ik er 2. Helaas is mijn verhaal niet leuk, maar zit er tot op de dag vandaag mee. Kort: ik had een Noorse boskat na 9 maanden zoeken vele kitten gezien en bezocht te hebben vond ik Pip en direct vanaf de foto was daar de klik tussen ons. Wij noemde hem Mojo. Bij ons eerste kennismaking kwam Mojo direct op mij af en bleef tot we weer weggingen(onbewust gecommuniceerd), zijn broertje en zusjes kwamen niet bij ons, Mojo was toen 6 weekjes oud. Zijn fokker had dit gedrag bij de kittens nog nooit meegemaakt vertelde ze ons en zei dat ze sterk het gevoel had dat Mojo inderdaad voor mij bestemd was. Toen we weggingen hebben we hem 3 x uit mijn tas moeten halen hij wilde mee maar hij moest nog 6 weekjes bij zijn moeder blijven. Toen hij hier kwam was het of hij hier al jaren woonde, werd ook direct geaccepteerd door mijn honden (Am Staff's). Waar ik was vond je Mojo, dolgelukkig was ik na een lange periode van ellende en nodeloze situaties, waarvan ik dacht dat het eindelijk voorbij was. Helaas kreeg Mojo met 5 maanden oud plotseling een longbloeding, mijn huis en ik zelf zaten onder het bloed, totale machteloosheid ik kon niets voor hem doen. Ik krijg dit schuldgevoel niets voor hem te kunnen betekenen niet weg. Het is nu inmiddels 5 maanden geleden en ik mis hem nog dagelijks en heb het gevoel dat ik een stukje mis. Van zijn fokker hebben we nu nieuwe kitten (Maine Coon) gekregen maar ik merk mijn afstandelijkheid richting de kitten, hij trekt dan ook meer naar mijn man en dit geeft me dan ook weer een schuldgevoel. Inmiddels heb ik Bach gekregen van een kennis om met mezelf in het reine te komen.

Schuldgevoelens t.o.v. onze dieren.... och jee. Wij hebben al zo lang en zo veel dieren, dat zijn er nogal wat, al die schuldgevoelens op een hoop. En ik kan er meestal NIET om lachen, want het is meestal iets dat niet leuk was voor het betreffende dier, ook al was het niet slecht bedoeld. Per ongeluk op staarten staan, deuren dicht doen en denken dat de hond al binnen is terwijl het buiten giet (hond staat piepend voor de deur maar ik zit aan de phone...). Me boos over iets maken, me afreageren en me te laat realiseren dat ze mijn buien, ook al hebben die niets met hen te maken, haarfijn aanvoelen en daar niets mee kunnen. Nieuwe katten in ons huishouden opnemen zonder dat eerst met poes nummer 1 (die haar soortgenoten wel kan schieten) te 'bespreken'. Een maaltijd vergeten te geven door mis-communicatie met man-lief (maar dat weten ze heel goed aan te geven.... :) En, vooruit, deze is wel grappig: onze honden mochten heel lang bij ons in bed. Op een dag was de man des huizes het zat: te veel wasgoed, zand en haren in bed, en 2 duitse doggen en een boxertje nemen wel érg veel plek in, wij sliepen niet goed meer. Er UIT dus!!! Oh jee... die smachtende blikken.... die onbegrepen hondenkoppen (een beetje scheef, met zacht piepende geluidjes, je kent het wel...), dat steeds maar heen en weer trippelen voor het bed. Na een tijdje hadden ze het perfect begrepen: als baasje in bed ligt, hoeven ze er niet eens aan te dénken het te proberen. Als vrouwtje alleen in bed ligt.... dan is er dikke kans dat - zodra baasje in de badkamer is - ze even in dat warme bed bij vrouw mogen liggen. Want die voelt zich schuldig..... !!!

Ik heb een groot schuldgevoel, dat niet goed is afgelopen. Had een logeetje (dochter van mijn hond) te logeren. Beestje had een baarmoeder ontsteking gehad en was herstellende. Ik vond Angel zo heette ze er niet goed uitzien, het voelde niet goed en heb dus hun dierenarts gebeld. Deze verzekerde mij ervan dat ze aan moest sterken. Ik was er nog steeds niet gerust op en dacht ik geef haar vlees te eten als ze dat zou weigeren zou ze echt ziek zijn. Ze at het behoorlijk gulzig op. De volgende dag was de trouwdag van mijn beste vriendin, mijn man zou tussen de plechtigheid en de receptie naar huis gaan om de honden uit te laten. Toen zei ik dat Angel waarschijnlijk dood zou zijn, en helaas was dat ook zo. Krijg gewoon weer tranen als ik er aan denk. Dan komt weer dat schuldgevoel van had ik maar niet die dierenarts gebeld, was ik maar gewoon naar mijn eigen dierenarts gegaan en had ik er maar alles uit laten halen. Nu heeft ze een zeer pijnlijke dood gehad.