Memorial Monday

Onze hond Djenka, Met 19 mnd kwam ze bij ons en wat was ze een terrorist,wij waren haar 6e baasje. Wij zijn dr erg dankbaar dat ze op ons pad is gekomen en ons de stappen heeft laten maken naar positief opvoeden. Ze is uitgegroeit tot een grappig,zeer lieve hond met streken. Helaas is lieve Jeng 2 jaar geleden op 11 jarige leeftijd uit ons leventje gerukt door een gesprongen milttumor. Jeng ik mis je nog steeds en ik weet dat jij ons Chip hebt gestuurd, want hoe dat ging, dat kan geen toeval zijn. Bedankt voor alles <3

Onze eerste hond Tirza, was een prachtige labrador in een bijna vossen rode kleur. We haalden haar op als pup in 1998, ze bleek een hond met karakter te zijn, maar erg lief. Iedereen in de familie was dol op haar. Het hele gezin genoot van haar, en van haar gekke capriolen. Mijn vader werd ernstig ziek in 1999, en belande na een een aantal weken ziekenhuis in een verpleeghuis. We zochten hem dagelijks een aantal keren op. Op avond ging Tirza met ons mee. Het begon ons op te vallen dat ze extreem voorzichtig met hem omging. Waar hij zat ging zij ook liggen, heel voorzichtig tegen hem aan, of rechtop zittend zodat mijn vader haar kon aanraken. Later toen hij alleen nog maar op bed kon liggen, sprong ze tegen de rand van het bed , en likte zijn arm. Het was een ontroerend schouwspel, en iedereen in de familie voelde dat ze speciaal was. Mijn vader overleed in september datzelfde jaar. Geregeld kwamen we als zussen bij elkaar, en als we het dan over mijn vader hadden ging Tirza rechtop zitten, en volgde ze "iets" bij het plafond. Soms kwispelde ze met haar staart, kijkend naar het plafond, iedere keer opnieuw. Na het overlijden van mijn vader, werd ze heel erg beschermend naar mijn moeder toe. Geen vreemde kwam bij haar in de buurt, zelfs als de buurman kwam ging ze voor mijn moeder zitten. De band met Tirza en mijn moeder, die altijd bang voor honden was geweest, werd steeds sterker. In 2009 werd Tirza zelf ziek, ze groeide in korte tijd 4 kilo. Ik voelde dat ze ziek was, dus een afspraak met de dierenarts gemaakt. Toen we bij de dierenarts kwamen, die haar onderzocht en er een echo werd gemaakt, werd het duidelijk, ze had een levertumor. Met prednison en de woorden dat ze geen 1 of 2 weken meer te leven had, gingen we ontdaan en overstuur huiswaarts. Maar in plaats van te overlijden krabbelde ze weer op, en oogde ze in korte tijd weer gezond. Wat natuurlijk niet zo was, de prednison hield haar op de been. In 2009 werd ook mijn moeder ziek. De geschiedenis herhaalde zich, want ook nu bleef ze zitten zodat mijn moeder bij haar kon, of ging ze zachtjes tegen haar voeten aan liggen. Toen mijn moeder op bed kwam te liggen, wilde ze ook daar bij haar zijn, wat niet mogelijk was. Ze werd buiten de deur gehouden, met de deuren open weliswaar. Na een kort ziekbed overleed mijn moeder in juni dat jaar. In juli was ze jarig geweest, en besloot ik op haar verjaardag een bijeenkomst ter ere van mijn moeder te houden. Het was op een zondag. Ik kwam als eerste op die dag van bed, en vond Tirza op de mat van de voordeur. Ze keek niet op of om. Gelijk gingen er allemaal alarmbellen rinkelen, dit was niet goed. Normaal kwam ze ons kwispelend begroeten, en nu zag je haar ernstig ziek op de mat liggen. Hoe kon dit, ze was de dag ervoor nog het bos in geweest waar ze wel 10 keer het bos door gerend was. En nu lag ze met een zware ademhaling op de mat. We probeerden haar te laten staan, wat niet lukte. Toen hebben we haar in de schaduw buiten gelegd, op een deken. We hebben het eventjes aangekeken, en hebben toen de dierenarts gebeld. Deze liet helaas lang op zich wachten, ze had de nacht ervoor dienst gehad, en er was die dag veel drukte. Regelmatig kwamen we naast haar zitten, en aaiden we haar, en spraken we tegen haar. Toen de dierenarts kwam zat ik achter Tirza, en aaide en sprak ik tegen haar, ze bleef roerloos liggen. Tot de dierenarts zei dat ze haar een spuitje ging geven voor de rust. Plotseling kwam Tirza met haar kop omhoog, en keek ze over haar schouder naar mij. Een laatste groet van haar, onze prachtige mooie hond. Ik vertelde haar dat het goed was en bedankte haar voor de mooie tijd dat ze bij ons was, en voor het half jaar dat ze nog geleefd had na de diagnose. Ga maar zei ik haar, met een zwaar betraand gezicht. De definitieve spuit kwam gelijk erna, waarop ze met haar kop in mijn handen de laatste adem uitblies. We zijn nog even bij haar gaan zitten, maar omdat we dat feestje ter ere van mijn moeder ook nog door lieten gaan, heeft de dierenarts haar mee naar de praktijk genomen. Totaal ontredderd, zijn we ons gaan bezig houden met de hapjes en drankjes. Om 2 uur was Tirza de deur uit gedragen en half 4 kwamen de eerste gasten. Raar gevoel, en toch ook weer zo kloppend. Precies op de dag van mijn moeder waar Tirza zo'n goede band mee had, zelf overlijden. Achterblijvend met haar maatje Arco, ook een labrador die we 2 jaar na haar in huis hadden genomen. En die ze als was hij haar pup had aangenomen. Bijna 11 jaar is ze geworden, een mooie leeftijd voor een labrador. We denken met een gevoel van heimwee en dankbaarheid, nog vaak aan haar terug.Anneke.

In Loving Memory"Iberique Raices" 24-08-1993 / 27-02-2002Het goud wat ik gevonden heb, dat ben jij.Door jou ben ik weer gaan leven.Als pupje van 8 weken kwam jij voorgoed in mijn leven en bij mij wonen.Voordat jij werd geboren en ik je kon ophalen, is er heel wat aan vooraf gegaan.Drie jaar voor jou geboorte kwam eerst Amigo, die later jou vader zou worden.Maar voor het zover was, moest Amigo eerst volwassen worden.Hij groeide op in een liefdevolle omgeving en werd een schitterende hond met een lief en fijn karakter.Het is nooit de bedoeling geweest om Amigo uit te besteden als dekreu.Die fase had ik al eerder gehad met mijn vorige honden.Maar toen de fokker vroeg of ik een keer een show wilde lopen met Amigo “ jou vader” en ik dat voor een keer zou doen, kreeg ik al gauw de smaak weer te pakken.Resultaat was veelbelovend voor de toekomst.En zo werden weer bijna alle shows afgelopen.Met als resultaat dat Amigo bijna altijd in de prijzen viel.Al gauw wilde ik er een pup bij hebben, en speelde met de gedachten over een nakomeling van Amigo.Diep in mijn hart is dat altijd al een wens geweest.Ik had het geluk dat Eric uit Frankrijk heel graag Amigo wilde gebruiken en daarna ging ik spannende tijden tegemoet.De dekking, de draagtijd van Fidjie, jou moeder.En dan de geboorte.Ik kon haast niet wachten.Op 24 Augustus 1993 ben jij geboren en je moest nog 8 weken het nest delen met je andere broertjes en zusjes.Jij was 10 dagen toen ik je voor het eerst zag en ik wist toen al dat jij het zou worden en was meteen verknocht aan je.Ik heb nooit moeten kiezen, het ging allemaal vanzelf.Maar wat duurde het lang voordat die 8 weken voorbij waren.Ik kwam elke week naar je kijken en eindelijk mocht ik je dan meenemen.Toen kwam jouw lange reis van Frankrijk naar Nederland.Maar het leek wel of het je niet interesseerde dat je daar wegging .Je ging met me mee alsof je vaker bij mij in de auto had gezeten.Op schoot bij mijn zusje en met je kleine puppy pootjes op het dashboard keek je de hele weg heel geïnteresseerd naar buiten.Je had er alle plezier in.Maar het probleem was dat jij officieel nog niet mee mocht.Jij moest drie maanden zijn voordat jij geïmporteerd mocht worden.Met alle foefjes die mijn zusje maar kon bedenken om je op de grond te krijgen toen wij bij de douane aankwamen bleef je eigenwijs en wilde toch steeds naar buiten blijven kijken.Gelukkig was de controle niet streng en wij konden doorrijden zonder dat ze iets hadden vernomen.Stel je voor, door jou eigenzinnigheid en een strenge controle had het wel eens anders af kunnen lopen.Eenmaal thuis maakte je kennis met Amigo”jou vader” en die vond alles wel goed.Het leek wel of hij wist wat er allemaal ging gebeuren en had zich er misschien wel op voorbereid.Vanaf het moment dat je ons huis binnen bent gekomen nam jij de leiding over Amigo.Je ging over hem heen staan of je zeggen wilde, nu ben ik de baas hier.Ik dacht, wat moet dit worden.Zo ’n klein schepsel en zo’n groot zelfvertrouwen.Ja, want dat had je.En ik had vertrouwen in jou en dacht dat komt wel goed.En het kwam goed, jij groeide uit toen een levenslustige hond met een heel stabiel en trouw karakter en jullie konden heel goed met elkaar overweg.Onafscheidelijk en altijd samen.Jij, zo klein je was, zorgde je voor Amigo.Je ging ook shows lopen en trad in de voetsporen van je vader.Zelfs nog beter.De hond van de toekomst werd er steeds gezegd.En ook jij kreeg nakomelingen.Een van je nakomelingen, “Lucero Shaded” kwam bijna dagelijks bij ons op bezoek.Ook de autoritten deelden jullie vaak gezamenlijk.Het was een feest jullie met z’n drietjes bezig te zien.Jullie waren drie generaties bij elkaar.Inmiddels was jij twee jaar en werd ziek.Je had veel klachten wat betrekking had op de stofwisseling en uiteindelijk moest je milt verwijderd worden omdat die extreem groot was.Hoe dat is gekomen weten wij niet.We hebben wel vermoedens, maar geen bewijzen.Na de operatie ging ik je weer ophalen en dat beeld vergeet ik nooit meer.Wat zag je eruit, lieverd.Je kopje was gezwollen en je ogen puilden uit.Daar had ik geen goed gevoel over en nog zijn er vraagtekens wat er met jou op de operatietafel is gebeurd.Jij vocht en ik vocht mee en dacht dit komt wel goed.Jij knapte op, maar het was maar voor een korte tijd.Je bleef vrolijk en liet niet merken dat je ziek was.Maar het was het zichtbare dat mij weer waarschuwde om met je naar de arts terug gaan om je verder te laten onderzoeken.Je werd heel mager op je kopje, ondanks dat je goed at.De diagnose was polymyositis, een soort spierdystrofie.Het zat door je hele lichaam.Maar je kop en keel waren het ergste.Doordat de spierfunctie daar bijna was uitgeschakeld, kon je bijna je bek niet meer open krijgen en het deed ook vreselijk pijn als je wilde eten.Maar jij gaf het niet op.Doordat je weinig weerstand had omdat je net een zware operatie achter je had, gaven de artsen je weinig kans.Hooguit veertien dagen .Die dreun was onbarmhartig hard en dit had ik zeker niet verwacht en duizend donkere wolken hingen boven ons hoofd.Soms verwijt ik het mijzelf dat ik je heb laten opereren.Ik denk steeds, als ik dat niet had laten doen, dan was die dystrofie er ook nooit gekomen.Dan had je ook die zware medicijnen niet hoeven gebruiken en waren je nieren ook niet kapot gegaan.Maar jij bleef vechten en ik vocht weer net zo hard met je mee.Net zo goed als jij, accepteerde ik ook niet dat je leven nu al voorbij zou zijn.Je was nog maar 2 ½ jaar en dat had jij zeker niet verdiend.Die weg was voor ons een zware tocht, maar wij bleven samen vechten en onze gids was ons eigen gevoel.Vaak heb ik gebeden en gevraagd: Geef ons nog een kans.En langzaam kwam jij er weer bovenop, maar werd nooit meer de oude.Met veel medicijnen en een regelmaat in je leven heb je nog 6 jaar langer mogen leven.Wat ben ik blij dat ik niet meegegaan ben in de beslissing van de arts.Jij kon alleen niet meer met harde voorwerpen en balletjes spelen omdat je bek niet goed open kon.Ik ben toen pluche speelgoed beesten voor je gaan kopen en dat vond jij het einde.Je pluche Dodo vogel was je favoriet.En uiteindelijk na veel geduld kwam de functie in je bek weer terug en kon je ook je andere speelgoed weer oppakken.Je kon ook weer met je lievelingsballetje spelen, dat is je paarse piepballetje met groene stippen.Je bent zelfs nog een paar keer mee naar Spanje geweest, samen met Amigo en daar hebben wij nog eindeloos plezier met elkaar gehad.Door jou ben ik weer gaan leven.Jij gaf mij steeds weer de kracht, want alles heb je mij gegeven.Jij geloofde in mij en was mijn lach en mijn traan.Maar weer op weg naar het geluk gingen er toch weer dingen stukWant de laatste jaren ging je toch weer wat achteruit.Je nieren werden wat slechter, maar het was niet verontrustend.Met een dieet zou het wel goed komen.Ik vertelde je dat ik je er altijd nog bovenop heb kunnen krijgen, dus deze keer zou het zeker ook weer lukken.Maar het lukte niet, hoe hard wij er ook allebei voor gevochten hebben.Je eetlust verdween en je werd wat slomer.En dat werd steeds erger.Uiteindelijk was er nog 1 optie en dat was de nierspoeling.Dat hebben wij nog samen gedaan.Een dag in de kliniek en nog drie dagen thuis, maar het hielp niet meer.Je nieren waren totaal uitgeschakeld.Het was een wonder dat je toen nog leefde.Volgens de artsen zou een ander dier al gestorven zijn.Maar jij bleef knokken.Kerel, wat was jij sterk, ongelofelijk.Twee dagen later moest ik je laten gaan, want het zou niet eerlijk geweest zijn om je langer bij me te houden, hoe graag ik dat ook gewild zou hebben.Ik heb vaak geroepen, kijk mij nog eens aan, ik wil niet dat je mij verlaat.Je bent er tot het allerlaatst bij geweest en ik ben blij dat ik goed afscheid van jou heb kunnen nemen.Ik heb mij vaak leeg gevoeld, totdat jij in mijn leven kwam en die leegte wist op te vullen, maar wat ik nu voel is niet te beschrijven.Met het gevoel van aangeschoten wild en aangeslagen door de felle pijn blijf ik verdoofd achter.Mijn hart is weer gebroken na jaren van geluk.Diep in mijn hart wist ik dat jij nooit zo oud zou worden, maar elk jaar dat weer voorbij was en jij er nog steeds was heb ik gekoesterd.Ik heb altijd gedacht dat jij uiteindelijk aan de dystrofie zou overlijden, maar het waren de nieren die het af lieten weten.Jij hebt in jou leven van mij geleerd, maar ik nog veel meer van jou.Alles heb je mij gegeven en mijn wereld draaide om jou.Het leek wel of wij elkaar al kende uit een vorig leven.Wij hebben nooit aan elkaar hoeven wennen.Wij kende elkaar al, dat weet ik zeker en zo dacht jij er ook over.Ik kon lezen en schrijven met je.De wekker hoefde ik nooit te zetten, want dat was jij.Als het etenstijd was kwam jij mij halen.Als je een pilletje moest hebben liet jij dat ook even weten.Ik kon nooit iets vergeten, want jij was mijn boodschappenbriefje.Ik vond het zelfs wonderlijk wat jij allemaal begreep.Wij begrepen elkaar zonder dat er iets gezegd werd.Ik hoefde je nog maar aan te kijken en jij wist precies wat ik bedoelde of ging doen.En als ik tegen je praatte, dan praatte jij terug in de vorm van bepaalde houdingen of ging iets van je speelgoed pakken en aan de hand van het bepaalde speeltje wist ik weer wat jij bedoelde.Jij leek af en toe wel op een compleet ingeprogrameerde robot met een stel hersens wat 30 mensen nog niet bij elkaar hebben.Bovendien ben ik door jou weer gaan leven omdat jij mij heb laten zien dat als je vecht, het verder schopt dan het bijltje erbij neer te leggen.Ik heb van jou erg veel geleerd.Altijd hield jij mij in de gaten.Jij genoot van mij en ik van jou.Het Bos, het Strand, de plekjes waar jij zo gelukkig was.En als ik samen met jou was, veranderde regen in zonneschijn.Met jou in mijn leven kon ik elke tegenslag aan.Jij was het die mijn hart weer blij maakte en jij maakte mijn dagen weer goed.Als ik nu weer opnieuw zou moeten kiezen, dan zou ik het zo weer overdoen.Niets is mij te veel geweest om deze zorg aan jou te geven.Want ondanks alles voelde ik bij jou geborgenheid en verdween de eenzaamheid.Vaak blader ik door je foto album.Herinneringen vliegen dan voorbij.En het allermooiste ben jij.De fantasie die wij samen hadden zal nooit voorbij gaan.Ook in dromenland zijn wij nog bij elkaar.Ik zie vaak sterren aan de hemel staan en van al die sterren die stralen, straalt er ook een voor jou.Aan het einde van mijn taak hier op aarde weet ik zeker dat wij samen met die mooie reis verder zullen gaan.Want ik wil voor altijd bij je zijn.Een keer in mijn leven ben ik gelukkig geweest en dat was met jou.Raices, bedankt voor alles wat je mij hebt gegeven.Jij was er gewoon....altijd.Bedankt Raices voor al die mooie jaren.Jij bent voor altijd in mijn hart.Het goud wat ik toen heb gevonden, dat was JIJ.Want door jou was ik weer gaan leven.Ik heb veel honden gehad, maar Raices was wel heel bijzonder.Als er dan iets met zo' n hond gebeurt waar je zo aan bent verknocht dan sterft er ook een deel van je lichaam en ziel, omdat wij zo met elkaar vergroeit zijn, want ik voel dat nog steeds zo.Ja, ik ben Raices en Raices is Anneke.Ik keek zelfs tegen hem op en dat begreep ik soms niet eens.Nu ik hier op terug kijk zijn er een aantal dingen, die mij opvallen.Raices is op 27 februari 2002 overleden, maar precies 6 jaar geleden, op 27 februari 1996 is Raices geopereerd.Daarbij komt ook nog dat op de dag dat Raices is overgegaan, ik 7 uur later dat mooie blauwe licht heb gezien.Dat was om half twaalf s’avonds.Toen ik Raices ophaalde uit de kliniek nadat hij was geopereerd was ook om half twaalf s'avonds.En tijdens het toedienen van de narcose en het ontwaken zat ook 7 uur tussen.  De dag van het overgaan was het ook nog eens volle maan.En dan nog dat ik een paar dagen voordat Raices heenging tegen mijn vriendin vertelde dat Raices op 27 februari zou overlijden.En dat is dus ook gebeurd.Dit alles tezamen kan toch geen toeval zijn?Veel mensen zullen het met mij eens zijn dat alle mooie dingen in het leven maar van korte duur zijn en dat het op een dag voorbij zal zijn.Dus koester het zoveel mogelijk.Er zijn veel wegen, maar een is de goede.Probeer de goede te nemen, want je kunt niet terug.Wat ik hiermee duidelijk wil maken is, ga op je eigen gevoel af.Het enige tevreden gevoel wat er bij mij nog over is, is dat ik al die jaren toch mijn eigen gevoel heb gevolgd en alles voor Raices heb gedaan wat er mogelijk is geweest.Ik ben dankbaar dat ik dat heb gedaan, anders was Raices 6 jaar eerder overleden.

Wereldhondje Nicky'Nicky is dol op water. In zijn eerste levensjaar heeft hij al veel meegemaakt. Hij verdient een warm thuis met veel liefde, begrip en aandacht. Nicky is echt een wereldhondje!' Deze tekst staat in mijn geheugen gegrift, al 13 jaar lang. Ons schatje heeft zichzelf meer dan waargemaakt. Een wereldhond van formaat. Toen en nu. Een kameraadje voor het leven.Intuïtie Met kloppend hart vertrek ik in december 2001 vanuit Tilburg richting dierenasiel, zo'n 170 kilometer verderop. Niet vanzelfsprekend om zo'n afstand af te leggen voor een hond waar ik niet eens een foto van heb gezien. Bovendien heb ik totaal geen ervaring met honden. Besef in de auto dat we nog niet eens een mand eten of riem hebben. En toch volg ik mijn gevoel. Gelukkig maar.Mijn vriend (inmiddels man) en ik zijn dol op onze knapperd, een kruising Berner Sennen / Border Collie. Al snel is hij niet meer weg te denken uit ons leven. We houden rekening met zijn angsten en proberen hem vooral veel zelfvertrouwen bij te brengen. Cursussen, lange boswandelingen, zwemmen, in iedere modderpoel rollebollen, met vakantie de bergen in, iedere avond kroelend naast de bank... meneer geniet met volle teugen en dat laat hij merken ook. Het geluk en de blijdschap die hij ons geeft is onbetaalbaar.Steun en toeverlaat Zomer 2008 slaat het noodlot toe. Ik krijg de diagnose kanker. Onbegrijpelijk, en een zware periode breekt aan voor ons prille gezinnetje. Nicky voelt het aan, het kan niet anders. Zijn mooie, bruine ogen houden me continu in de gaten en onze schat komt vaak helemaal tegen me aan zitten. Alsof hij wil zeggen 'samen komen we hier wel doorheen'. Tijdens een boswandeling wil mijn man een foto maken met de zelfontspanner. Dan gebeurt er iets bijzonders. Nicky gaat uit zichzelf voor ons liggen als een echte beschermer. Als een volleerd model wacht hij rustig af tot de foto is gemaakt. Een ogenschijnlijk 'normaal' plaatje is voor ons zo waardevol dat ie zelfs de bestemming kerstkaart krijgt. Na de 'shoot' snuffelt en ravot Nicky gelijk weer vrolijk verder. Dieren begrijpen zoveel meer dan wij mensen vaak denken.Onze energieke viervoeter is er ook om ervoor te zorgen dat ik actief blijf en in het 'nu'. Een rondje door de buurt is niet genoeg. Nee, het bos in en laten zien hoe groot klein geluk kan zijn. Een frisse duik nemen, dan rollebollen door de bladeren om vervolgens te kijken of ik moet lachen om onze 'sneeuwman van bladeren'. Humor helpt. Nicky slaagt met vlag en wimpel.Afscheid Vier jaar later, december 2012, slaat opnieuw het noodlot toe. Op kerstavond blijkt een bezoekje aan de dierenarts totaal anders uit te pakken dan we ooit hadden kunnen vermoeden. Een dag later, eerste kerstdag, moeten we onze allerliefste schat in laten slapen. Onwerkelijk, ontroostbaar, schuldgevoel en zo pijnlijk. Waarom kunnen we jou er nu niet met humor doorheen slepen? Ons dappertje die er altijd voor ons is geweest, moeten we laten gaan. Notabene op de sterfdag van mijn vader, vier jaar eerder.Troost En weer is Nicky daar om ons te troosten. Wanneer Patrick, Fabienne en ik namelijk op 1 januari in gedachten naar het vuurwerk kijken, klinkt zomaar ineens de hotelbel die op de vensterbank staat. Zo'n bel kan niet uit zichzelf gaan, daar is echt wat kracht voor nodig. 's Avonds gebeurt het nog een keer. Geen twijfel mogelijk, een bericht van 'boven'. Opa en Nicky zijn samen en het is goed zo. 'Dank jullie wel!'Toekomst Nicky blijft zijn pootje drukken op mijn leven. "Want, lieve Nicky, dankzij jou is het dierentolken op mijn pad gekomen. Wat een wonderbaarlijke ervaring dat je als mens echt kunt communiceren met dieren. Waarom wist ik dit nog niet in jouw tijd? Dat voelt nog steeds als een gemiste kans. Maar inmiddels heb ik ook ervaren dat je niet echt weg bent. Het mooie gesprek dat je hebt gehad met een collega-dierentolk heeft me enorm goed gedaan. Eindelijk kan ik je oprecht loslaten in de wetenschap dat het goed met je gaat en je een oogje in het zeil houdt.Lieve schat, dit is een ode aan jou en aan alle asieldieren die een warm thuis verdienen. Jullie zijn het meer dan waard. Dank je wel dat je op mijn pad gekomen bent."

Hij is al bijna 10 jaar dood, mijn Koosje. Toen ik drie maanden op mijzelf woonde kwam hij als kitten van 7 weken bij mij wonen. Een klein lief eigenwijs mannetje, die de hele wereld aankon. Het blazen van zijn huisgenote Mindy daar trok hij zich niks van aan. Je zag hem denken, dan niet. maar na twee weken gebeurde het onvoorstelbare, jij mocht bij haar drinken. Ze had zelf nooit kittens gehad, was inmiddels 6 jaar oud en ging melk produceren. Dus Koosje heeft ongeveer 7 maanden aan borst gezeten, je kan wel spreken van een gezond mannetje. Na een paar maanden ging Mindy dood, was ziek en wat deed Koosje, hij troostte, kwam bij mij liggen en ging heel hard snorren. Dit heeft hij zijn hele leven gedaan. Hij heeft namelijk nog twee katten overleefd, Pim en Demsey. Uiteindelijk is hij ruim 19 jaar geworden. Hij heeft nog met mijn huidige katten gespeeld en getutteld, Opa Koos. Toen Koosje dood ging had ik het idee dat er een tijdperk werd afgesloten. Wij zijn namelijk toch samen begonnen in mijn nieuwe huisje. Hij was mijn maatje. Terwijl ik dit typ word ik toch weer een beetje verdrietig. Hoewel ik denk dat hij soms toch nog aanwezig is. Dit is mijn verhaal omdat ik vind dat hij niet op deze pagina mag ontbreken, bij alle andere mooie verhalen

Op mijn 19e kreeg ik mijn eerste kat, er zouden er nog heel veel volgen, 16 om precies te zijn. 11 er van heb ik al moeten begraven, 10 hier in de tuin. Allemaal waren ze speciaal op hun eigen manier. Op deze MM wil ik Bastet memoreren, die mij een geweldige les in Onvoorwaardelijke Liefde heeft geleerd. Ze was nl een katje dat een lange tijd van haar leven extra zorg met zich meebracht door een wonderlijke aandoening waarvan we nooit te weten zijn gekomen wat er nou was. met homeopathie kon ze goed leven. Maar de eerste aanval was heel ernstig en eng. 3 weken ben ik toen niet van haar zij geweken, leerde precies (aan)voelen hoe het met haar was, of ze pijn had, of ze me dichtbij wilde of juist even niet, wat ze nodig had. Ze had ook chronisch niesziekte, waardoor de ruiten, muren en andere zaken vaak onder de spetters zaten. En om duistere reden plaste ze vaak op de bank. We waren dus druk met haar, oplossingen zoeken en manieren om met de hinder die ze veroorzaakte om te gaan. 'Inslapen' werd nogal eens geopperd om ons heen. Maar het was een heel grappig, blij katje. We waren dol op haar, ze maakte ons gelukkig door bij ons te zijn. Had allerlei grappige eigenaardigheden, die ik zo nog voor me zie. Vaak zeiden we dat hier tegen elkaar, dat al die dingen die ergernissen op konden roepen en dat ze totaal van geen 'nut' was, bijna alleen (objectief bekeken) tot last, toch niet opwogen tegen de liefde die we voor haar voelden. En die weken intensieve zorg hebben me dichter bij haar, maar vooral bij mezelf gebracht, bij de liefde voor haar, mezelf en i.h.a.. Dat ik nu juist een ode aan haar plaats is omdat ik Jezebel tijdens haar ziekte de afgelopen weken steeds Bastet ging noemen. Ik snap wel waarom. Maar blijkt dat Bastet voor altijd in mijn hart en wezen verankerd is.

Grietje...aan komen lopen 12 jaar geleden! Meteen ons hart gestolen. Erg veel meegemaakt dit super meisje. Zaterdag is ze naar de poezenhemel vertrokken! Een groot gemis. Maar wat hebben wij van haar genoten bedankt lief klein grietje.xxxxxxxMieke Zomer: Ah, ons Grietje ... Het ga je goed daar meisje ...

Pepper, onze superlieve, immer enthousiaste Golden Retriever, heeft 9 jaar bij ons gewoond. Van toen hij pup was tot de dag dat hij te ziek was om nog langer bij ons te blijven (eind 2012). Toen ons Toetje als kitten bij ons kwam wonen is hij voor de tijd die hem nog restte haar persoonlijke bodyguard geweest. Het is een echte kanjer!! Soms komt hij me nog wel eens vertellen dat alles goed is, dus hij is nooit echt weg. (hoewel ik nu dan toch weer me de tranen in mijn ogen zit...) Voor mij is hij dus een "eeuwige metgezel". Hij liep altijd achter me aan en was altijd héél enthousiast als hij ergens mee naartoe mocht. Volwassenen werden steevast besprongen maar met kinderen was hij altijd héél zacht. Dat kwam wel van pas met onze drie bengels in huis. :) Tot ooit, lieve Pepper, ik heb je toen heel bewust losgelaten omdat ik voelde dat ik dat zo moest doen maar ik weet dat we voor altijd verbonden zijn. x

Dit gaat over ons mopsje Nadja, een asielkneusje Toen ze bij ons kwam wonen (aug 2010) was ze 5 jaar, te dik, had diverse ontstekingen in haar rimpels, losse knietjes, kon amper lopen, vieze oogjes en oortjes. Een paar maanden na haar komst werd ik ziek. Tijdens mijn ziekte en operaties was ze mijn steun en toeverlaat. Samen gingen we aan de wandel, en zo revalideerden wij tegelijk. Nadja was een heerlijk knuffelhondje, en erg lief voor onze poezen en opvangkittens. Ondanks haar minder goede gezondheid heeft ze nog een baarmoederoperatie en gebitsbehandeling gehad, en de narcose is beide keren goed gegaan. Helaas kreeg ze met Kerst 2012 epileptische aanvallen en hebben we haar op 30 januari 2013 in laten slapen. Een heel bijzonder hondje, waar we nog geen 3 jaar van hebben kunnen genieten, maar een hondje dat een onvergetelijke indruk heeft achtergelaten

Ons eerste hondje thuis. Een schattig asbakje Rakker dat niet lustte en ook weinig at. We hebben van alles geprobeerd maar meneer bliefde alleen prakje van tafel. Mijn vader ging dan met het eetbakje rond en wij doneerden dan allemaal een stukje vlees voor de hond. Draadjesvlees en andijvie waren favoriet en heel, heel soms at hij wat brokjes. Mager maar gezond is hij 18 jaar oud geworden. Ik was 8 jaar oud toen hij in mijn leven kwam, inmiddels ben ik 53 maar hij nog heel regelmatig onderwerp van gesprek en zeker in mijn gedachten. Rakkertje was van een buurmeisje dat hem uit het asiel had gehaald maar ze had er niet veel aardigheid aan met het hondje te lopen. Ik zeurde al tijden om een hondje en ik wilde wel met hem lopen. Op een dag had ik gehoord dat hij terug zou gaan naar het asiel en ik liep met hem naar ons huis en vertelde dat aan mijn moeder. Rakker heeft toen mijn moeder volledig ingepakt met zijn lieve oogjes, likjes aan mijn moeders hand en zij was "verkocht". Nu pa nog overtuigen... Ook dat bleek niet echt een probleem. Een nieuw leven in een gezin van 7 personen. Zo geweldig als dat hondje zich aanpaste en genoot van de liefdevolle aandacht. Soms denk ik wel eens dat hij óns heeft uitgezocht.

Lang geleden heb ik een kat verloren. De vorige eigenaren noemden haar 'Poes'. En ik ook. Zo onbewust als ik toen was, heb ik haar achtergelaten bij de dierenarts toen ze na een beroerte zo agressief was dat ze niet meer uit haar tas gehaald kon worden. Ik heb zo'n verdriet gehad terwijl ik vond dat het onzin moest zijn. Daarna heb ik geen huisdieren gehad, tot poes Nina in mijn leven kwam. Een evenbeeld van Poes, natuurlijk, hoe kon het anders. Ik zorg voor haar een koester haar, houd diep van haar. Zenmaster Nina. Zo noem ik haar. Richting kosmos dank ik Poes, die me wilde leren wat liefde en verbinding over de grenzen was en ik nog niet kon luisteren. Dag Poes, dag lieve schat.

Dit gaat over Dennis. Mijn mooie zwarte ex-kater met zijn witte bikini en slabbetje vlekken. Ik heb hem uit het asiel gehaald toen hij 3 jaar was. Daar zat hij omdat hij blaasgruis had en speciaal voer moest hebben. Dennis kwam vrijwel direct nieuwsgierig op mij afgelopen en ging meteen op zijn rug liggen om over zijn buik gekroeld te worden. Het was liefde op het eerste gezicht. Ik heb niet hèm, maar hij heeft mij uitgekozen. Dennis was, qua gedrag een half hondje. Luisterde perfect en verdedigde het huis vol verve. Hij heeft zelfs de half valse herder van een kennis jankend de tuin uit gestuurd. Dennis ging ook vaak mee boodschappen doen en liep dan gezellig mee tot het laatste huis van het rijtje. Daar ging hij dan zitten wachten tot ik terug was. Duurde het hem te lang dan liep hij zelf naar huis. Als de visite een tas bij zich had wilde Dennis altijd weten wat erin zat. Hij was verschrikkelijk nieuwsgierig en wilde altijd van alles onderzoeken. Hij voelde me ook feilloos aan. Was ik niet lekker dan kwam hij bij me liggen kroelen. Hij was zowiezo een heerlijke vrijdoos. Hij lag bijna altijd op schoot of naast me op de bank en 's nachts lag hij bij me op bed en het liefst onder het dekbed tegen me aan met z'n koppie naast me op het kussen. Toen hij zestien was kreeg hij steeds meer gezondheidsproblemen waar ook de dierenartsen niets meer aan konden doen. Dennis is thuis op de bank overleden. Ik mis hem nog steeds.

Six mijn maatje. Met tranen in mijn ogen schrijf ik dit. Het doet nog steeds pijn. Nu bijna twee jaar geleden heb ik haar moeten laten gaan. 18 jaar is ze bij me geweest en was mijn grote steun en toeverlaat. Ik wilde haar niet begraven, maar ook na haar dood voor iemand iets betekenen. Nu doet ze dienst bij de universiteit van Utrecht, zodat er minder dieren gedood hoeven te worden voor ontleedkunde. Lieve Sixipixi Xxxx

AmarokAl hoewel het alweer 10 jaar geleden was dat ik afscheid moest nemen van mijn trouwe en lieve vriend Amarok, die nu inmiddels ook mij geleidegids is en mij met mijn huidige activiteiten begeleid, herinner ik mij die week als de dag van gisteren. Ik zal je mee terugnemen naar die desbetreffende week en je door de dagen heen geleiden die, voor mij, een moeilijke beslissing met zich mee bracht en een mooie ervaring.Het was maandag 20 Februari 2005.Een vriendin van mij en ik zaten wat te babbelen...ook over dat het die week ervoor niet zo erg goed ging met de gezondheid van Amarok en dat ik wellicht, in de nabije toekomst, eraan moest gaan denken om afscheid van hem te nemen en om hem verdere lichamelijke leed te besparen. Ik vertelde haar dat ik het erg moeilijk vond om mij neer te leggen bij het feit dat ik erover moest beslissen. Wat gaf mij immers het recht om te beslissen over een ander leven...om het te laten eindigen? En stiekem hoopte ik, omdat Amarok inmiddels weer aan de betere hand was, dat deze tijd mij nog even bespaard zou blijven. Amarok lag naast mij op de bank...en ik weet niet precies hoe ik plots tot die beslissing kwam...maar op de manier hoe Amarok van de bank afkwam, gewoon zoals iedere hond dat eigenlijk deed, zonder pijn en enige complicaties, besefte ik instinctief en intuítief meteen dat deze tijd zich vandaag, die dag, had aangemeld. Het was alsof mijn denken, mijn hoofd, plots was overgenomen, en een stem mij duidelijk en kalm vertelde dat het nu over zou zijn. De volgende dag belde ik in tranen de dierenarts op om een afspraak te maken. Ik voelde een intense verdriet en leek totaal overmand door emoties. Ik had met mijn vriendin afgesproken, en zij na enig overleg met haar man, dat zei de dierenartskosten voor zouden schieten en dat het niet uitmaakte hoe duur de rekening zou worden (zij zaten aardig in de slappe was en ik hielp haar, omdat ze lichamelijk niet in orde was, met haar dagelijkse bezigheden zoals douchen etc.), maar dat het op een manier moest geschiedden die voor ons allebei waardig zou zijn. De afspraak stond voor die vrijdag, 25 Februari 2005 om 13.45 bij mij thuis.Ik wist dat ik van nog iemand de hulp in moest roepen om ons, beiden, door deze moeilijke week heen te begeleiden. Als iemand ons kon helpen dan was dat mijn vriendin Deborah wel. Zij had immers net haar cursus communiceren met dieren afgerond en wist als geen ander hoe hecht de band kan zijn tussen een dier en een mens. Ik stuurde haar twee foto's van Amarok toe, waar hij helemaal opstond. Dit laatste was van belang om een beter contact, op afstand, met Amarok te krijgen. Al snel nam ze die dag weer contact met me op en vertelde mij dat ze al snel een gesprek had kunnen voeren met Amarok, die haar vertelde dat hij, in die week, graag nog eens terug zou willen naar het eiland met de eenden. In eerste plaats wist ik niet één, twee, drie welke plek hij bedoelde. Maar algauw wist ik dat hij graag terug wilde naar het Weteringpark. Woensdagochtend hebben we dit dan ook gedaan. Het was een koude maar zonnige ochtend en ik liet Amarok op de plaats waar het stond aangegeven dat honden los mochten lopen, ook lekker los. We gingen naar het hondenstrand toe.Net op het moment dat hij het water in wilde lopen, begon, precies daar waar hij liep, in het water, de zon te schijnen. Er kwam een enorme kalmte over mij heen. Alles leek op dat moment te kloppen en ik merkte aan mezelf op dat ik heel even de hoop had dat ik te voorbarig was geweest met deze beslissing en dat ik de boel weer gewoon terug kon draaien. Maar diep in mijn hart wist ik dat het zo was...zoals het nu eenmaal was en dat er geen weg terug meer was omdat Amarok dit zelf aangaf. Moe, maar voldaan keerde we terug naar huis om daar uit te rusten van dit avontuur. Voor de donderdag hadden we een rustige dag in de planning staan. We zouden even op pad gaan en vervolgens twee films kijken. What dreams may come was één van de films en gaat over een man die zijn leven verliest tijdens een auto-ongeluk en er moeite mee heeft om zijn grootste liefde, zijn vrouw, achter te laten. Hij probeerd contact met haar op te nemen om haar zo op die manier te laten weten dat hij er nog voor haar is, maar op den duur kan zij het gemis, van haar grootste liefde, niet meer aan en besluit zelfmoord te plegen. Vervolgens raakt haar ziel vast in een donker en akelige plek en kan zij geen rust vinden omdat ze zichzelf van het leven had beroofd. De man besluit haar te gaan halen, wat natuurlijk gevaarlijk is....kortom een echt mooie film en een absolute aanrader. Amarok en ik keken, naast elkaar, allebei naar deze film...de laatste avond was perfekt! Tevens had ik een afspraak met hem gemaakt dat hij me een signaal kon geven als hij goed was aangekomen...en Amarok stemde daarin toe.De volgende dag, beleefde ik als een soort van roes...een film waar ikzelf mezelf in de hoofdrol zag maar niet echt beleefde. Ik had nog contact met mijn vriendin deborah, die ons die dag op een afstand zou steunen. Mijn andere vriendin zou rond 11 a 12 uur bij mij komen om ons te ondersteunen. Ik was op van verdriet en hoopte niet dat de deurbel zou gaan. Alles was geregeld...echt op en top. Om 13.40 uur ging de deurbel. Met lood in mij schoenen deed ik de deur open en liet Ad Kuilboer binnen. Hij legde aan me uit wast de bedoeling was en begon een plekje aan de voorpoot van mijn trouwe vriend te scheren. Hij zou hem eerst een lichte roes geven en daarna een zwaardere injectie, die uiteindelijk meteen tot de dood zou treden. Ik aaide Amarok, in tranen, over de kop en vertelde hem dat alles wel goed zou komen. Ik besefte me wel degelijk dat ik meer mezelf ervan wilde overtuigen dat het goed zou komen want Amarok had er al vrede mee en was er klaar voor. Ad geef de eerste injectie en luisterde met de stethoscoop naar het hart. Tot zijn grote verbazing kwam hij tot de conclusie dat hij al was heengegaan. Toch gaf hij voor de zekerheid de tweede injectie. Tranen dwarrelden over mijn wangen terwijl ik van Amarok afgescheid nam en hem kuste. Ad wenste me sterkte en ging weg.Om 13.50 uur kwam de man van mijn vriendin met een kleed naar boven toe. Ik had mijn kattenvrienden nog de gelegenheid gegeven om afscheid van hem te nemen...maar deze uitnodiging sloegen ze af en bleven met zijn allen in de slaapkamer. Alex en ik pakte het lichaam op en legde hem in de deken. We gingen de deur uit, de trap af, en vervolgens naar de auto die voor de deur stond. We reden naar het dierencrematorium in Stompwijk, waar we een afspraak hadden staan voor een individuele crematie. We legden hem op een soort van tafel die leidde naar de oven. Ik nam nogmaals afscheid van hem, maar wist diep in mijn hart dat het lichaam van Amarok alleen nog maar een leeg omhulsel was en dat zijn ziel als was heengegaan. We werden, met zijn drieén een kleine kamer ingeleid en mochten plaats nemen op de stoelen die daar aan een tafel stonden. Er werd een gesprek gevoerd, die ik achteraf, maar voor de helft had meegekregen. Er was een mogelijkheid om een ketting te nemen met een beetje as van Amarok en ook was het mogelijk, om hem na twee en een half uur weer op te komen halen en hem mee naar huis te nemen in een , zwart-vormige- piramide urn. we stemden alledrie in dat het zo zou geschiedden en dat we over 2 1/2 uur terug zouden komen. Om een lang verhaal kort te maken. Kwamen we die avond terug met de urn terug naar huis. Ik had besloten om hier afscheid van mijn vrienden te nemen en alleen naar boven te gaan. Ondanks mijn kattenvrienden, die erg hun best deden, ondanks ze zelf van slag waren, om mij op te beuren...had het huis nooit zo leeg en groot aangevoeld als die avond. Om mijn zinnen te verzetten en mijn emoties van mij af te schrijven, besloot ik achter de computer te gaan zitten. Overmand door emoties en vermoeidheid, typte ik maar wat in, wat achteraf nergens op sloeg omdat er simpelweg geen woorden van te maken werden. Mijn bovenraam had ik altijd open voor frisse lucht. Terwijl ik aan het typen was, eigenlijk meer bezig was met bezigheidstherapie, landde er plots, op mijn rechterboezem een lieveheersbeestje. Het was hartje winter, Februari...hoe was dat mogelijk? Ik wist op dat moment dat alles goed was en dat alles weer goed zou komen. De volgende dag had ik mijn vriendin, Deborah, gesproken en die wist mij te vertellen hoe mooi het was om de aura van Amarok en die van mij, op precies hetzelfde tijdstip van het heengaan van Amarok, zich scheidden. Aangezien zij niet precies wist hoelaat de dierenarts kwam en mij wel precies wist te vertellen hoelaat dit geschiedde...wist ik al voldoende!Sindsdien is het lieveheersbeestje ( en Amarok) het teken die mij en mijn dierenvriend door deze moeilijke tijd heen begeleidt.

Onze lieve meid Shady. Onze dochter had een nestje hondjes,papa was een Siberische Husky en mama een Rotweiler. Wij wilde graag een pup en mochten er 1 uitzoeken als huwelijksgeschenk, echter onder de voorwaarde dat wij haar dezelfde naam zouden geven als het doodgeboren kindje wat mijn dochter kort daarvoor heeft gehad. Onze keus viel op Shady omdat zij zich het meest afzijdig hielt, klein en lief was ze. Ze was bij ons thuis snel gewent en ook heel snel zindelijk,een enorme knuffeldoos. Vrij kort nadat wij haar in huis hadden is haar vader, de husky, overleden, hij bleek ernstige suikerziekte te hebben en is in een hyper gebleven. Wij werden gewaarschuwd dat mogelijk ook zijn kinderen dit zouden kunnen hebben,en later bleek dat inderdaad op 1 na al zijn nakomelingen suikerziekte te hebben. Die eens is naar een familielid gegaan en is 10 jaar geworden. Bij onze Shady openbaarde de ziekte zich toen ze 6 jaar was, de dierenarts kreeg haar niet goed ingesteld op insuline, voor ons zat er niets anders op dan twee maal per dag haar bloedsuikerspiegel te meten en aan de hand daarvan het aantal insuline eenheden toe te dienen. Vier jaar lang hebben we dit gedaan,in die vier jaar had zich in haar lever ook nog een niet te opereren tumor ontwikkeld. Met goede medicijnen, speciaal voedsel en de zorg van mijn vrouw aangaande de suikerziekte heeft ze toch pijnloos de leeftijd van 10 jaar gehaald, ondanks haar gezondheid heeft ze al haar broers en zusters overleefd. Maar uiteindelijk was ze op, begon slecht te lopen, eten en begon pijn te lijden, de medicijnen hielpen niet meer. Onze dierenarts is bij ons thuis gekomen en zei dat als we van haar hielden haar uit haar lijden moesten verlossen, en haar laten lijden wilde we zeker niet, nog dezelfde avond hebben wij haar in laten slapen, ze is in onze armen gestorven,en mijn god wat doet dat pijn zeg. Ze is er nu drie jaar niet meer,maar ik mis haar nog elke dag en als ik naar haar foto kijk lopen de tranen over mijn wangen. Ik mis mijn meisje zo.

Shanda en Deena . Deena wilde de buurvrouw weer terug naar het asiel doen nadat ze haar van haar dochter had overgenomen . Dit omdat deze niet meer geïnteresseerd was in haar. Deena heeft toen nog 3 jaar lang bij mij gewoond. Van een schuw timide hondje veranderde zij in een vrolijke , speelse dame die open werd naar iedereen. Shanda was mijn maatje , gekregen als pup , waar ik was was Shanda . Ze mocht mee naar het werk , waar de bewoners dol op haar waren. Kon iemand niet slapen , Shanda was bereidt om te spelen met haar bal of touw. Iemand verdrietig? Shanda troostte wel. Helaas kreeg ze kanker, maar heeft nog een half jaar langer geleefd, misschien voor mij? , dan er voorspeld werd. Ze was een wijze , vriendelijke en speelse hond. Ik mis haar nog steeds....

Mijn katervriendje Munchkin is sinds 2013 fysiek niet meer bij me. Van alle katten die in mijn huis en hart hebben gewoond was hij het meest mijn 'kindje'. De 13 jaren die we hebben gedeeld waren achteraf gezien ook de jaren waarin mijn verdriet om mijn onvervulde kinderwens het grootst was. Er waren toen nog 4 andere katten en ieder had zijn/haar eigen plekje binnen ons dierengezin, net zoals dat in een familiesysteem gaat. Munchkin en ik hebben elkaar niet uitgezocht, hoewel hij wel als kitten vanuit een asiel hier is komen wonen. Het was gewoon precies goed. Hij had een heel zacht karakter, keek met grote ronde ogen de wereld in en is altijd een beetje kitten gebleven: speels, ondeugend, onhandig ook. Als hij de dolle 5 minuten had konden we daarna alle omgevallen spullen van de grond rapen en hij genoot zo van een knuffelpartij dat hij ervan kwijlde. Hij was geen schootkat, maar wrong zich naast mij in een stoel of kwam in bed tegen mijn hoofd aan liggen.Ik vind het moeilijk om over zijn dood te vertellen omdat ik me schuldig voel. Het was altijd zo gewoon dat onze katten zelfstandig naar buiten gingen, deels uit overtuiging en deels omdat bijna al onze dieren als zwervertjes aan zijn komen lopen en we ze hun vrijheid niet af wilden pakken. Munchkin is vlak voor onze voordeur overreden en het enige wat ik nog voor hem kon doen was hem zelf optillen, in zijn favoriete dekentje wikkelen en hem wiegen tot z'n zieltje weg was, want het was duidelijk dat de klap hem direct fataal was geworden.Ik koester de mooie jaren die we gehad hebben en mis hem nog steeds heel erg. Ik denk dat hij nog steeds bij me is en ik denk zelfs dat hij ervoor heeft gezorgd dat er een katje op mijn pad is gekomen dat vreselijk bang was voor mensen en zich nu dagelijks bij mij in een stoel wringt en met grote onschuldige ogen spulletjes van de tafel af mept...

Mijn lieve stoere slimme grappige Bandit. Supergeweldige golden retriever. Kwartier voor thuiskomst al helemaal enthousiast dat ik thuis ga komen. Altijd oppassen dat hij niet in de auto sprong als ik naar het werk ging want dan mocht ie niet mee. Oh ja en ooit een hondje gered uit het water die ging te ver en kon het niet terug redden. Lieve kanjer denk nog iedere dag aan je

Waldo Mijn soulmate..<3 Hij heeft me geleerd in mijn kracht te gaan staan, onvoorwaardelijk lief te hebben.. en heeft me op het pad van reading/healing gezet, lieve mensen op mijn pad gebracht... Waldo is nog altijd om mijn heen, al is ie niet meer met de aarde verbonden.. En ik mis 'm nog altijd.. Voor ik dit bereikte met hem ben ik door de bak gesleurd, zadel wou niet meer op, bit kreeg ik niet meer in en hij ging vaak zijn eigen gang oeps. haha. En toch elke keer weer doorgegaan en proberen hem te begrijpen. Hij liep me alles achterna in de bak als ie los was, met het vertrouwen zat het wel goed, alleen het respect was ver te zoeken. Helaas was het niet mijn eigen paard en was ie voor de sport gefokt, alleen kon ie die spanning niet aan en keerden zijn problemen met het verstijven, in zichzelf keren weer terug en hebben ze hem in 2014 heb ik het vermoeden, in laten slapen. Nou zijn we voor altijd samen <3 Ik heb veel paarden verzorgt, maar zo hecht heb ik het nog niet meegemaakt... Als ik dit weer terug lees, schieten de tranen me weer in de ogen. Met zijn half zusje had ik ook een sterke band, maar dat is een ander mooi verhaal. Liefs Linda

Mijn allerliefste pup missy. Afgelopen vrijdag ging ze met mijn vriend wandelen, en ik met onze andere hond. We wilden ze een aparte wandeling met veel aandacht geven. Na een uur en een kwartier was ik thuis, hij echter nog niet. Z'n telefoon lag nog op tafel... Ik was meteen bezorgd, maar wou me niet aanstellen. Heb even rustig aan gedaan, toch maar z'n moeder gebeld of ze daar misschien waren, dit was niet zo. Toen was ik echt ongerust. Ben met mn hond meteen de auto ingesprongen en onze wandelroutes nagereden, ondertussen telefoontjes plegen waar ze zouden kunnen zijn. Toen ik ze niet vond kreeg ik een vies gevoel en ben naar een plekje langs de autosnelweg gereden om daar te zoeken, daar ging hij wel eens wandelen, ik vond het daar eng met die auto's dus kwam er liever niet. Net toen ik daar aan het zoeken was en mn vriend ondertussen probeerde te bereiken, nam hij de telefoon op. Hij schreeuwde kom naar huis, worms is dood.... We noemden onze kleine meid altijd worms... Dan stort je wereld onder je voeten vandaan... Ergste was dat hij verder niets zei, hij wou niet zeggen waar, hoe, waarom. Dus ik dacht dat het niet waar was, dat ze ergens rondrende. Maar toen zei hij aangereden, ik heb haar halsband en we moeten haar gaan zoeken langs de snelweg... Ik mocht niet weten waar, moest hem eerst halen thuis. Naderhand bleek dat ik precies op de plek stond waar zij boven op het viaduct langs de weg lag... De rit naar huis was een hel, weet niet hoe ik thuis gekomen ben, wel dat ik mn zus belde dat ze dood was en naar mijn vriend moest gaan. Toen ik thuiskwam waren hun er al, en zijn we met 2 auto's gaan zoeken. Je weet niet hoe je haar gaat aantreffen, waar ze is, of ze niet stiekem toch nog leeft... Met zaklampen zoeken, tot ik ineens mn baby zie liggen, achter de vangrail. Gelukkig nog heel van de buitenkant, maar ze was toch echt dood... Mn wereld stortte opnieuw in, dat sprankje hoop dat er nog was, in een klap weg. Zit je dan met je puppy in je armen.. Verschrikkelijk.... We hebben haar in een deken gewikkeld en mee naar de auto genomen, achterin gelegd zodat haar zus afscheid kon nemen.Hartverscheurend. Toen zijn we naar huis gereden en hebben haar thuis opgebaard. Familie en vrienden zijn gekomen, niemand kon het bevatten. Daar hoorden we het verhaal van mn vriend. Ze is tijdens de wandeling losgeraakt, rende een veld in, vrijheid blijheid, en is toen richting autoweg gerend. Hij erachteraan rennen schreeuwen,roepen maar ze was zo snel. Even dacht hij dat ze het niet echt zou doen, maar toen hoorde en zag hij auto's op elkaar klappen. Hij meent haar nog te hebben zien rondrennen tussen de auto's, maar hij was zo ver nog. Het ongekuk gebeurde net na de grensovergang, dus de politie was meteen ter plekke, ze zeiden ga maar even zoeken, ze is gesignaleerd daarachter. Hij zag daarna dat een agent een zak opraapte, dat moet haar geweest zijn.... Mn vriend had geen telefoon bij, en wist mn nummer niet meer. Hij mocht ook niet weg, hij was aansprakelijk voor de botsing. Na een tijdje kwam een agent hem zeggen dat onze pup gestorven was, op slag dood, en kregen der halsband terug... Ze moest ergens aan de overkant liggen... De hel was losgebarsten.... Hij Is naar huis gerend, en net toen hij thuis binnen kwam ging z'n telefoon en dat was ik, die dus schijnbaar net op de plek was waar 2 uur eerder mijn allerliefste om het leven kwam... Missy betekende veel voor ons, ze was nog geen 10 maanden oud. En ik heb zo lang moeten 'zeuren' voor een 2e hond erbij. Mn vriend wilde eerst niet. Maar met missy was het liefde op het eerste gezicht. Meteen opgehaald en alle liefde gegeven die we in ons hadden. In het begin ging het wat moeizaam. Had tijd nodig, toch veel werk zo'n puppy. En missy was zo'n opgewonden hondje, daar moest je extra veel tijd en aandacht aan besteden. Toen het eindelijk ook goed ging met mn oudste hond, was ik dolgelukkig. Mn 2 honden waren zusjes en beste vrienden geworden. Het grote genieten kan beginnen! Dat deden we, heel kort, want nu 4 weken later gebeurde dit.... We missen missy verschrikkelijk erg, ons hart doet pijn dat we haar niet konden beschermen en geen langer leven konden geven. Wat hadden we ons daarop verheugd, samen met z'n 4tjes... Lieve missy, we houden veel van jou en zouden zo graag de tijd willen terug draaien. We hopen dat je geen pijn hebt gehad, en dat je niet bang was op het moment. Lieve missy, we zullen je nooit vergeten en zien ons ooit weer terug....