Koester je ervaringen. Heb jij wel eens iets meegemaakt waarover je positief verbijsterd was? Dat je zo helemaal van de wereld was dat de mensen aan wie je het vertelde jou niet eens geloofden? Of dat je dacht: ik heb nu zoiets bijzonders meegemaakt, maar bij wie in godsnaam kan ik mijn verhaal kwijt? Er is geen hond die mij gelooft! Ik herken dat. Mijn eigen ervaring heb ik beschreven in Mijn wereld veranderde als een donderslag bij heldere hemel. Hierin beschrijf ik wat mij overkwam toen ik voor het eerst, zonder dat ik eigenlijk wist wat er ging gebeuren, op afstand contact maakte met een ander individu.
In contact op afstand
Op afstand wil in dit geval zeggen dat de persoon met wie ik in contact stond, zich op een andere plaats bevond dan waar ik was. Waar ze precies was, dat doet er niet zo toe. Ik zou het je ook niet eens kunnen vertellen. Misschien zat ze wel in China.
Op basis van een naam, woonplaats en geboortedatum
Zoals beschreven in het artikel, hoefde ik alleen met mijn ogen dicht te gaan zitten en te vertellen wat ik zag nadat een medecursist mij de naam, woonplaats en geboortedatum van een vrouw had gegeven. En er kwam nogal wat. Ik zat gewoon alles op te noemen wat ik zag en had geen idee waartoe dit allemaal moest leiden. Wist ik veel wat ik precies zat te doen.
Ik schudde op mijn grondvesten
Toen ik klaar was, kreeg ik de feedback van de betreffende medecursist en terwijl hij bevestigde dat zo’n beetje alles wat ik had waargenomen, klopte, begon mijn lichaam te bruisen. Het leek wel of alle moleculen in mijn lijf veranderden in zeepsop-belletjes, alsof mijn lichaam wit licht werd, alsof ik werd opgetild, alsof ik een trillende sidderende raket was die op het punt stond gelanceerd te worden. Mijn hele wezen schudde op haar grondvesten. Het voelde goed en prachtig en mooi. Wat ik vandaag meemaakte was zo onverwacht, zo absoluut niet zien aankomen, zo nog nooit eerder meegemaakt ook.
Deze wet kun je vergeten
En dit niet te bevatten gevoel, dit ultieme gevoel van geluk, dit gevoel van euforie … misschien had Archimedes dat gevoel ook toen ie met zijn stukje Diesel-zeep in bad zat te spelen. Alhoewel, vergeet deze alinea maar, hier krijg ik meteen andere associaties bij dan die ik eigenlijk wil overbrengen.
Op zoek naar gelijkgestemden
Na wat mij deze middag was overkomen, wilde ik naar huis. En snel. Ik had nog een ongeduldig uur snelweg voor de boeg. Ik kon niet wachten tot ik thuis was. Onderweg scande ik alvast mijn vriendenkring en mijn familie. Bij wie kon ik mijn verhaal kwijt? Wie zou dit geloven? Wie zou dit kunnen beamen? Wie zou zelf ooit zoiets hebben meegemaakt?
Bijna Alleen op de Wereld
Terwijl de kilometers vorderden kwam ik erachter dat ik maar weinig mensen kende met wie ik mijn ervaring zou kunnen delen. Mijn familie had ik nooit ergens over horen spreken wat dit betreft, mijn vriendinnen niet, buren niet. En toen ik eenmaal thuis was, besefte ik dat ik mijn verhaal uiteindelijk maar met 1 persoon zou kunnen delen. Dat was een vriendin die ik wel leuk maar ook vrij vaag vond. Misschien herken je het wel. Ze had zo’n lelijke oranje zoutlamp staan. Ze geloofde erin dat die lamp de lucht zuiverde. Ze wist ook iets van chakra’s (?). Verder brandde ze soms wierook, dat deed dan ook weer iets –vraag me niet wat- voor haar. Ze at alleen uit de natuurwinkel. Voor die tijd vrij bijzonder. Maar zolang ze het niet over al die sneue dingen had, kon ik erg met haar lachen.
De dag na mijn ervaring sprak ik af met deze vriendin
Ik zou ’s avonds thee drinken bij haar. Ik was nog helemaal hoteldebotel, nog helemaal blij en verrast en ik danste nog bijna. Toen de thee op tafel stond, vroeg ze me: “Nou, vertel, wat heb je meegemaakt. Ik zie dat je dringend iets kwijt moet.” En toen ging ik los. Ik vertelde over mijn cursus die ik niet begreep en waar ik me verveelde, over het briefje met daarop de naam, geboortedatum en woonplaats van iemand die ik niet kende, over het eindresultaat en dat alles goed was, wat ik had waargenomen, over het bruisen van mijn lichaam, over de zeepsop-belletjes, over het schudden op mijn grondvesten, over hoe goed het voelde, hoe prachtig, hoe mooi, over het geluksgevoe …
Klaar. Dit bevalt me niks. Zet jij eerst eens twee voeten op de grond. Nee. Naast elkaar. Nog meer. Tegen elkaar aan. Nee. Kijk, zo! Jij bent niet geaard.
Bij welke sekte ben jij geweest? Hoe haal je het in je hoofd om dit soort dingen te doen? Wat is dat voor club? Zorg dat je daar wegblijft!
Bijna huilend van geluk was ik binnenkomen. Binnen anderhalve minuut was mijn stemming omgeslagen. Met afhangende schouders liet ik mij, bijna 40 jaar oud, met gebogen hoofd de les lezen. Ik had iets heel erg verkeerds gedaan. Ik was fout geweest, zo werd mij te verstaan gegeven.
Toch Alleen op de Wereld
Een kwartier later stond ik weer buiten. Alleen. Gedesillusioneerd. Vol twijfel over de afgelopen cursusdagen. Niemand die ik hierover kon raadplegen.
Had ik in een sekte gezeten? Dan kon toch niet? Ik stond nu toch weer buiten? Ik werd nu toch nergens toe verplicht? Ze onderhielden toch geen band met mij? De mensen die de cursus gaven, waren toch integer, liefdevol en voorkomend? Had ik het dan zo mis gehad?
De dagen daarna voelde ik me onbestemd. Hoe kon zoiets moois dan zo slecht zijn? Mijn geluksgevoel was weg en ik voelde me erg onzeker worden.
Toch niet Alleen op de Wereld
Een paar dagen later, sprak ik een andere vriendin. Eentje bij wie ik eens heel voorzichtig zou polsen hoe zij hierin stond. Dus heel voorzichtig gaf ik wat voorzetjes. Toen ik zag hoe zij reageerde, kon ik beetje bij beetje vertellen wat mij was overkomen. Ze reageerde steeds enthousiaster en vond het geweldig wat er met mij was gebeurd. Ze omhelsde en feliciteerde me. Ze vond het zo fijn voor me. Ze werd bijna net zo enthousiast als ik.
Daarop vertelde ik haar mijn twijfels van de afgelopen dagen als gevolg van de reactie van mijn andere vriendin. Haar antwoord was toen: Mieke, dit is voor de laatste keer dat jij jouw ervaring door een ander hebt laten afpakken. Dit overkomt jou niet meer.
En na deze woorden kon ik weer langzaam terugkomen in het genieten van de wonderbaarlijke gebeurtenis van een paar dagen eerder.
Gouden Tip
Gouden tip voor hen die onze Cursus Communiceren met Dieren of de Cursus Babyfluisteren komen volgen: er is er maar één die goed voor jou kan zorgen. En dat ben jij zelf. Koester daarom datgene wat jou tijdens deze cursus is overkomen. Laat niemand jouw ervaring afpakken. Wees voorzichtig met wie je jouw ervaringen deelt. Check eerst voorzichtig of jij en jouw verhaal veilig zijn bij die persoon. En daarna mag je los ;-)
Angela
op 19 Apr 2013Nathalie Steffens
op 16 Dec 2013