Holistenhulde

Op mijn achttiende heb ik een jaar bij een dierenarts gewerkt. Ik ondersteunde mijn baas bij de behandeling van zijn patiënten. De ene ippon na de andere werd mij toegekend als ik de dieren handig en kordaat op tafel smakte.

Geen overleg met het dier, geen uitleg, wel –hopla- in de houdgreep. Precies zoals dat toen gebruikelijk was.

Op een dag startte er op de praktijk een nieuwe dierenarts. Ze kwam vers van de opleiding Diergeneeskunde. Omdat mijn baas het liefst visites reed, was de nieuwkomer speciaal aangenomen om het spreekuur te doen.

In de eerste week van haar aanstelling draaiden we een recordomzet Velvet-shampoo. Het maakte niet uit wat er aan klachten binnenkwam: huidproblemen, diarree, gekneusde enkel of inscheurd nageltje?

Alle patiënten verlieten de praktijk met onder de arm een literfles ‘medicinale Velvet-shampoo voor hond en kat’.

Toen haar eerste werkweek erop zat, vertrouwde de nieuwe dierenarts mij lichtelijk in paniek toe: “Mieke, ik ben zes jaar lang opgeleid voor het vak dierenarts maar ik weet niks. Ik weet helemaal niks!
We moeten juist nu een goede omzet draaien omdat ik er als een zware salarispost bij gekomen ben. Daarom verkoop ik iedereen maar shampoo. Op elke fles verdienen we ongeveer vijftien gulden, dus zo verdien ik mijzelf weer mooi terug!”.

We schrijven 30 jaar later, anno tweeduizendnu. De manier waarop de farmaceutische industrie haar klauwen heeft gezet in de medische wetenschap, werd door het programma Kassa al eens goed uit de doeken gedaan. Dat werd de VARA niet in dank afgenomen. Maar nog steeds lijken veel patiënten eraan voorbij te gaan dat artsen maar gewone mensen zijn. Ook zij hebben thuis monden te voeden en ook zij moeten hun hypotheek en personeel betalen.

Tijdens een van mijn lezingen in het land werd ik in de pauze aangesproken door een dierenarts. In de tijd dat zij nog als regulier dierenarts werkte, bezocht zij een symposium, zo vertelde ze mij. Van een collega kreeg zij de tip om bij financiële krapte in de kliniek, slechts de helft van een tumor weg te snijden als er eentje binnenkwam. Zo kon er namelijk nog een operatieve ingreep in rekening worden gebracht als de andere helft van de tumor werd weggesneden.

Holistisch werkende dierenartsen zijn doorgaans niet zo dol op snijden. Alleen in geval van bittere noodzaak komt het mes eraan te pas. Holisten kijken niet naar de kwaal maar zoeken tot ze de kern van het probleem hebben gevonden.

Om de oorzaak te kunnen achterhalen, graven ze diep in het karakter van het dier. Wat is de aard van dit beestje? Wat heeft het meegemaakt in zijn leven? Welke ‘geneesmiddelen’ heeft het ooit toegediend gekregen? Waartegen werd het dier ooit gevaccineerd etc, etc? Hoe zit het dier energetisch in zijn vel? In wat voor gezin woont het dier? Onder welke spanningen gaat het gebukt?

Vaak kan uit louter deze gegevens de oorzaak van de ziekte of kwaal worden gedestilleerd. En lukt dat niet, dan verwijzen steeds meer holistisch werkende dierenartsen naar een dierentolk die telepathisch contact legt met hun dierlijke patiënt. De holisten noemen het werk van een dierentolk van onschatbare waarde voor het begrip tussen mens en dier. En op mijn beurt ben ik blij met deze nieuwe lichting dierenartsen waarmee ik heel graag en met gepaste trots samenwerk.

En het allermooiste aan de holistisch werkende dierenartsen die ik ken, vind ik wel het volgende: geen volle wachtkamers, geen lopende-band-werk, geen vaccinatieschema’s, vaak geen operatiekamer …

Hun liefde voor dieren, wint het van hun liefde voor omzet.

https://www.holistischedierenartsen.nl/
Voor als je een fijne dierenarts zoekt.