Recent kregen we het onderstaande verhaal van Cynthia. Cynthia volgt de Online cursus Communiceren met Dieren, vanaf de plek waar zij het fijnst werkt. Ze schrijft:
“Op een morgen loop ik door de bedrijfshal en ineens hoor ik wat, maar weet niet waar het geluid vandaan komt. En dan vliegt er ineens een vogel over mij heen. Aan de manier van vliegen zag ik zijn paniek en angst..”
Hoe kun je een opgesloten vogel helpen?
In de bedrijfshal zit een lange lichtstraat waar daglicht door naar binnen komt, en de aandacht van de vogel trekt. En het eerste wat bij mij op komt is dat hij hier alleen niet uit komt en dit zal hem zijn leven kosten. Vangen is geen optie daarvoor zit hij te hoog en hij zit niet stil, hij vliegt – ijsberend- van links naar rechts en van voor naar achter. Ondertussen heb ik een buitendeur open gezet maar voor de vogel zal het een hele klus zijn om deze deur te vinden aangezien deze niet in deze ruimte is waar de vogel verblijft, maar een ruimte verder. Wat kan ik toch doen? Geen idee?
Ik heb geen idee hoe ik de vogel kan helpen…
Hopen op het beste en terug naar mijn kantoor om te werken. Al werkend blijft de vogel door mijn hoofd spoken, ik zou het heel erg vinden als hij zich dood zou vliegen, nee dat wil ik ook niet… Maar wat kan ik doen als ik niet bij hem kan komen? Een aantal medewerkers zitten achter de vogel aan te rennen in de hal. Ze snappen niet dat het de vogel banger maakt en niet helpt. De mensen bedoelen het goed dus ik laat ze maar, misschien hebben ze wel succes en krijgen ze de vogel buiten.
Kan de dierenambulance iets voor de vogel betekenen?
Inmiddels drie uur verder en de vogel vliegt nog steeds in paniek rond in de ruimte tegen de lichtstraat aan. De mensen binnen negeren hem en doen hun werk. En ik heb ondertussen al eens gebeld met de dierenambulance, misschien kunnen zij de vogel helpen? Met veel zuchten en moeite had ik de medewerkster van de dierenambulance zover, ze zet ons op de route.
Nu maar hopen dat de vogel het zolang uit houdt. Zo te zien is het een jong vogeltje. Nu maar hopen dat de stress hem niet te veel wordt…
Kan ik met de vogel proberen te praten?
En ineens, vier uur later, valt bij mij een kwartje. Waarom ga ik niet tegen hem praten?
Ik weet dat ik me moet openstellen en onvoorwaardelijke liefde aan een dier mag geven om in contact te komen – mijn eigen interpretatie op dat moment- (gelezen in het mooie boek Dieren – Sprekend als Mensen van Mieke) maar ja, met de cursus ben ik pas bij hoofdstuk 1.5 dus kan ik dit wel? Maar doe ik het niet, is de vogel ook aan zijn lot overgelaten.
Daar ga ik dan. Eerst de vogel vinden en ik concentreer me op de vogel en geef hem mijn onvoorwaardelijke liefde. Ik vraag hem om rustig te worden. Geen reactie. De vogel vliegt nog steeds heel onrustig door de lucht tegen de lichtkoepels aan en lijkt geen aandacht voor mij te hebben.
Stel dat iemand je hoort, ze verklaren je voor gek!
Niet opgeven is mijn gedachte. Nog een keertje proberen.
Niemand is in de buurt, stel je voor dat iemand me hoort, dan verklaren ze me toch voor gek… Niet dan? Ik doe er niets op uit, ik wil de vogel helpen. Ik begin gewoon hardop te praten. “Lieve vogel ik wil je helpen om veilig buiten te komen, maar dan wil ik graag dat je rustig wordt, anders lukt het me niet.”
Ik stel voor dat je even stopt met vliegen en even gaat uitrusten. Gewoon hier binnen en dat je naar me luistert. Ik kan je helpen als je dat wilt. Ondertussen blijft de vogel vliegen, van links naar rechts, terwijl ik dit tegen hem vertel. En ineens gaat hij aan de overkant van de hal, schuin tegenover me, op een rand zitten en lijkt me aan te kijken.
Maar ik ben zo bang…
Dus ik begin weer te praten. “Lieve vogel, ik heb je hier beneden een deur open gezet waardoor je naar buiten kunt vliegen. Jij vliegt nu steeds naar boven maar daar is geen uitgang voor jou, alles is daar dicht. En je doet jezelf alleen maar pijn als je tegen de wanden en koepels blijft aanvliegen. Kom een beetje omlaag, dan kan ik je laten zien welke kant je mag opvliegen.”
En in eens komt er een zin bij mij binnen:
“Ja, maar ik ben zo bang.”
Zonder af te vragen of ik dit nu zelf verzin (achteraf twijfel ik daar wel aan, maar op het moment niet) ga ik in gesprek met de vogel.
“Ik snap dat je bang bent lieve vogel, maar ik wil je helpen veilig buiten te komen. Zodat je weer vrij bent en kunt eten en van de zon kunt genieten. Je hoeft niet bang te zijn, je bent een mooie, sterke vogel.” (In mijn gedachte moest ik hem toch wat moed inpraten).
– “Ik ben zo moe…” zegt hij me.
Zodra jij er klaar voor bent ga ik je helpen
“Lieve vogel, je mag zo lang als je wilt blijven zitten waar je nu zit. Zodra je er klaar voor bent zal ik je vertellen je hoe je buiten kunt komen. Zo onrustig als hij voorheen continu bleef vliegen, zo rustig blijft hij nu zitten. Ik verroer me niet en blijf oogcontact houden met de vogel terwijl ik het mijn onvoorwaardelijke liefde stuur. “Ik vraag je mij te vertrouwen dan help ik je veilig naar buiten.”
– “Ik vertrouw je.”
Ik besluit plaatjes in gedachte plaatjes maken van de route en vertel hoe de plaatjes eruit zien. De hele route vertel ik hem. Maar wat doe ik nu? Afwachten? De vogel zit nog steeds rustig op zijn plekje.
Ik vraag de vogel of hij wil of ik bij hem blijf of dat ik met mijn werk door kon gaan. ik krijg door dat ik met mijn werk door kan gaan, dus ik loop rustig terug naar mijn kantoor.
Een half uurtje later ga ik nog eens kijken en ja hoor, de vogel zit nog steeds op zijn plekje. Ik vraag of alles goed is.
“Ja hoor.”
Mooi, ik weer terug naar mijn bureau.
De vogel is naar buiten gevlogen!
Nog geen 10 min. later komt een medewerker naar mijn bureau en zegt dat de vogel naar buiten is gevlogen. Uit zijn verhaal blijkt dat het beestje naar buiten is gevlogen via de route die ik hem heb verteld. In gedachte spreek ik nog tegen de vogel en vertel hem hoe trots ik op hem ben.
En ik hoor het volgende: “Dank je wel” (Ik hoor opluchting en blijheid in zijn bedankje).
Als dit het begin is van iets moois dan hoop ik dat ik nog vaak dieren zo mag gaan helpen. Wij vonden dit een zeer mooie inspiratie, wat vond jij ervan? En heb je iets soortgelijks meegemaakt voor of na de cursus? We lezen het graag hieronder als reactie op dit bericht.
Edith Klerk
op 21 Aug 2015het Zomerhof-team
op 21 Aug 2015Helen
op 08 Mar 2016het Zomerhof-team
op 11 Mar 2016Hanneke
op 02 Apr 2019Joke van het Zomerhof-team
op 02 Apr 2019