Het is bruin en het vliegt…
Het is een, mooie zonnige ochtend in het vroege voorjaar op de Zorgboerderij waar ik werk. En tijd voor een bakje koffie. Ik ben alleen. Mijn bazin heeft een afspraak buitenshuis en de boer is druk in de kippenstal. De mensen met een verstandelijke beperking die er zijn, zijn in de stal bezig met eieren sorteren. Het zonnetje schijnt uitbundig en ik besluit met mijn kopje koffie bij het zomerhuis te gaan zitten. Een heerlijk plekje uit de wind in de zon.
Jip en Janneke
Zodra ik buiten kom sluiten Jip en Janneke, een kater en een poes, zich bij mij aan en lopen met mij mee. Jip vleit zich onder mijn benen en Janneke nestelt zich op mijn schoot en zet haar poezen-motor aan. Ik neem een slok koffie, geef Janneke een knuffel en richt mijn gezicht op de zon. Heerlijk. Wat ben ik toch bevoorrecht! En ik laat het vroege voorjaarszonnetje helemaal in mij doorstromen. Ik sluit mijn ogen en geniet.
Het is bruin en het vliegt
Het is stil, muis stil. Alleen het zingen van de vogels, die blijkbaar al de lente in hun bolletje hebben, en het ruisen van de wind in de fruit bomen, is te horen.
Dan hoor ik een stem die zegt: ‘Het is bruin en het vliegt’. Ik herken de stem van mijn Gids, en begin al te grinniken. Ja, hé hé. Het is bruin en het vliegt? Hahaha, is niet zo lastig hé, met 25.000 loslopende scharrelkippen om mij heen, is mijn antwoord in alle stilte. ‘Nee’, hoor ik, ‘echt, kijk nou eens, daarrrrr!’ Ik open mijn ogen en kijk. ‘Uuuuhh waar dan’. ‘Recht voor je uit, op het rek bij de schommel.’
Ik krijg geen contact
En ja hoor. Daar zit een schitterend Torenvalkje stil naar mij zit te kijken. Beide zitten we onbeweeglijk en kijken elkaar aan. ‘Mooi hé.’ Ja, ik vind het schitterend en ik geniet met volle teugen en vraag mij in stilte af, Valkje wat wil je me vertellen? Maar ik krijg geen contact met het valkje. Dat is iets wat ik nog beter moet leren, met vogels.
Het intense contact wordt abrupt verstoord
Ineens vind Janneke het genoeg en wil aandacht van mij. Ik schrik uit mijn concentratie.
En in plaats van mij een kopje te geven stoot ze hard tegen mijn koffie mok in mijn hand. De halfvolle mok kiept leeg over mijn trui en het Torenvalkje vliegt van schrik weg. ‘Suffie, kijk nou eens wat je doet. Hihihi. Ach, nou ja, is het niet erg hoor.’ Ik lach en geef haar een knuffel, de koffie was inmiddels toch al koud geworden en een schone trui heb ik hier ook nog wel liggen. Kom, ’t is tijd om verder te gaan werken. Voor de kabouter kinderfeestjes moeten de kaboutertasjes nog in elkaar gestikt worden. Einde koffie, en pauze voor de poezenkindjes. ‘Kom krijgen jullie meteen wat brokjes.’ Ze spitsten hun oortjes, daar hadden ze beide wel oren naar.
Dankjewel zon en dank je wel valkje, zeg ik in stilte.
Heb jij wel eens contact met een dier gehad op deze manier? We lezen het graag als reactie hieronder.
