Hond uit Spanje
Heel vaak krijg ik aanvragen binnen voor honden die uit een ander land komen. Rescue dogs.
In de meeste gevallen lopen de adoptanten tegen problemen aan, die opvallend zijn voor bij geredde honden. Veel van deze honden hebben toch een rugzakje en voelen zich vaak behoorlijk ondergedompeld in onze rijke westerse wereld.
Vergeet niet dat veel van de honden uit bijvoorbeeld Spanje niets, of nagenoeg niets, hebben. Ook het contact met de mensen aldaar is vaak heel anders dan hoe wij met onze honden omgaan.
We overladen ze met onze liefde, geven het zachtste mandje, ze hebben altijd eten tot hun beschikking. En dit zijn nog maar enkele voorbeelden.
Opeens hoeven ze als het ware niks meer te doen om te kunnen overleven.
Zo was dit ook met deze lieve hond.
Een hondje uit Spanje die in Nederland een forever mandje heeft gekregen. Een gouden mandje.
Nog maar een pup was ze toen ze geadopteerd werd. Dan zou je toch zeggen dat ze als pup geen rugzakje bij zich kan dragen, of bijna geen problemen zou kunnen hebben.
Toch kwam ik er snel achter dat dit ook bij pups het geval kan zijn. Niet alleen problemen die ze van zichzelf meedragen, maar ook problemen die ze van, meestal, hun moeders meedragen.
Deze hond is niet heel toegankelijk voor vreemden. Ook bij mij bleef ze in het begin erg op haar hoede. Leek wel alsof ik de woorden uit haar mond moest trekken.
Meerdere keren had ik haar gevraagd of ze wel wilde communiceren, of dat het voor nu een té zware belasting was. Maar jawel hoor, ze wilde zeker wel babbelen. Alleen was het voor haar zó vreemd dat een vreemde zich bekommerde om haar. Als pup in Spanje had ze niet 1 keer een aai over d’r bulles gekregen. Zo liet ze mij weten. O ja, er werd voor haar gezorgd, eten, drinken, een dakje boven haar hoofd. Maar de verzorgers aldaar hadden het gewoonweg té druk om ook nog eens aan alle dieren die ze ontvingen affectie te tonen. Dieren die dan schuchter zijn hadden nog meer pech.
En ik weet ook wel dat niet elke opvang zo werkt, maar in de opvang waar deze hond korte tijd verbleef was het jammer genoeg wel zo. En dit absoluut niks ten nadele van deze opvang, ze doen hun best, maar o wat zaten, en wellicht nog zitten, er veel dieren. Té veel dieren die hulp nodig hebben.
De hond is gaan wonen bij nog meer honden, waarbij ze heel erg haar best deed om niet onderaan de rangorde te belanden. Ik heb haar gevraagd te stoppen met zó ontzettend haar best te doen hogerop te klimmen. Dat de rangorde vanzelf wel goed komt en er in haar groep eigenlijk helemaal geen sprake was van een vaste rangorde.
Ik had de hond uitgelegd dat, wanneer ze stopte daarmee, ze véél beter in d’r vel zou komen te zitten.
Dit was namelijk wel 1 van de vragen van de verzorger: waarom het leek alsof ze hele dagen op haar tenen liep.
Naderhand vertelde de verzorger dat het wel leek alsof de hond één grote zucht slaakte en de rangorde los kon laten. Ze ging opeens héél anders om met haar roedelgenootjes.
Naast het rangordeprobleem van haar merkte ik ook, dat ze zich geroepen voelde om voor 1 van de mensen te moeten zorgen. Die persoon was ziek en zij wilde er voor hem zijn, of eigenlijk meer dan voor hem te zijn. Ze wilde proberen zijn ziekte over te nemen, zodat de man weer beter kon worden. Ook een taak die véél te zwaar voor haar was. En natuurlijk ook helemaal niet haalbaar is.
Ik heb de verzorger gevaagd om de hond een andere taak te gaan geven. Dit had, en heeft ze nu nog, wel nodig.
Aan de hond zelf heb ik uitgelegd dat ze er best mag zijn voor haar mensen, maar dat zo’n zware taak die ze zelf op haar schouders had genomen, namelijk proberen ervoor te zorgen dat haar verzorger weer beter werd, té belastend was voor haar eigen lichaam en geest.
Ook dit was ’n vraag: waarom deze jonge hond telkens zo uitgeput was. Alsof haar hele lichaam ziek was.
Nadat ik de hond dit allemaal had uitgelegd en gevraagd had toch te gaan proberen niet telkens iemand anders karma op haar eigen schouders te dragen, voelde ik zelf een trilling door haar lichaam heen gaan. Ze voelde bevrijd aan.
De verzorger vertelde me dat ze nu wel zichzelf een andere taak had opgelegd, namelijk tijdens wandelingen andere honden die de roedel wilden naderen te inspecteren, of ze wel oké waren. Een taak die zij super goed doet en niet te zwaar is voor haar.
Verder heeft de verzorger ook nog kleine taakjes bedacht, zodat de hond zich niet gaat vervelen én waarmee haar zelfvertrouwen kan groeien en in stand kan blijven.
De hond doet het goed, is gelukkig en voelt zich tegenwoordig op haar plek binnen haar roedel.
Dit is toch de reden waarom we dierentolk zijn geworden, om dieren, zoals deze lieve hond en alle ander dieren die hulp nodig hebben, ook daadwerkelijk te kunnen helpen. Al is dat maar om de verzorgers op de juiste weg te helpen. En hun dier een stem te geven.
Wat voel ik me telkens weer trots dat ik sommige van deze dieren die stem mag geven!
Naast de problemen die tijdens haar huidige leven aan de orde kwam, en waarbij ik gelukkig goed heb kunnen helpen, kwamen ook nog enkele problemen uit haar verleden naar voren. Samen met het hondje heb ik dit door gelopen en tijdens de sessie emotioneel traumaverwerking heb ik de hond geholpen deze vastzittende trauma’s te kunnen verwerken, los te kunnen laten.
Het gaat tegenwoordig super goed met de hond. En daar ben ik echt héél blij om!
