Dieren healen

Begin maart 2019 volgde ik een workshop bij een Amerikaanse oncoloog/wetenschapper.
De man doet fraaie dingen om zijn patiënten te genezen en heeft met ons een methode doorgenomen die goed is voor mens en dier.

Een wensenlijstje maken

Om te kunnen leren wat hij doet, moest ik dingen bedenken die ik nog niet heb maar graag zou willen hebben. Dat zou kunnen variëren van een mooie zangstem tot nieuwe luiken aan de boerderij. Je mocht dingen bedenken die dichtbij of veraf in de toekomst lagen, die wel of niet haalbaar waren, die je echt zou kunnen verwerven of echt nooit. Dat maakte allemaal niet uit.
Zonder moeite schreef ik een waslijst aan wensen op. Zelfs de meest idiote. Want dat mocht gewoon.

Een van mijn diepste wensen

Wij wonen op een locatie met een enorm grote tuin. We kunnen deze inrichten zoals we zelf zouden willen. En dat doen we ook. We hebben in totaal tientallen nestkastjes hangen voor pimpelmezen, koolmezen, huismussen, ringmussen, boeren zwaluwen, huiszwaluwen, winterkoninkjes, steenuilen en vleermuizen, binnenkort valken. 5 Mussenflats voor in totaal ca 100 nieuwe mussengezinnetjes en ca 15 mussenvides voor meerdere families tegelijk. Afgezien natuurlijk van de vogels die hier wel hun kostje bij elkaar scharrelen maar voor het kweken van hun nageslacht geen nestkast gebruiken: de vink, merel, witte kwikstaart, zwarte roodstaart, lijster, pestvogel, groenling, grote bonte specht, Turkse tortelduif, holenduif, houtduif, postduif, heggenmus, Vlaamse gaai, kraai, sperwerk, buizerd, appelvink, staartmees, roodborstje, kruisbek, spreeuw, zwarte mees, boomklever, boomkruiper, roodborsttapuit. Maandelijks gaat er ongeveer 30 kilo vogelzaad doorheen, 30 potten pindakaas en 30 blokken frituurvet. Om kort te gaan: er is nogal wat leven in de vogelbrouwerij hier op het erf.

“Wees maar niet bang voor mij, ik bedoel het goed”

En wat ik nu best jammer vind, is het volgende: dagelijks voeren wij de vogels, nog niet één keer hebben wij er één met een vinger aangeraakt of weggejaagd, maar toch blijven ze bang voor ons. Dat vind ik jammer. Het zou toch na 4 jaar duidelijk moeten zijn dat wij geen kwaad in de zin hebben. Dat wij het beste voor hebben met onze gevederde vogelvriendjes … Dus als ik iets zou willen wensen, dan is het dat de vogeltjes niet meer zo bang voor mij zouden zijn. Dat ze me meer zouden vertrouwen. Zoiets als Sneeuwwitje. Bij haar landden de musjes op haar handen. En daarbij: ik zou graag, als ik nu toch heb leren healen zoals ‘mijn’ oncoloog healt, dat die dieren op mij af zouden komen, die een healing nodig hadden. Dát zou ik graag willen.
En dus zet ik dit op mijn wensenlijstje: ik wil dat de vogeltjes wat meer vertrouwen in mij hebben en ik wil dat dieren die een healing nodig hebben, vanzelf naar mij toekomen. En verder puilt mijn wensenlijstje uit met nog veel meer andere dingen 😉

De nieuwe techniek bij mij in de kinderschoenen

Elke dag oefen ik met de mij aangeleerde techniek. Ik ‘heal’ onze ezeltjes, onze honden, Nathalie als ze kiespijn heeft etc. Alleen van haar hoor ik dat het helpt. Van de dieren nog niet. Maar dikke prima. Ik ga door en ik blijf de techniek oefenen en toepassen, het resultaat zal vanzelf wel een keer zichtbaar worden.

Maar nu komt het. Hou je vast.

Afgelopen zaterdag hebben we hier een opstellingendag. Nathalie is systemisch werker en heeft dit keer ca 10 mensen met wie ze deze dag doorleeft. Ik ben vandaag verantwoordelijk voor de catering dus af en toe kijk ik hoe ver de groep is. De soep voor de lunch kan nog niet hoog op het vuur dus lijk ik nog een minuut of tien te hebben voordat de mensen uit de cursusruimte komen. Mooi, bedenk ik mij. Kan ik nog even ezel Anna een healing geven. Die heeft elke zomer problemen met haar vacht en last van die kleine mugjes die haar jeuk bezorgen. Dus als ik haar voor de zomer gezond kan hebben, zou dat een verademing voor haar zijn.

Onderweg naar de wei wordt mijn blik gevangen

Dus loop ik naar buiten naar de wei, op weg naar Anna.
Alle deuren in huis staan al de hele dag open omdat het zulk mooi weer is.
In de hal wordt mijn aandacht naar de koffiekamer getrokken. Ik loop naar binnen en zie een koolmees tegen het raam fladderen.  Dus bedenk ik mij dat ik de koolmees even oppak en naar buiten breng. Maar de koolmees denkt daar anders over. Die heeft andere plannen.

“Stap maar op mijn vinger”

Na een paar vangpogingen landt-ie op de lamp die aan het plafond hangt. Ik pak er een stoel bij en ga erop staan. Dan zeg ik in gedachten tegen de koolmees: “Stap maar op mijn vinger, dan draag ik je veilig naar buiten.” De koolmees verroert zich niet en blijft op de lamp zitten. Vervolgens duw ik mijn wijsvinger tegen zijn buikje aan en … hij … stapt … erop. Hij stapt op mijn wijsvinger! Die koolmees stapt op mijn wijsvinger!
Eigenlijk verwacht ik dat hij van de schrik snel wegvliegt maar dat doet hij niet. Hij blijft op mijn wijsvinger zitten!!
Dus zo voorzichtig mogelijk stap ik van de stoel af en loop met de koolmees op mijn vinger uit de lichte koffiekamer, naar de donkere hal en vervolgens naar buiten waar de zon fel schijnt. Elk moment verwacht ik dat hij tot bezinning komt en van de schrik wegvliegt maar dat doet hij niet! Hij blijft zitten!

En hij blijft zitten!

En dus sta ik buiten met gestrekte arm met een koolmees op de wijsvinger van mijn rechterhand. Mijn ultieme wens is uitgekomen. Ik voel mij Sneeuwwitje zelf. Wel een onwennig Sneeuwwitje die eigenlijk niks gelooft van wat er nu toch allemaal gebeurt. Daarom doe ik een schietgebedje.
Ik bid dat er nu iemand uit de cursusruimte naar buiten komt lopen die kan zien dat dit echt waar is. Die misschien wel snel een filmpje kan maken zodat ik kan laten zien wat mij nu toch is overkomen. Of anders een foto!

Maar er komt niemand.

Waar is mijn telefoon?

Ah, misschien kan ik zelf een foto maken, of beter nog: een filmpje! Met mijn linkerhand tast ik mijn vier broekzakken voor en achter af.
Getver, heb je dat ding een keer nodig, ligt die telefoon natuurlijk binnen op tafel.
Dus kan ik niet anders dan genieten van het moment. De koolmees die gezellig in de rondte kijkt. Mij aankijkt en weer rondkijkt en weer naar mij kijkt.

Oja, ook nog even healen!

En opeens bedenk ik mij: “Oh, dat was ook zo, ik had nóg een wens! Dieren die een healing nodig hebben, komen spontaan op mij af/op mijn pad. Dus misschien heeft deze koolmees wel een healing nodig!”
Dus geef ik hem, in alle consternatie, telkens in een flits van ongeloof, een healing.
Na een minuut of vijf begint mijn arm te verzuren en houd ik het gewoon niet meer. Je arm zo lang uitstrekken is gewoon zwaar.

Dus kan ik niet anders dan mijn hand steeds verder te laten zakken met als resultaat dat de koolmees wegvliegt.
Hij vliegt de boom in, een meter of acht verderop.

Hoewel het vandaag op deze opstellingendag juist helemaal niet over mij gaat, kan ik niet wachten tot iedereen uit de ruimte druppelt voor de lunch. Ik móet mijn verhaal kwijt en gelukkig kan ik dat. Er zijn vandaag een aantal mensen die hier live de cursus Communiceren met Dieren hebben gevolgd en die dus zeker van dieren houden. Ze smullen van mijn verhaal.

Heb jij ooit zoiets meegemaakt? Zoiets onwaarschijnlijks?
Dan nodig ik je van harte uit om dat hier op te schrijven. Wij smullen met je mee.

En deze ervaring is het begin van een reeks prachtige en voor mij onvergetelijke ervaringen. Ik heb een aantal gefilmd en op YouTube gezet.

De foto’s van de oren van Anna voor en na de healingen, die volgen nog 😉

Ik blijf mij verwonderen. En jij?