Dier laten inslapen

Dier laten inslapen

Dier laten inslapen. Wat kun je zelf doen?
Als bij ons een dier wordt geeuthanaseerd, hebben wij de hulp nodig van de dierenarts. Ondanks onze afhankelijkheid van deze lieve man (in dit geval), houden wij de regie van dit proces geheel in eigen hand. Wij zijn namelijk de enige die onze situatie kennen. Wij zijn de enige die ons dier kennen, wij weten wat het wil en hoe het reageert. Er is niemand die ons hoeft uit te leggen wat ons dier voelt. En zeker niet iemand die ons dier twee, misschien drie keer in zijn leven heeft gezien.

Schuldgevoelens na overlijden dier

Sinds ik met dieren spreek namelijk, heb ik al zo veel, zo ontzettend veel vragen gehad over mensen die een consult aanvroegen met hun overleden dier.
Telkens weer kampten zij met enorme schuldgevoelens over de manier waarop hun dier tot zijn einde was gekomen.
Over een brute dierenarts die geen oog had voor de gevoelens van het dier of de gevoelens van de mensen, over mensen die door de dierenarts werden overrompeld in hun keuze: wel of niet euthanasie nu, over het protest dat het dier al spartelend te zien gaf: ik wil nog niet dood … etc, etc.
Neem svp van mij aan dat er heel veel mensen rondlopen die jaren na het overlijden van hun dier, nog intens verdrietig worden als zij denken aan de manier waarop hun dier is overgegaan. Of te kampen hebben met enorme schuldgevoelens omdat zij niet zijn opgekomen voor de belangen van hun eigen dier.

Bijna holistisch werkend dierenarts

Wij hebben een heel fijne dierenarts. Hij werkt niet helemaal holistisch maar hij doet een stap in de goede richting. Hij heeft in elk geval jaren geleden zijn goedlopende praktijk vaarwel gezegd omdat hij flauw werd van het lopende-band-werk. Vaccinatie, sterilisatie, oormiddeltje, vaccinatie, castratie, middeltje tegen jeuk, vaccinatie, sterilisatie, nageltjes knippen. En is toen opnieuw begonnen. Met een praktijk met oog voor het dier.

Heeft het dier hulp nodig om te sterven?

Als bij ons een dier gaat sterven, en we kunnen niet anders dan de hulp inroepen van onze dierenarts, dan gaan wij natuurlijk eerst een aantal gesprekken aan met het betreffende dier. Ook zetten we een mens/dier-opstelling op de situatie.
We vragen het dier hoe lang het nog nodig heeft om te sterven en of het daarbij hulp kan gebruiken. Zodra we daarop antwoord hebben, weten we vaak ook een datum waarop het dier aangeeft te willen gaan.

Het dier slaapt in huiselijke kring in

Als het dier wel heeft aangegeven te willen gaan maar dit niet op eigen kracht te kunnen, maken we met de dierenarts een afspraak om bij ons thuis te komen voor de uiteindelijke euthanasie. In de week voor het emotionele moment, halen wij bij hem een tube op met sedatiepasta.
Zo kunnen we ons dier op de dag zelf, voorzichtig van de pasta laten eten zodat het in alle rust inslaapt in ons bijzijn en in dat van zijn kameraadjes. Als het dier eenmaal in diepe slaap is, komt de dierenarts die het uiteindelijke spuitje toedient.

Waardig afscheid nemen van je dier

Op deze manier kunnen wij waardig afscheid nemen van ons dier. Worden we in onze gevoelens niet gehinderd door schaamte of schroom jegens de dierenarts. Loopt er niemand in de weg die niet met onze ‘energie van rouw’ resoneert.

Voor ons is dit de enige manier van afscheid nemen van ons dier. In onze eigen energie en in die van ons stervende dier. Op ons eigen tempo en op dat van ons stervende dier.

Zelf communiceren met je dier

Wil jij ook weten hoe je op deze manier kunt communiceren met jouw stervende dier?
Download dan nu ons Gratis E-book waarin je de grondbeginselen leert van het communiceren  met dieren. Geloof me, het sterven van een dier wordt zo veel gemakkelijker voor je als je voor jezelf weet dat wat je doet, goed is. Als je weet dat je handelt naar de wens van je dier.

Wat zijn jouw ervaringen met betrekking tot euthanasie bij dieren? Heb je er een goed gevoel over? Word je misschien wel blij als je eraan denkt hoe mooi en hoe in samenspraak met het dier het is gegaan? Of heb je dat juist helemaal niet? Is de manier waarop jouw dier overleed, een zwarte bladzijde in jouw leven?

Deel jouw ervaring met ons. Wij zijn er blij mee.

Over de schrijver
Mijn naam is Mieke Zomer. Ik werk als dierentolk. Ik ben ondernemer bij De Zomerhof, auteur van het boek Dieren-Sprekend als Mensen, moeder van Sanne, vriendin van Nathalie. Ik heb het HEAO afgerond, ben vervolgens in de zakenwereld terechtgekomen en van daaruit rolde ik bij toeval in het communiceren met dieren. Het is mijn missie om mijn vak Dierentolk aan een breed publiek bekend te maken. Hiermee werk ik niet alleen mee aan het creeren van een betere toekomst voor veel dieren. Met het geven van de cursussen in het communiceren met dieren en het babyfluisteren, help ik vrouwen een liefdevolle en krachtige plek innemen in onze Nederlandse samenleving. Een samenleving waarin wat mij betreft de mannelijke kwaliteiten en de ratio zwaar worden overgewaardeerd. De wereld veranderen. Meer gevoel, meer hart: mijn missie, mijn passie.
M.
Door

M.

op 03 Oct 2013

De manier waarop jullie omgaan met het (aanstaande) overlijden van een geliefd dier spreekt mij erg aan. Mijn poes was bijna 21 toen het duidelijk werd dat het niet meer ging. Onze band was zo sterk, dat het proces uiteindelijk heel vredig is verlopen, ook bij de dierenarts. Achteraf gezien, nu ik mij in jullie site verdiep, was er misschien sprake van een heel duidelijke communicatie tussen haar en mij, zij had mij immers zo duidelijk aangegeven dat ze ziek was. Ik mis haar nog steeds, ook al heb ik nu twee andere, intens lieve poezebeesten rondlopen, maar het is een rustig en vredig gemis omdat ik weet dat mijn meisje heel fijn is ingeslapen. Ik denk dat het heel belangrijk is dat 'baasjes' leren hun eigen gevoel en instinct te volgen, ook met betrekking tot overlijden en ziekte. Ik had zelf een heel duidelijk idee van hoe ik het wilde (thuis, op bed, etc.), maar kon dat allemaal loslaten toen het eenmaal zover was, omdat ik voelde dat het goed ging zoals het ging. Dat verlicht het verdriet enorm.

Mieke Zomer
Door

Mieke Zomer

op 03 Oct 2013

Beste M., Wat beschrijf je het proces met je kat mooi en vredig. En bijzonder dat je nu achteraf beseft dat er sprake moet zijn geweest van een vorm van communicatie. Juist omdat het nu zo goed voelt. Ook fijn voor je dat dit het verdriet enorm heeft verlicht. Het maakt het allemaal een stuk makkelijker om een lief vriendje/vriendinnetje los te laten. Dank je voor je reactie.

Silvana
Door

Silvana

op 29 Oct 2013

Toen ik voor het eerst mijn kat heb laten inslapen, 10 jaar geleden, was het voor mij een trauma. Wij hebben dat bij een dierenarts laten doen. Daarna hebben wij haar achtergelaten omdat de grond thuis erg bevroren was en wij haar niet konden begraven. Dat was eerst wel de bedoeling. Wel had ik haar dezelfde nacht al op bed gevoeld. Achteraf had ik jaren lang enorme schuldgevoel en verdriet. Bij de tweede kat, 3 jaar geleden, hebben mijn man en ik besloten dat thuis te laten doen. Wij dachten dat deze kater klaar voor was. Ik heb hem alles verteld en hij gaf mij de indruk dat het goed was en dat hij niet meer verder kon. Hij had het eigenlijk al een half jaar voor zijn dood tegen een energetisch therapeut verteld dat hij dood ging, maar dat hij het sneu vond voor mij omdat ik alles wilde proberen om hem te helpen helen en te genezen. Ik heb altijd gedacht dat hij nog ouder zal worden. Hij werd nu 17,5 jaar. Op het moment van het inslapen wilde hij, tot onze grote schrik, niet slapen. Nadat hij 2 injecties kreeg duurde het nog vrij lang voordat hij sliep. Hij lag eerst even in zijn mandje. Toen de dierenarts hem heeft opgetild om hem bij mij op schoot te leggen, gromde hij. Na de laatste prik (het inslapen) was hij wel heel snel "weg". Ik heb hem volgende ochtend zelf naar het crematorium gebracht en heb zelf bepaald wanneer hij gecremeerd werd. Zijn as heb ik ook zelf opgehaald. Deze staat thuis. Deze keer heeft mij toch ook weer veel verdriet en schuldgevoel bezorgd omdat ik nog steeds twijfel of ik hem niet te vroeg heb laten inslapen.

Mieke Zomer
Door

Mieke Zomer

op 29 Oct 2013

Wat ontzettend naar voor je dat je bij het overlijden van je eerste kat jarenlang schuldgevoelens en verdriet hebt gevoeld en dat je bij het overlijden van je tweede kat het gevoel of de twijfels hebt gehad dat je hem te vroeg hebt laten inslapen. Dat moet aan je knagen en vreten. Na het overlijden van je eerste kat was het wel heel vervelend dat je door de weersomstandigheden werd gedwongen haar achter te laten bij de dierenarts. Je intenties zijn goed geweest, maar het weer werkte niet mee. Ik ga helemaal niet vertellen dat 17,5 een mooie leeftijd is voor jouw tweede kat. Dat heb je waarschijnlijk al vaak genoeg gehoord. Misschien helpt het je wel te beseffen dat het een voorrecht voor hem moet zijn geweest dat hij thuis is overleden, dat je hem alles hebt verteld en dat je hem op zijn laatste uur hebt voorbereid. Als jouw beslissing op dat moment goed voor jou voelde, kun je er wel van uitgaan dat dit conform de wens van jouw kat is geweest. Of het grommen van jouw kat te maken had met protest of dat het een lichamelijke reactie was op de narcose, dat weet niemand tot het moment dat er iemand met hem heeft gesproken of tot je in een mens/dier-opstelling inzichtelijk maakt wat er heeft gespeeld. Ik wens je heel veel sterkte om met dit verdriet en dit schuldgevoel om te gaan. Bachbloesems zouden je met bij het verwerken van deze emoties kunnen helpen. Ik denk dan aan nr 29: Star of Bethlehem (om door de rouw heen te komen) en 24 Pine (tegen de schuldgevoelens).

Femke
Door

Femke

op 09 Feb 2016

Hoi, via deze weg een vraag. Mag ik vragen wat sedatiepasta is (heb inmiddels begrepen dat dit iets anders is als een narcose) en waarom kiezen jullie voor deze methode? Een warme groet, Femke

het Zomerhof-team
Door

het Zomerhof-team

op 09 Feb 2016

Hoi Femke, sedatiepasta gebruik je om het dier rustig te krijgen voordat je het laat inslapen. Zo zijn ze niet onnodig onrustig en gestrest als de dierenarts komt of als je daar naar toe gaat.

Ilonka
Door

Ilonka

op 06 Jul 2021

Hi, gisteren om 0900 uur heb ik mijn kater in “moeten “ laten slapen. Hij had al acuteniervalen en kreeg begin dit jaar een gezwel erbij dat uiteindelijk erg groot was geworden en af en toe open was door stoeien of krabben. In overleg met de arts heb ik het zo gelaten ivm zijn leeftijd (inmiddels ruim 16 geworden) zodat hij nog een fijn leven kon hebben ipv operatie en pijnstillers. Hij heeft het goed volgehouden. Ik vond het eng om naar zijn euthanasie toe te leven. Hij begon rare geluiden te maken. Klonk de ene keer verkouden of kortademig en de andere keer nergens last van. Als ik terug kijk wat hij nog kon en nu om me heen kijk dan ja heb ik schuldgevoel. Had hij nog langer kunnen blijven? Heb ik echt de juiste keuze gemaakt. Hij zat gisterochtend naast zijn mandje “wetende” dat hij weg ging. Hij was niet makkelijk bij de arts. Tot slaan grommen blazen en kwijlend toe. Deed mij dus dubbel zo zeer toen hij de eerste prik kreeg. Bij de tweede wou ik er niet bij zijn want hij kon stuiptrekkingen krijgen en dan zou ik helemaal gek worden omdat ik dan ga denken hij wilt nog niet. Maar de arts gaf aan dat hij zo weg was bij zijn tweede prik. Het is erg vers maar ik mis hem ontzettend alsof hij ieder moment de woonkamer binnen komt lopen. Ik heb nog een poes en zij vind het ook vreemd. Kijkt op in de hoop dat hij er aan komt lopen. Zij komt naar mij toe als ik verdrietig ben en dat deed ze nooit want dan liep ze er voor weg. Zij heeft geen kans gehad om afscheid te nemen van hem. Omdat ik hem niet mee naar huis wou nemen omdat ik dat te eng vond. Zijn mandje waar hij gister in lag heb ik nog staan en gaat ze heel af en toe erin. De arts heeft mij aangegeven dat het de juiste tijd is want als ik langer zou wachten zou hij nog meer pijn krijgen en aangezien katten niks laten merken zullen ze ermee doorlopen. Dus ja ik baal als een stekker en heb ongelofelijk veel verdriet. Ik hoop zo dat ik de juiste keuze heb gemaakt ondanks de arts het bevestigd heeft heb ik toch twijfels. Dit is mijn ervaring vers van de pers. Ik huil er ook enorm om. Foto’s en filmpjes terug kijken en mij te bedenken het had nog niet gehoeven. Maar zondagnacht ( en meerdere nachten daarvoor) maakte hij meerdere keren een raar geluid alsof hij geen lucht kreeg en dan dacht ik ja het is zo ver. En nu is het gebeurd en heb ik spijt en twijfels. Zondag avond nog gespeeld enzo en nu is hij er niet meer. Pijn in mijn hart gewoon. Wakker worden en in de hoop dat het een droom was. Ik weet dat het verdriet uiteindelijk minder wordt maar uit ervaring zal ik over een paar jaar nog steeds om kunnen huilen. Zo diep liggen mijn gevoelens en liefde voor mijn huisdieren die ik vanaf kinds af aan tot nu toe gehad heb.

Joke van het Zomerhof-team
Door

Joke van het Zomerhof-team

op 07 Jul 2021

Lieve Ilonka, wat een intens verdriet! En wat heb je liefdevol voor hem gezorgd! Wees ervan overtuigd dat je het juiste voor hem hebt gedaan en je lieve kat weet dat ook! Dat je achteraf twijfels hebt is normaal, dat zal iedereen die afscheid heeft moeten nemen van zijn dier herkennen. Dat komt omdat je zoveel van ze houdt en echt alles voor ze wilt doen en ze uiteraard niet kwijt wilt. Dat is menselijk. Wij wensen je heel veel sterkte bij het verwerken van dit verlies en geven je een hele dikke knuffel!! Voor je lieverd en voor jou hebben we een kaarsje aangestoken.

Reactie plaatsen