Dier laten inslapen

De manier waarop jullie omgaan met het (aanstaande) overlijden van een geliefd dier spreekt mij erg aan. Mijn poes was bijna 21 toen het duidelijk werd dat het niet meer ging. Onze band was zo sterk, dat het proces uiteindelijk heel vredig is verlopen, ook bij de dierenarts. Achteraf gezien, nu ik mij in jullie site verdiep, was er misschien sprake van een heel duidelijke communicatie tussen haar en mij, zij had mij immers zo duidelijk aangegeven dat ze ziek was. Ik mis haar nog steeds, ook al heb ik nu twee andere, intens lieve poezebeesten rondlopen, maar het is een rustig en vredig gemis omdat ik weet dat mijn meisje heel fijn is ingeslapen. Ik denk dat het heel belangrijk is dat 'baasjes' leren hun eigen gevoel en instinct te volgen, ook met betrekking tot overlijden en ziekte. Ik had zelf een heel duidelijk idee van hoe ik het wilde (thuis, op bed, etc.), maar kon dat allemaal loslaten toen het eenmaal zover was, omdat ik voelde dat het goed ging zoals het ging. Dat verlicht het verdriet enorm.

Beste M., Wat beschrijf je het proces met je kat mooi en vredig. En bijzonder dat je nu achteraf beseft dat er sprake moet zijn geweest van een vorm van communicatie. Juist omdat het nu zo goed voelt. Ook fijn voor je dat dit het verdriet enorm heeft verlicht. Het maakt het allemaal een stuk makkelijker om een lief vriendje/vriendinnetje los te laten. Dank je voor je reactie.

Toen ik voor het eerst mijn kat heb laten inslapen, 10 jaar geleden, was het voor mij een trauma. Wij hebben dat bij een dierenarts laten doen. Daarna hebben wij haar achtergelaten omdat de grond thuis erg bevroren was en wij haar niet konden begraven. Dat was eerst wel de bedoeling. Wel had ik haar dezelfde nacht al op bed gevoeld. Achteraf had ik jaren lang enorme schuldgevoel en verdriet. Bij de tweede kat, 3 jaar geleden, hebben mijn man en ik besloten dat thuis te laten doen. Wij dachten dat deze kater klaar voor was. Ik heb hem alles verteld en hij gaf mij de indruk dat het goed was en dat hij niet meer verder kon. Hij had het eigenlijk al een half jaar voor zijn dood tegen een energetisch therapeut verteld dat hij dood ging, maar dat hij het sneu vond voor mij omdat ik alles wilde proberen om hem te helpen helen en te genezen. Ik heb altijd gedacht dat hij nog ouder zal worden. Hij werd nu 17,5 jaar. Op het moment van het inslapen wilde hij, tot onze grote schrik, niet slapen. Nadat hij 2 injecties kreeg duurde het nog vrij lang voordat hij sliep. Hij lag eerst even in zijn mandje. Toen de dierenarts hem heeft opgetild om hem bij mij op schoot te leggen, gromde hij. Na de laatste prik (het inslapen) was hij wel heel snel "weg". Ik heb hem volgende ochtend zelf naar het crematorium gebracht en heb zelf bepaald wanneer hij gecremeerd werd. Zijn as heb ik ook zelf opgehaald. Deze staat thuis. Deze keer heeft mij toch ook weer veel verdriet en schuldgevoel bezorgd omdat ik nog steeds twijfel of ik hem niet te vroeg heb laten inslapen.

Hoi, via deze weg een vraag. Mag ik vragen wat sedatiepasta is (heb inmiddels begrepen dat dit iets anders is als een narcose) en waarom kiezen jullie voor deze methode? Een warme groet, Femke

Hi, gisteren om 0900 uur heb ik mijn kater in “moeten “ laten slapen. Hij had al acuteniervalen en kreeg begin dit jaar een gezwel erbij dat uiteindelijk erg groot was geworden en af en toe open was door stoeien of krabben. In overleg met de arts heb ik het zo gelaten ivm zijn leeftijd (inmiddels ruim 16 geworden) zodat hij nog een fijn leven kon hebben ipv operatie en pijnstillers. Hij heeft het goed volgehouden. Ik vond het eng om naar zijn euthanasie toe te leven. Hij begon rare geluiden te maken. Klonk de ene keer verkouden of kortademig en de andere keer nergens last van. Als ik terug kijk wat hij nog kon en nu om me heen kijk dan ja heb ik schuldgevoel. Had hij nog langer kunnen blijven? Heb ik echt de juiste keuze gemaakt. Hij zat gisterochtend naast zijn mandje “wetende” dat hij weg ging. Hij was niet makkelijk bij de arts. Tot slaan grommen blazen en kwijlend toe. Deed mij dus dubbel zo zeer toen hij de eerste prik kreeg. Bij de tweede wou ik er niet bij zijn want hij kon stuiptrekkingen krijgen en dan zou ik helemaal gek worden omdat ik dan ga denken hij wilt nog niet. Maar de arts gaf aan dat hij zo weg was bij zijn tweede prik. Het is erg vers maar ik mis hem ontzettend alsof hij ieder moment de woonkamer binnen komt lopen. Ik heb nog een poes en zij vind het ook vreemd. Kijkt op in de hoop dat hij er aan komt lopen. Zij komt naar mij toe als ik verdrietig ben en dat deed ze nooit want dan liep ze er voor weg. Zij heeft geen kans gehad om afscheid te nemen van hem. Omdat ik hem niet mee naar huis wou nemen omdat ik dat te eng vond. Zijn mandje waar hij gister in lag heb ik nog staan en gaat ze heel af en toe erin. De arts heeft mij aangegeven dat het de juiste tijd is want als ik langer zou wachten zou hij nog meer pijn krijgen en aangezien katten niks laten merken zullen ze ermee doorlopen. Dus ja ik baal als een stekker en heb ongelofelijk veel verdriet. Ik hoop zo dat ik de juiste keuze heb gemaakt ondanks de arts het bevestigd heeft heb ik toch twijfels. Dit is mijn ervaring vers van de pers. Ik huil er ook enorm om. Foto’s en filmpjes terug kijken en mij te bedenken het had nog niet gehoeven. Maar zondagnacht ( en meerdere nachten daarvoor) maakte hij meerdere keren een raar geluid alsof hij geen lucht kreeg en dan dacht ik ja het is zo ver. En nu is het gebeurd en heb ik spijt en twijfels. Zondag avond nog gespeeld enzo en nu is hij er niet meer. Pijn in mijn hart gewoon. Wakker worden en in de hoop dat het een droom was. Ik weet dat het verdriet uiteindelijk minder wordt maar uit ervaring zal ik over een paar jaar nog steeds om kunnen huilen. Zo diep liggen mijn gevoelens en liefde voor mijn huisdieren die ik vanaf kinds af aan tot nu toe gehad heb.