Telepathisch contact met mijn moeder

hoi Mieke Bij het lezen van dit stukje wordt ik heel emotioneel, al weet ik eerst niet direct waarom. Maar als ik de site verlaat, ben ik ineens weer 16. Mijn grootouders wonen bij ons in. Mijn opa is al jaren 'op' geleefd en het laatste halfjaar ligt hij in bed wachtend op de dood. De verzorging was een hel voor hem, zijn botten braken bij de minste beweging. Respect voor hem, er kwam geen klacht over zijn lippen. En respect voor mijn ouders omdat ze hem verzorgden tot het einde. Maar voor de rest... kwaad was ik, op alles en iedereen omdat mijn opa zo'n pijn moest lijden en zolang op de dood moest wachten. Wat fijn dat jij een manier vond om je moeder een andere weg te wijzen. En ik ben blij dat je het op hebt geschreven. Mocht het ooit nog eens nodig zijn, zal ik er zeker gebruik van maken Mieny

Wat een mooi verhaal! Ik werk al 30 jr in de 'ouderenzorg' en herken het helemaal! Ik wil dit najaar eerst een cursus dierenplk gaan doen. Hier à wellicht baby fluisteren!

"Wij zijn een ziel" en die ziel kiest nogal eens voor een tijdje leven op b.v. de Aarde. We maken dan gebruik van een lichaam, ons aardse voertuig. Die eeuwige ZIEL, die "weet" en kan de juiste keuzes maken. Mooi toch? Dat zijn we en masse weer aan het leren, steeds meer!Dat is evolutie Dank je wel, voor wat je vertelde.

Hoi Mieke, Dankjewel dat je dit heftige verhaal met ons hebt gedeeld. Ik heb een enorme brok in mijn keel omdat ik een gelijksoortige ervaring heb gehad met mijn vader. Gesloopt door kanker vroeg hij op vrijdagavond luid en duidelijk of het over mocht zijn. Maar de huisarts was net vertrokken en het hospice mocht niets doen. Het hele weekend heeft hij moeten lijden. Zaterdagochtend was hij niet meer in staat om te praten en hij leed enorm veel pijn. Telkens hoopten we dat hij zijn laatste adem zou uitblazen, maar dan gingen zijn ogen weer open en keek hij eerst verbaasd en vervolgens teleurgesteld om zich heen. Nee, hij was er nog steeds. Toch nog. Na twee lange dagen vechten, mocht hij op maandagmiddag eindelijk zijn lijden loslaten... Zo'n situatie wens je je ergste vijand niet toe, laat staan iemand waar je van houdt. Mooi om te horen dat jij je moeder hebt kunnen helpen en deze kennis aan anderen overdraagt, zodat in ieder geval voor een paar mensen hun laatste fase een minder groot gevecht mag zijn. Hester.

Heb alleen het begin gelezen nu eerst,want ben bang dat ik het Emotioneel niet aan kan. Ik heb m,n Moeder verloren toen ik net 6jr. oud was ,heb er m,n hele leven al [noch steeds] onder geleden Denk dat ik nooit echt heb kunnen loslaten en rouwen. Mede door een liefdeloze jeugd [stiefmoeder] met alle ellende die er zo bij hoort. Mis m,n Moeder noch steeds ,dat zal zo blijven tot ik m,n ogen voor goed sluit,en ze mij op wacht hier boven

Hoi Mieke, wat mooi dat je je moeder op deze manier kon en mocht helpen. Ik werk momenteel nog steeds in de winter in de thuiszorg en daar kom je het ook tegen, als iemand iets niet wil dan respecteer ik dat. Wat mooi dat je dit deeld, kunnen we ook weer wat van leren. liefs Linda

Prachtig Mieke. Ik heb het recentelijk meegemaakt met mijn vader die aangaf dat hij niet meer verder wilde. Ondanks dat wij, ons gezin, hier nog niet direct aan toe waren. Mijn vader heeft toen, ondanks zijn enorme zwakke lichaam, ons binnen een minuut overtuigd en we wisten allemaal dat het goed was. Ik kan mijn vader nu op een andere plek vinden...in mijn hart! Liefs, Arjan

Lieve Mieke, Wat waardevol dat je dat voor je moeder kon doen. De heren doktoren zouden eens bij zichzelf te rade moeten gaan. Zelfs bij terminale kankerpatienten, vertikken ze het om te helpen. Ondanks dat men een euthanasie verklaring heeft. Het zou prachtig zijn als deze methode in de verzorgings huizen zouden worden toegepast. Heel er mooi Mieke. Hartelijke groet, Lenny

Dag Mieke, wat een mooi verhaal. Wat fijn dat je zoiets mag doen met je moeder. Zo mocht ik met mijn moeder beleven dat háár moeder en haar andere dochter haar op wachtten aan de andere kant, wat haar gerust stelde en waardoor ze rustig over kon gaan. Groet, Swanny.

Mooi dat er onder de aandacht gebracht wordt dat mensen zelf een (telepathische) stem kunnen hebben. En dat er naar geluisterd moet worden. Ik en gelukkig heb ik ook anderen ontmoet, geloof al lang dat er op zo'n manier pastorale hulpverlening mogelijk is. Ook al ligt iemand in coma. Ik heb hierover met priesters gesproken die de laatste sacramenten toedienen. Ook zij "weten hier van" Irma

Hallo Mieke, Met tranen in mijn ogen lees ik dit. Wat herkenbaar.Mijn moeder is in 2010 overgegaan en op het moment dat ik mijn moeder echt losliet d.m.v een foto van ons samen uit te printen en die dus los te knippen zodat zij er alleen kwam uitrollen , stierf zij. ook al had ik vaker gezegd dat ik haar losliet moest letterlijk dit zetje nog gebeuren voor ons allebei. De foto zou "gelezen "worden door mijn buurvrouw toen zij dit deed legde ze haar handen op mijn schouders die heel warm werden. Een boodschap van mijn moeder. Vandaag de dag zou ik wel telepatisch contact met haar willen hebben. Even "horen"hoe het met haar gaat. Misschien kom ik de cursus wel volgen. Bedankt voor het delen van je mooi verhaal. Lieve groet, Corinne

Herkenbaar wat je schrijft en het raakt me enorm. Ook voelt het heel goed dat je dit deelt . Hoe bijzonder en intens het telepatisch contact met je moeder is en hoe ze zelf de beslissing heeft genomen om te gaan. Dat lijden vind ik persoonlijk onmenselijk. Met de dieren gaat de mens wat dit aangaat heel anders om. Waarom dan de mens zo moet lijden is me nog steeds niet duidelijk. Hartelijke groet anita

Ik kan begrijpen dat menigeen altijd goed contact hebben gehad met hun moeder. De dingen die ze voor hun kinderen gedaan heeft. En elkaar het beste kunnen en elkaar (liefdevol) ondersteunen. Helaas ben ik een van de mensen die andere ervaringen heeft. Ik zie mijn moeder als een vreemde... Ook de herkenbaarheid van de spullen die ze gebruikt welke ze vroeger ook gebruikt. Ik voel me een vreemde en onzeker in het huis waar ze nu nog woont. De contacten met haar zijn zeer minimaal. Ik voel aan dat ze geen echte belangstelling heeft voor mijn doen en laten en wat ik bereikt heb. Nee, altijd negatief. Als ik niets doe en alleen bezig ben met de huishouding is niet goed. Als ik eindelijk werk heb gevonden en daarnaast ook zorg onder de mensen te blijven op allerlei manieren is ook niet goed. Zelfs de "gulden middenweg" is niet goed. Ook geen erkenning dat ik een diagnose heb van autisme aanvaard ze niet zelfs dat ik heb laten zien dat ik best actief ben e mijn grenzen aardig kan bepalen zonder mensen te kwetsen en heel goed met mijn vorm van autisme kan omgaan. Ik denk en vermoed dat ze eigenlijk heel eenzaam is en zich groter en beter voordoet dan dat ze eigenlijk is. Maar toch heb ik het idee dat ze weinig contact zoek en heeft met andere mensen, zelfs van haar eigen leeftijd. Mijn broer en zus hebben geloof ik nog wel wat meer contact met haar. Zij hebben allebei een universitaire studie. Vooral mijn zus is bij haar in trek. Ik geniet meer van de kerstbijeenkomsten van waar ik hele goede betrokkenheid mee heb, maar met de kerst zelf onze eigen gang gaan. Samen met mijn partner. Hij heeft helemaal geen familie meer. Hij was enig kind.

Dank je wel Mieke voor dit mooie verhaal. Ik vind het heel erg dat je moeder zo moest lijden maar mooi dat jij haar toch hebt kunnen helpen. Ik lees dit op de dag dat het een jaar geleden is dat mijn man overleed. Hij werd plotseling ziek en bleek uitgezaaide longkanker te hebben. Toen hij aan maximale beademing lag, wat betekent dat je een masker op hebt dat vrijwel je gehele gezicht bedenkt, geen bril meer op kunt hebben, moeilijk kunt praten, moeilijk kunt eten etc. op een gegeven moment kon hij zich niet eens meer zelf omdraaien, vertelde mijn schoonzus mij dat zij een euthanasie verklaring van hem had van voor ons trouwen. Ze heeft me die toegestuurd en ik heb hem aan de artsen getoond. Nou, daar zijn ze in Spanje niet gevoelig voor hoor, dat mag helemaal niet, zeiden ze. Maar gezien het feit dat de ziekte onomkeerbaar was, zijn ze begonnen met morfine en hebben de dosis langzaam verhoogd, tot hij na ca. 5 dagen overleed. Ik ben hier heel dankbaar voor, want dit lijden was afgrijselijk. Ik krijg de laatste weken steeds weer beelden van hoe hij daar lag en ben blij voor hem dat het over is. Hij schijnt het "daar" goed naar zijn zin te hebben, want laat ons regelmatig weten dat hij in de buurt is, soms lief, soms ondeugend. Dat geeft troost. Straks komt de hele familie die hier ook woont hierheen om hem te herdenken met lekkere garnalen en een glaasje bubbels, want zo zou hij het gewild hebben. Wat niet betekent dat het niet zwaar voor me en de rest van de familie, in het bijzonder de kleindochters, is, want het verlies blijft, ondanks dat je weet dat dit de beste oplossing was. Ongeveer 6 weken na zijn overlijden hebben we een pup uit het asiel gehaald, om een beetje afleiding in huis te hebben en ook omdat een kleindochter die bij me woont moest revalideren. Hij heeft laten weten via een medium dat de hond hem ziet. Ik hoop echt dat hij helpt met het opvoeden, want na haast een jaar is het nog steeds een heel erg ondeugende hond! Misschien heeft iemand iets aan dit verhaaltje. Met vriendelijke groet, Leny Bakelaar van Beek (vanuit Spanje)

Ik ben tot diep in mijn ziel getroffen door je verhaal maar anderzijds zeer blij dat je dit hebt kunnen doen ....mijn papa is 5 jaar geleden ook zelf uit het leven gestapt wat moedig van die goede ziel maar hij was alleen..... daar heb ik vandaag nog heel veel verdriet van dat ik er toen niet kon zijn om hem te begeleiden op zijn ziele reis terug....Hij heeft het dan ook heel moeilijk gehad om los te komen van onze zielen en naar het licht gegaan....maar toen ben ik met mijn zusje in meditatie gegaan en hebben hem dan via die weg nog contact kunnen maken en hem vrijgemaakt op zieleniveau zodat hij naar het licht kon...Wat prachtig Mieke ik ben zo blij voor je dat jij dit wel hebt mogen betekenen voor je lieve mama.....jij was de ziel die haar die boodschap heeft moeten overmaken op zielsniveau, ik begrijp dat het zeer zwaar voor je moet zijn geweest om tot daar te komen....maar we kunnen er niet onderuit ....de eerder genomen afspraken tussen zielen moet worden nagekomen....een ganse eer voor jou ZIJN toch en daar heeft de wetenschap geen boodschap aan,.... gelukkig maar want ze zouden daar ook wel iets op vinden om het te verhinderen.....GELD GELD en nog eens GELD daar gaat het om bij hen.....Bedankt dat je je verhaal zo openlijk met ons hebt gedeelt en hierdoor de deur op een kier gezet hebt naar verlossing voor velen ......Liefde-en lichtvolle groet. Vi

Hallo Mieke, Jouw verhaal doet me sterk denken aan mijn vader. Mijn vader was ook al jaren ziek en werd steeds zwakker. Hij lag ook lang op bed, meer dood dan levend, maar kon het leven niet loslaten. Op aanraden van mijn zusters ben ik afscheid van hem gaan nemen (het voert hier te ver om hier verder op in te gaan). Ik zat op een dinsdagochtend naast zijn bed en wilde alleen met hem zijn. Ik wist dat hij het leven niet los kon laten en besloot om hem te helpen. Ik nam zijn hand en voor ik het wist waren we op reis, hoger en hoger en ik vertelde hem telkens weer dat het goed was en dat hij kon gaan. Op een gegeven moment waren we zo ver weg dat ik bang werd en ik tuimelde terug, gevolgd door mijn vader. Toen kwam mijn moeder binnen en vroeg mijn vader wie toch die vrouw was die net bij hem was. De volgende ochtend overleed hij. Dit alles "gebeurde" heel intuitief en met heel mijn hart. Het was, en is, zo een bijzondere en unieke ervaring en ik ben zo blij dat ik hem heb kunnen helpen. Maar het is ook een mysterie. Groet, Willy

Het verhaal raakt me... heb net 1 augustus gezien hoe mijn stiefmoeder ons verliet na een sterfbed van een half jaar. Ook haar lichaam was opgevreten en angstig klein en mager. Zij heeft heel bewust gekozen om te gaan slapen. Het moment van afscheid was hartverscheurend vooral hoe mijn vader en zij elkaar vast hielden, vastklampten... ik zie dit beeld weer voor me en moet ernstig slikken. Wat een emoties! Zij heeft nog drie dagen liggen slapen voordat zij haar laatste adem uitblies. Ik vind het heel knap dat je dit ook op telepatische wijze kan doen, heb niet geweten dat dit mogelijk was.

Het is een zo herkenbaar verhaal dat de tranen in mijn keel zitten . Ik ben heel blij voor jou , je moeder en je familie dat zij uit haar lijdensweg is verlost. Alleen, ik geloof dat de dag van je heengaan is voortbestemd. En dat als het je tijd niet is, het je tijd niet is. Wat je ook doet. Ik zou willen dat het bij iedereen zo kon gaan zoals jij beschrijft want ik ken nog anderen die het op een soortgelijke manier hebben geprobeerd , alleen zonder het gewenste resultaat.

Hallo Mieke, Ik kreeg een mail binnen, waarop ik alleen de tekst las: het laatste contact met mijn moeder. ik was in shock omdat ik dacht: hoe weet jij dat mijn moeder net een paar weken geleden overleden is? Ik zit in een emotionele rollercoaster. Intens verdrietig, knoop in m'n maag, een verdoofd gevoel en een verstikt gevoel in m'n keel. Ik weet dat het verdriet een plaatsje gaat krijgen maar het heeft even tijd nodig. Ik heb er vrede mee dat ze overleden is, ook al was het binnen 6 dagen tijd na de opname in het ziekenhuis. Daarvoor was ze een krachtige vrouw van 80, die zichzelf nog iedere dag opmaakte en haar Haar deed. Aan de ene kant was het vreselijk snel omdat ze na 3 dagen ziekenhuisopname eigenlijk weer naar huis mocht maar de dag dat ze naar huis mocht ging het ineens bergafwaarts. Eigenlijk onverwachts. Zij was nog helemaal niet van plan het leven los te laten en wij er nog niet aan toe om haar los te laten. Ze kreeg zoveel pijn, dat het voor haar onverdraagbaar was en de artsen konden niets meer voor haar doen. We hebben afscheid genomen en een paar uur later blies ze haar laatste adem uit. We zijn nu bijn klaar met het ontruimen v haar huis. Vreselijk pijnlijk. Het is ook nog zo vers. Ik heb haar gevraagd om bij mij thuis de lichtjes of iets, aan en uit te doen zodat ik weet dat het goed met haar gaat. Ik weet eigenlijk wel dat het goed met haar gaat maar ik mis haar zo ontzettend. Ze was mijn steun en toeverlaat, alles was bespreekbaar en altijd had ze een oplossing of een troostend woord, als ik het even niet zag zitten. Sterke vrouw, die veel te verwerken heeft gehad in haar leven maar nooit verbitterd is geraakt. Stond voor iedereen klaar, heeft hard gewerkt. 27 jaar als verpleegkundige. Altijd iedereen vergeven, nooit boos op iemand. EEN PRACHTIGE ENERGIE! Mijn voorbeeld in het leven. Zou heel graag iets meer willen weten van telepathie. Ik geloof in "De wet v het Universum. Als je leeft in positieve energie of uitstraalt dan zal je ook goeie energie op je pad krijgen en andersom ook met negatieve energie. De Kosmos is de grootste energie en wij zijn allemaal kleine energieën. Misschien een lang verhaal maar het voelt goed om dingen v mij af fe schrijven.

Hallo Mieke, Wat een ontroerend verhaal,enwat mooi dat je telepatisch contact had met je moeder. Bij mijn moeder was het een ware doodstrijd en was vreselijk om te zien,mijn man is medium en zag alles wat er om heen gebeurde. Dat was onzettend moeilijk voor hem. Toen mijn moeder haar laatste adem uitblies zag hij allemaal sterretjes uit haar mond komen. Nog bedankt voor alle tips die ik van jou heb gekregen. Lieve groet,Teunie

Wat een mooie ervaring van je, Mieke, en mooi, dat je het vertelt. Hoe nuttig is telepathisch contact. Dat je je moeder kon duidelijk maken, dat ze haar eigen vrije wil had om te beslissen over haar eigen leven en dat ze dan zelf ingrijpt, en vooral ook op wat voor een manier: de dokters konden niks meer doen. In alle droefheid ook schitterend en geniaal van haar: haar bloeddruk laten zakken. Wat heb je haar geholpen, zodat ze zichzelf kon helpen! Het loslaten van een lijdend mens is daarbij ook cruciaal. Jij en je dochter maakte het veilig voor haar om zo te handelen, ze werd niet tegengehouden. Prachtig en vol vrede. Het was goed zo. Dank je wel voor dit bericht.

Hallo Mieke, Mijn moeder is 3 mnd. geleden overleden op 93 jarige leeftijd en ik was, net als jij, blij voor haar en opgelucht. Ze werd de laatste paar jaar steeds angstiger en depressiever, bovendien aan de stoel gekluisterd. Ze kon niks meer op het laatst. Totdat ze een half jaar geleden naar een verpleeghuis ging en (waarschijnlijk) in een delirium raakte. Het was vreselijk om een , altijd sterke vrouw, zo te zien aftakelen. Zo angstig, paranoide en vreselijk onrustig. Ik vroeg aan de verzorging of ze niet wat kalmerends kon krijgen en kreeg het antwoord; nou, dat doen ze tegenwoordig niet zo snel meer.Ik kon het niet aanzien dat ze zo doorgedraaid was. Het was een vreselijke plek voor haar daar, er was geen tijd voor de mensen. Dat vonden de verzorgers ook vreselijk hoor. Gelukkig vonden we een andere plek voor haar, waar de verzorging heel liefdevol was en genoeg tijd voor de mensen had ,en waar ze medicijnen kreeg tegen haar angsten en geestelijke pijn. Maar het bleef op en neer gaan. Ze verzwakte steeds meer. De laatste paar weken van haar leven lag ze op bed. Totdat ik op een zondag bij haar kwam en ze was erg slecht. Ik voelde dat ze zou sterven, maar ook dat ze het moeilijk los kon laten. Heb haar gezegd , ga maar Mam, het is goed zo. Laat je maar gaan, het komt allemaal goed. Ik had haar hand vast en wreef over haar haar, ik was ook overtuigd dat het tijd was en dat het helemaal goed was om te gaan. Ze werd rustiger, ze opende al lang haar ogen niet meer, maar ze hoorde je wel. Ik haalde 2 dagen later mijn mobiel op die ik had laten liggen( ik woonde 80 km verderop) en toen ik haar hand weer wilde pakken, liet ze hem los. Ze zei, laat me met rust. Ik vond dit heel hard, en voelde me behoorlijk afgewezen. Ze kneep altijd mijn hand zowat fijn en wilde dat ik bleef. Nu voelde ik duidelijk dat we al afscheid hadden genomen ,2 dagen eerder toen ik samen met haar was en zei dat ze mocht gaan , en dat ze mij nu letterlijk losliet. Haar moeder had dat ook gedaan bij haar op het sterfbed, haar hand wegduwen. Ik wist genoeg. De volgende ochtend werd ik gebeld, dat ze zo achteruit ging of alle kinderen wilde komen. Iedereen was erbij, behalve ik. Ik lag op bed al een dag te rouwen! Ik wist dat ik haar niet meer in levende lijve zou zien. Ik had van binnen al afscheid genomen en ik wist, zij ook. Toen iedereen even naar beneden ging voor gesprek met de arts, is ze gaan sterven. Ze kwamen net weer binnen en dat was haar laatste adem. Achteraf denk ik dat het goed is geweest om haar te laten weten dat het helemaal goed is daar, en dat ze mag gaan als ze dat wilt. Ik geloof dat zij apart afscheid van mij heeft genomen, en ik ook van haar. We hadden nogal een sterke band gekregen de laatste paar jaar , wat niet altijd zo was. We konden ook aardig botsen. Nu denk ik wel eens, eigenlijk leken we veel op elkaar ! Ik ben blij dat ze naar de andere wereld is, echt. Het was op, klaar hier, en eigenlijk al veel te lang. En ik merk dat het mij ook beter gaat, want het was zwaar, om je moeder zo te zien lijden. Wat niet wegneemt dat ik haar mis !

Heel herkenbaar....mijn moeder was dement ( ze kende me zelfs niet meer), soms wel..een fractie van een seconde zag ik het licht terug in haar ogen en een blik van herkenning. Ze zei steevast”” ik wist dat je ging komen””. Ik ging helaas veel te weinig, vanwege de afstand. Na de kerst ( ik was gebeld door de verpleging) kwam een eind aan haar leven, het kaarsje ging uit. Ik had het idee dat ze niet bij kennis was: ze ademde zo zwaar dat ik het bijna niet uithield. Zo kwetsbaar.... Contact, ja...de verpleging zei dat “”iedere keer de deur openging ze keek wie binnnen kwam, alsof ze op jou wachtte.. Ze is bij mij, sávonds...dan voel ik haar..heel bijzonder! Dank je Mieke

Toeval? nee, daar geloof ik niet in.......Ik werd vanmorgen wakker en dacht gelijk aan mijn moeder. Ik dacht, die is overleden, maar nee...........mijn man stuurde een berichtje dat er weer geld was overgemaakt van mijn moeder, zo lieffff. Ze is nu haar geld aan het uitdelen aan de kinderen, ze is ook dement, maar nog niet zo erg dat ze geen heldere momenten meer heeft. Je kan beter van een warme hand krijgen als van een kouwe, zei mijn broer. Ik woon in Noord-West Duitsland en zij tegen de Belgische grens aan, in Tilburg. De laatste keer dat ik er geweest ben, werd ze 80 jaar, 2.5 jaar geleden. Ik schrok van haar, zo fragiel. Toen ik 14 febr. 2008 wegging, wisten we beide dat ik nooit meer terug zou komen, we hadden er vrede mee, maar toen ik ontdekte dat ik met de verhuizing al haar fotoboeken ook had meegenomen, moest ik wel terug. Ze was blij, en ik ook! Maar ik ben een week kapot geweest, had 9 uur in de trein gezeten, heen en terug..........dat nooit meer......Ik kan haar ook niet meer bellen, want ze vindt de telefoon iets engs, ze wil de hoorn niet eens vast houden. Dus krijg ik van mijn broer WhatsAppjes en foto's, daar ben ik hem zeer dankbaar voor. Maar mijn moeder is moe, en heeft veel pijn, heeft doorgezakte ruggenwervels door de Osteoporose, heeft suikerziekte, longemfyseem, dus benauwd en 'n lactose-intolerantie waardoor ze altijd diarree heeft ..........ze heeft jaren geleden al gezegd dat ze naar ons Pap wil, maar haar hart is te sterk. Ze gaan haar niet reanimeren als er iets met haar hart gebeurt, maar ze heeft al 4 herseninfarcten gehad, en nog laten de dokters haar niet gaan.........laatst brak ze haar heup, had veel pijn, maar omdat ze ook een blaasontsteking had, dachten ze dat de pijn daarvan kwam, ze was naast haar speciale rolstoel gaan zitten toen ze uit bed geholpen werd door de verpleging..............Gelukkig zat de heup op zijn plaats, want een operatie had ze niet overleefd, zei mijn broer. Nu gaat het weer beter met haar, zegt ie, maar begrijpt hij niet dat die heup veel beter wel scheef had kunnen zitten? Dan hadden ze haar moeten opereren en was gestorven en dan had ze eindelijk geen pijn meer en was bij mijn vader.............zoals ze zelf al jaren wil. Ik zou willen dat ik haar kon helpen.........

Hallo Mieke, Mijn moeder leeft, voor zover ik weet, nog. Mijn moeder heeft echter voor mijn geboorte, op haar 29e, al besloten dat ze geen deel van mijn leven uit zou gaan maken en ik niet van het hare. Ze is nu bijna 77 jaar en staat nog steeds achter dit besluit; ze wil niets met mij te maken hebben en ontkent mijn bestaan. Ze heeft mijn vader niet verteld dat ze zwanger was en wil mij ook niet vertellen wie mijn vader is. Ieder jaar met kerst en met haar verjaardag probeer ik contact met haar te leggen, maar dat heeft tot nu toe niets opgeleverd. Ik vraag me wel eens af of ik het zal weten als ze overlijdt. Zou contact via de telepatische weg wel kunnen lukken?

Hoi Mieke, Wat ik als reactie op jouw mail "het laatste contact met mijn moeder" wilde schrijven is allemaal te vinden in deze website: http://www.bruno-groening.org/nederlands/. Ook al is mijn moeder aan gene zijde, ik kan nog steeds goede gedachten naar haar sturen en vragen om de goddelijke orde in de relatie tussen mijn moeder en mij en hier ben ik heel blij om. Lieve groet en alle goeds toegewenst voor alle lezers en hun dierbaren.