Zelf vetbollen maken voor de wintervogeltjes

Zelf vetbollen maken voor de wintervogeltjes. Wat een jaarlijkse happening was dat. Wel veel geklieder, gepruts, vette vingers en achteraf veel schoonmaakwerk, maar wat had ik er een lol in.
Tot ik perplex stond van de ontdekking die ik deed. Toen was ik er al snel klaar mee.

Zelf vetbollen maken voor de wintervogeltjes

Eind van de zomer begon ik al. Ik haalde kilo’s vet en strooivoer in huis en dan konden de werkzaamheden starten. Ik begon met het vet te smelten in de grootste pan die we hadden. De pan liet ik vervolgens buiten op de picknicktafel afkoelen. Net zo lang tot ik precies op het juiste moment, als het vet weer heel licht troebel en verhard begon te raken, onder zorgvuldig roeren een grote hoeveelheid zaden, pitten en pinda’s kon toevoegen. Dat was nog een precies klusje: was het vet nog te warm, dan zonken alle zaden en pitten meteen naar de bodem en kon je er geen bollen meer van maken. Was het vet al te koud dan kon je de zaden en pitten er niet meer doorheen mengen omdat dan je pollepel brak. Net als bij Croma moest je er dus even bij blijven voor het beste resultaat. Maar dat was er. Dat mag gezegd. Zelf vetbollen maken voor de wintervogeltjes … het wierp zijn vruchten af. Nog voor het wintervogeltjesseizoen aanbrak, had ik mijn jaarlijkse voorraad al klaar: tientallen vetbollen, goed voor in totaal duizenden en duizenden vogeltjes in de tuin.

Op De Zomerhof was het feest

En in de winter bleek De Zomerhof zwaar favoriet bij de vogeltjes. Het was zelfs zo erg dat onze overbuurvrouw op een bepaald moment tijdens de koffie op een koude januari-avond meldde dat het dit jaar maar niks was met de vogeltjes. Haar voederplaats bleef maar leeg op een enkele verdwaalde mus na.
Maar wij wisten beter: op De Zomerhof was het feest.

Verscheidenheid aan vogeltjes

Bij ons was het een drukte van belang. Echt van alles kwam op onze vetbollen af: koolmezen, pimpelmezen, staartmezen, zwartkopmezen, roodborstjes, vinken, mussen, bonte spechten, Vlaamse gaaien, eksters etc.

Een camera liegt niet

Mijn euforie over onze populaire vetbolletjes verdween op slag toen ik een camera kocht. En een lens won. Een telelens. Zo eentje die alles lekker dichtbij haalde. Dus moest ik natuurlijk foto’s van de wintervogeltjes. En een mooier lokmiddel om ze voor mijn lens te krijgen dan mijn vetbolletjes, kon ik niet bedenken.

Ik stalde mijn statief in de bijkeuken, monteerde mijn camera met telelens.
Pal voor het raam hing ik aan een tak een zelfgemaakte vetbol.
Ik stelde scherp en wachtte. Het duurde niet lang of het ene na het andere vogeltje kwam langs dat ik vastlegde op de gevoelige plaat. Het was zo leuk om te doen. Vogeltje zus erop. Vogeltje zo erop. Vogeltje van links. Vogeltje van rechts. Meesje. Vinkje. Roodborstje …

En toen deed ik een ontdekking

Terwijl ik er met die telelens zo strak met mijn neus bovenop zat en de vogeltjes bij wijze van spreken op een afstand van 5 centimeter kon bestuderen, deed ik een ontdekking. Een ontdekking die mij – eerlijk is eerlijk – toch wel wat ontgoochelde.
Ik wierp nog eens een blik in mijn bijkeukenkast vol met vetbollennijverheid. De mooie voorraad die ik voor dit seizoen al had aangelegd … was alles dan voor niks geweest?

Ik nam de proef op de som en verving de drukbezochte vetbol voor mijn lens voor een blok puur frituurvet. Papiertje eraf, zo uit de winkel aan de tak.
En mijn ontdekking klopte: de vogeltjes aten ook nu heerlijk van het vet. Ik zag ze niet eens zoeken naar de zaadjes.
Ze misten ze niet eens!

Mijn ontdekking was dat de vogeltjes vrolijk om de zaadjes heen aten. Dus niks deden met de zaadjes in mijn vetbollen. Mijn zorgvuldig geselecteerde en op-exact-het-juiste-moment-in-het-koelproces-van-het-vet-toegevoegde-zaadjes! Die ellendelingen hadden ze al die jaren gewoon als nutteloos op de grond laten vallen!

Exit vette vingers

En hierop was ik heel snel klaar met al mijn geploeter met vette pollepels, vette pannen, vette dienbladen, plastic koffiebekertjes, vette scharen, vette vingers … Vanaf dat moment hing ik gewoon vetblokken op in de tuin en strooide ik de pitten en zaden op de grond en op de voedertafels. Tot groot plezier van de honderden gevleugelde bezoekertjes die De Zomerhof dagelijks aandeden.

Wintervogeltjes in jouw tuin

Ben jij ook zo dol op vogeltjes in jouw tuin en wil je naast vetblokken nog ander voedermaterieel? Kijk dan eens bij de natuurbeschermingsproducten van Vivara. Superleuke tuinideetjes voor in je eigen tuin maar ook voor Sinterklaas of voor de kerst. Persoonlijk word ik er erg hebberig van. Het liefst zou ik ze mailen: doet u maar van alles één. Maar tot nu toe heb ik me in kunnen houden 😉

Heb jij nog leuke eigen tips voor onze lezers met betrekking tot wintervogeltjes?

Plaats ze dan als reactie hieronder! Is het niet leuk om elkaar te stimuleren en elkaar op ideetjes te brengen? En de vogeltjes zijn ons er dankbaar voor.

Hieronder trouwens de foto van zo’n vetblok.  Zo ziet dat er bij ons uit. Het is niet ernstig mooi of zo, dat geef ik toe, maar dat zou de vogeltjes een zorg zijn. En voor hen doen we het.
En de blokken zijn zo groot, dat je die niet om de haverklap hoeft te vervangen. Plantaardig frituurvet gebruiken wij overigens. Have fun!

Heb jij zelf ook zelf vetbollen gemaakt? Deel je mening en receptuur dan met ons, en laat ons weten of er veel vogels op af kwamen.