Kun je een kat zelf laten beslissen waar zij overlijdt?

Kun je een kat zelf laten beslissen waar zij doodgaat?

Onlangs kregen we het bijzondere bericht van Maria. Zij heeft bij ons de cursus De Brontaal van de Dieren gevolgd.

Mijn vriendin heeft een oude vrouwtjeskat, die Anna heet. Anna heeft al jaren last van een verstoorde schildklierfunctie. De medicatie, die ze daarvoor moet slikken, heeft veel bijwerkingen voor de nieren. Ze is mager, broodmager, en heeft vele malen een bezoek aan de dierenarts moeten brengen, waar ze zich niet fijn bij voelde. Luid miauwend ging ze dan mee in het mandje in de auto, en eigenlijk wisten we dat, natuurlijk.

Op een dag belde mijn vriendin op, dat het met Anna niet goed ging. Ze was al drie dagen heel stil, at en dronk niet, en zocht steeds een plek onder de bank op. “Of ik niet eens met haar kon praten…”.  Toen ik eerst kwam kijken, zat ze helemaal verstijfd op het balkon, en ik hoorde dat ze een druppel van het een of andere gif in de nek had gehad tegen vlooien. Waarschijnlijk was het teveel voor haar nieren geworden, dus letterlijk “de laatste druppel”.

Toen ik haar zo zag, was mijn eerste reactie, haar liever meteen uit haar lijden te verlossen.

Echter, de dierenarts kon pas enkele uren later tijd voor haar vrijmaken. We spraken erover, en mijn vriendin zou  zonder mij, maar met haar zoon samen, naar de dierenarts gaan om Anna te laten inslapen. Ik woon niet ver van haar vandaan, en besloot naar huis te gaan. Daar probeerde ik met de kat te praten, zoals mijn vriendin gevraagd had.

De kat liet me steeds opnieuw haar hele huis zien. De woonkamer, de keuken, tot in detail, en zei erbij, dat ze zich hier veilig voelde, en dat ze trots was op dit thuis. Nogmaals ging ze met me door elk hoekje van haar woongelegenheid, en zei me, dat ze niet weg wilde. Dat ze zich daar veilig voelde, en al genoeg te stellen had met haar ziekte.

Bij mij viel het kwartje nog niet meteen, en bij mijn vriendin ook niet, maar ik ging terug naar haar en de kat had daar plotseling water gedronken, waardoor ze niet naar de dierenarts was gegaan.

Ik zei, wat de kat me had laten zien, en vroeg haar of de dokter niet thuis kon komen. We herinnerden ons opeens ook, hoeveel stress ze altijd had gehad, door buitenshuis te gaan.

De dierenarts kon pas de volgende dag komen. We hebben de avond met zijn drieën doorgebracht. De kat onder de bank, en wij, rustig pratend,  met onze aandacht, en ons gevoel bij haar, maar haar ook ruimte latend. Ze is rustig ingeslapen, onder de bank, in haar vertrouwde omgeving, zoals ze zelf gevraagd had.

Heb jij net als Maria zoiets bijzonders meegemaakt? Reageer dan op dit artikel. Op die manier kunnen wij elkaar blijven inspireren met hartverwarmende of ontroerende verhalen.