Anky moest Bonfire laten inslapen

Anky moest Bonfire laten inslapen

Mag je dan zo een gesprek met hem aangaan? Om te vragen hoe hij zijn leven en sterven heeft ervaren? Nee. Zeker niet.

2004. Ik was nog maar net begonnen als fulltime dierentolk toen ik op een ochtend de mail opende van een dame met daarin een bijzonder verzoek.
De dame was niet Anky maar wel een journaliste die haar erg goed kende. Ze had namelijk wel vaker artikelen voor en met Anky geschreven.
Ze was nu bezig met een artikel over Bonfire die op dat moment al met pensioen was. Omdat Salinero zo geweldig scoorde op de Olympische Spelen van dat jaar, wilde ze graag weten wat er in Bonfire omging. En nu was haar vraag of ik Bonfire eens wilde vragen wat hij hiervan vond. Was hij blij voor Salinero en Anky of was hij misschien wat jaloers op hun successen? Kon hij het goed aanzien of voelde hij zich aan de kant gezet?
Deze journaliste vroeg dus, in al haar onschuld, een consult aan met Bonfire.

Heeft Anky toestemming gegeven voor dit consult?

Ik mailde de dame terug met de vraag of zij toestemming had van Anky om dat consult met Bonfire aan te vragen.
Nee, dat had ze niet. Maar Anky zou het wel goed vinden, zo verzekerde ze mij.

Schending van de privacy

Anky zou het wel goed vinden, maar ik niet.
Op zo’n moment is het klaar voor mij.
Ik zal nimmer een gesprek aangaan met een dier dat niet van mij is. Een dier dat bij iemand anders woont en die mij geen toestemming heeft gegeven om contact te maken met zijn of haar dier.
Voor mij valt dat namelijk onder de noemer: inbreuk van de privacy.

Uitdrukkelijke toestemming nodig

Ook in onze cursus hameren wij erop dat je met goed fatsoen never nooit een gesprek kunt aangaan met het dier van een ander die daarvoor geen uitdrukkelijke toestemming heeft gegeven. Zelfs niet als je het gevoel hebt dat dit dier jouw hulp nodig heeft.

Misschien snap je nog beter wat ik bedoel, als ik je verwijs naar het artikel De kat van de buren plast bij ons in de tuin 

Zo heb ik ook ooit van de redactie van Pa Paul het verzoek gekregen om met het hondje te praten van Marguerita en Edwin de Rooij van Zuidewijn toen die in scheiding lagen. Het zou wel een leuk tv-item zijn als we van het hondje te horen kregen bij wie het uiteindelijk zou willen gaan wonen.
Dit is van hetzelfde laken een pak: geen toestemming van Marquerita? Geen gesprek. Zelfs geen poging daartoe.
It’s that simple.

Dus komt er een verzoek of ik met de overleden Bonfire wil gaan praten, dan willig ik dat verzoek in. Maar alleen als dat verzoek van Anky komt. Van niemand anders.
Maar dat verzoek gaat er heus niet komen. Niet omdat Anky niet zou geloven in het communiceren  met dieren. Maar omdat ze dat zelf al doet. Misschien bewust, misschien onbewust.
Ik geloof namelijk niet dat je een paard tot zulke prestaties kunt uitdagen, als het diepste zielscontact ontbreekt.

Voor nu wens ik Anky heel veel sterkte met het verlies van het paard waarmee zij zo’n groot deel van haar leven heeft gedeeld.