Terreurdreiging Nederland verhoogd

Geen rare stap gezet, geen onverwachte draai gemaakt, geen kou gevat. Maar van het ene op het andere moment wel compleet invalide zijn … je hoeft er niks voor te doen, blijkbaar.
De eerste dagen heb ik mij helemaal niet kunnen bewegen. Ik kon alleen rechtuit kijken, ademhalen en knipperen. Niet naar boven kijken, niet naar beneden, niet naar links noch naar rechts.

Het herstel zet in

Na de eerste twee weken begon mijn vermogen om pijnloos te bewegen weer wat te groeien en nu, vijf weken later, gaat het met steeds grotere stappen vooruit. Als ik mijn voeten heel behoedzaam neerzet, kan ik aan de arm zelfs een wandelingetje maken van 100 meter. Echt, het gaat steeds beter.

Wat gaan we vanavond doen

Begin maart rondt Nathalie een Cursus Babyfluisteren af. Ze heeft ‘m helemaal alleen gedraaid omdat ik niks te bieden heb in deze staat van zijn. Onze cursisten gaan weer straaalend naar huis. Wat voelen we ons rijk! Als we de toko weer voor onszelf hebben, vraagt Nathalie wat ik graag zou willen doen, vanavond.
Weeeer video kijken?
Daar hebben we alle twee nu wel genoeg van.
Avond aan avond zitten we aan die laptop gekluisterd.
Dat hebben we nu wel een keer gezien.

Een kort ritje in de cabrio

En dan bedenk ik wat ik graag wel zou willen doen. Het is het seizoen niet helemaal, 3 maart, maar als ik me dik inpak, zou ik wel een kort ritje met de cabrio willen maken. Heel even een ander uitzicht dan de Boeddha, een ander geluid dan dat van de ventilator van de laptop, een andere geur dan die van de hyacintjes in huis, even heerlijk de wind voelen.
Nathalie begint helemaal te stralen. Die cabrio is echt haar ding dus mijn voorstel vindt ze geweldig.

Veilig ingepakt op weg

Ik wil er zeker van zijn dat ik niet over een grens ga waardoor ik morgen met een terugslag zit omdat ik te onvoorzichtig ben geweest. Ik bereid mij daarom op het ergste voor: als eerste doe ik mijn kraag om, de kraag die mij door de osteopaat is geadviseerd. Daarna doe ik een wollen vest aan met capuchon. Deze capuchon zet ik op. Hieromheen drapeer ik een heel brede shawl zodanig dat deze ook een deel van mijn achterhoofd bedekt. Vervolgens doe ik een zwart Gaastra zeiljack aan dat ik tot boven toe sluit. De capuchon ervan doe ik ook op en deze sluit ik volledig (dat kan bij zo’n zeiljack). Het geheel maak ik af met een brede knalroze shawl die ik over het zeiljack heen om mijn nek knoop. Mijn hoofd kan geen kant meer op. Ik kan alleen nog recht vooruit kijken, precies zoals ik wilde. Van mij zijn – in een spleetje – alleen mijn ogen nog zichtbaar. Zo. Ik kan veilig een kort stukje mee in de cabrio. Het feest kan beginnen.

Even genieten, niets meer

Het interesseert me werkelijk niet wie we tegen zouden kunnen komen, al zou het Trix zelf zijn, als ik maar even kan genieten. Het is heerlijk. Even iets anders zien, andere geluiden, andere geuren. Fijn die wind even te voelen. Ik geniet.

Bij het tankstation gaat het mis

Als Nathalie even gaat tanken, blijf ik in de auto zitten. Terwijl ze staat te betalen, rijdt rechts van ons een auto langszij. Aan de limekleurige strepen op de voorkant van de auto, zie ik dat het een official is.
Ah, met mijn hoofd strak vooruit, lees ik nog net: Doua
Gaat zeker ook tanken, zo vul ik voor mezelf in.

In het luchtledige praat ik terug

En dan hoor ik rechts naast mij: KOUD HE?
Ik blijf strak vooruit kijken. Ik kan ook niet veel anders. Zou ie het tegen mij hebben?
En dan hoor ik nog een keer: KOUD HE?
Ja, dat zal wel tegen mij zijn.
Terugroepen durf ik niet. Het zou een aanslag op mijn nek kunnen zijn.
Dus zeg ik in het luchtledige zonder dat ik zie tegen wie ik praat: Ja!

Misschien zie ik er wel verdacht uit

HEEFT U HET NIET KOUD ?!
En dan realiseer ik mij dat die douaneman moet vinden dat ik er niet alleen verdacht uitzie, maar dat ik mij ook verdacht gedraag. In zijn ogen durf ik hem zelfs niet aan te kijken. Als hij vraagt: Koud he? Dan kan een willekeurige buitenlandse struikrover daar natuurlijk heel simpel: ‘Ja’ op antwoorden. En met zijn nieuwe vraag wil hij checken of ik wel koosjer Nederlands praat.
‘iek njet kaut’, fluistert een stemmetje in mij.
Maar ik hou me in.

Ingeslikte bezemsteel

Strak vooruitkijkend, bedenk ik mij dat ik ook geen zin heb om een wildvreemde uit te moeten leggen waarom ik in die auto zit alsof ik een bezemsteel heb ingeslikt.
NEE, VERWARMING AAN, antwoord ik.
Ondertussen is Nathalie klaar met betalen en komt teruglopen naar de auto. Terwijl ze instapt, ziet ze dat de douane vergeefs contact met mij probeert te maken.
Terwijl ze instapt, wijst ze lachend naar mij: Ze heeft nekklachten!

Terreurdreiging Nederland verhoogd

De official naast ons mompelt iets terwijl hij zijn raam sluit en het gas intrapt.
Ik versta het allemaal niet. Te dik ingepakt.
Nathalie gaat zitten en proest het uit.
Zo? Wat hoor ik nou van Ome Douane?
Ben ik met een terrorist op pad?!

Een tijdelijk invalide terrorist die met een KNALroze bijna fluorescerende sjaal om bij drie graden boven nul in een cabrio rond gaat tuffen.
Met het doel vooral niet op te vallen.
Geweldig. Dit bedenk je niet.