Spontane healing door dolfijn

Lauren heeft bij ons de cursus in het Communiceren met Dieren gevolgd. Hieronder volgt een uitgebreid verslag van haar ervaring met dolfijnen.

‘Zullen we vandaag dan met dolfijnen gaan zwemmen?’ vraagt Leo voorzichtig. ’Of wil je liever morgen?’ We zitten op het terras aan het loepzuivere zwembad van het luxe hotel, onder een parasolletje in de volle zon.

De temperatuur is inmiddels opgelopen naar zevenentwintig graden, getuige de thermometer. Een idyllische plek, maar omdat mijn verbittering hoogtij voert, ben ik blind voor al het leuks wat Eilat ons te bieden heeft. Onbuigzaam als een ijzeren staaf.

Zwemmen met wilde dolfijnen

Leo heeft net zijn ontbijt achter de kiezen, en ik heb van Vera Voedingspomp weer een dosis sondevoeding gehad. Waarvoor mijn walgelijke dank, Vera.
Ik knik verveeld. Mijn ultieme droom, het zwemmen met wilde dolfijnen, waar ik al mijn hele leven naar uitkijk, begroet ik met het enthousiasme van een uitgewrongen vaatdoek:
‘Tja, wat moeten …we andews, hè….’.

Wat een bewonderenswaardige tolerantiegrens

Hij zucht een keer machteloos. Eigenlijk niet te geloven. Leo pikt het allemaal. Zijn tolerantiegrens neemt deze vakantie buitenproportionele grenzen aan. Al zou hij alles bij elkaar vloeken, al zou hij zeggen dat ik potverdomme als de sodeju nou eens op moet houden met al dat geklaag en gemekker, als hij zou zeggen dat hij alleen gaat zwemmen en mij hier gaar laat koken in mijn eigen gejammer, dan zou ik het begrijpen. Maar hij doet het niet.

Ik ben niet enthousiast meer

‘Ik zal de tassen wel inpakken, kun jij hier nog even zitten. Haal ik je zo op, goed?’
Ik kijk hem vlug aan, en sla dan mijn ogen weer even snel chagrijnig neer.
Met een kort knikje laat ik weten akkoord te gaan met zijn voorstel.
Het enthousiasme is mijlenver te zoeken.

Duiken zit er voor mij niet meer in

Bij de dolfijnen komt het eerste probleem al om de hoek kijken: ik kan niet meer duiken.
‘Nou, dat is dan wettew! … niet meew eten … niet meew nowmaaw pwaten … niet meew vwijen … en ach … waten we duiten ooh noh even op het wijstje bijswijven … !’ zeg ik kattig. Leo hoort mij wel, maar reageert verder niet.

De laatste kleurenpracht onder water zag ik jaren geleden

Een aantal jaren terug hebben Leo en ik gedoken, ook in de Rode Zee maar dan bij Egypte, en dat was een magnifieke ervaring voor mij. Eén op één met een instructeur naar beneden waar we op negen meter diepte de meest aparte vissen, de meest magnifieke kleurenpracht en het meest kleurrijke koraal gezien hebben … Alsook vissen waarvan ik dacht dat het buitenaardse wezens waren. Voor Leo was de ervaring iets minder florissant, omdat die op de boot – midden op zee – aan hevige racekak raakte vanwege het kippenvlees wat in de brandende zon had liggen voorgaren. Mij was dat bespaard gebleven vanwege mijn vegetarische maaltijd, en ik had dan ook nergens last van en dook dat het een lieve lust was!

Een hoestbui in de diepte kan mij fataal worden

Maar duiken is voor mij verleden tijd en dat zal het altijd blijven. Het is te gevaarlijk als ik 6 meter onder water één druppeltje speeksel of water in mijn keel krijg, met kans op een fikse hoestbui. Ik zou me zowaar gigantisch verslikken, en in het meest positieve geval een longontsteking krijgen, en in het meest negatieve, in een zeemansgraf kopje onder gaan, omdat ik simpelweg niet zomaar binnen luttele seconden boven ben in een panische verslikbui.

Het wordt dus snorkelen

Als we de instructies hebben doorgenomen, en alles duidelijk is, loop ik samen met David, de instructeur, in mijn duikpak richting water. Hij is aardig. Erg aardig én bezorgd na onze uitleg waarom ik niet kan duiken, en houdt mij op het droge al zo stevig vast, dat ik me afvraag of we in het water misschien de intieme zwanendans gaan doen. Ik gebaar vriendelijk dat het wel gaat, en dat ik écht zal signaleren als ik hulp nodig heb. Dat begrijpt David. Hij laat mijn hand los, en kijkt nu alleen nog maar om de drie seconden mijn kant op, om te checken of het écht wel gaat. Check – check – dubbelcheck. Zucht …

De eerste dolfijn brengt mij aan het lachen

Vijf minuten later liggen we op het wateroppervlak te deinen. David heeft mijn hand weer vast, en ik moet bekennen dat ik het nu eerder veilig dan vervelend vind.
Zo spartelen we verder door het water, als David met zijn vinger naar voren gebaart, recht voor ons. Ineens zie ik het ook: in de verte doemt een gedaante op: een wat kleiner exemplaar, wat al gauw om ons heen zwemt.
Meteen voel ik kriebels in mijn buik, bij het zien van dit energieke, speelse en vriendelijke dier. Dolfijnen lijken altijd een glimlach op hun gezicht te hebben, die het beste in je naar boven haalt. Ik moet er spontaan van lachen.
Oeps … Bijna verslik ik me, als ik heel even de controle verlies over mijn slikreflex. Gelukkig herstel ik wonderbaarlijk snel. Verboden te lachen dus. Was ik net zo lekker op dreef, krijg je dat weer.

De dolfijnen naderen ons heel dicht

De kleine dolfijn laat goed van zich horen: het doet me denken aan de CD die ik soms opzet als ik thuis de was aan het strijken ben. Een vast ritueel. Óf de walvis- en dolfijngeluiden krioelen door het huis, óf de immer innemende stem van André Hazes, óf de grappen en grollen van Harrie Jekkers.
Als het kleintje nog altijd speels rondom ons zwemt, komt de volgende alweer aanzetten. Dit keer een flinke jaap. Hij gaat rakelings langs ons heen, en verdwijnt weer even snel als hij gekomen was.

De aanwezigheid van de dolfijnen heeft iets magisch

Zo zien we nog twee andere dolfijnen. Ze komen en ze gaan. En soms raken ze je heel even aan met hun vin … of misschien lijkt dat maar zo …
Het heeft iets magisch. En iets aandoenlijks: zo’n groot dier wat snel, sterk en wild is, gaat zo vriendelijk en speels met ons om, dat je bijna dankbaar bent voor hun milde manier van omgang. Waren sommige mensen ook maar zo …

Er zal straks niks veranderd zijn

Hoe intens ik ook geniet van het snorkelen tussen deze goedlachse, vriendelijke dieren, en hoe zeer David ook z’n best doet om het mij naar de zin te maken met z’n soms ietwat te grijpgrage armen (gadver!), het lukt deze grote zoogdieren niet mij op andere gedachten te brengen. Ik ben tussen de dofijnenvinnen tóch alweer aan het bedenken hoe ik de dag in hemelsnaam moet doorkomen, als we eenmaal klaar zijn met dit spartelrondje. Want als ik straks de zee uitloop is er nog steeds niks veranderd. Ben ik nog altijd de verminkte zieligerd, die haar tong is kwijtgeraakt door die vernietigende kanker.

En voor mij weer die smakeloze sondevoeding

Ik sluit straks gewoon m’n sondezak weer aan voor de honderdvierentwintigste keer, terwijl Leo langs het warme buffet z’n soep, aardappelgratin, sappige groenten en een mals stukje runderlap z’n bord opgooit. Hij gaat weer gewoon alleen aan een tafeltje z’n diner nuttigen met nog een Bananasplit na, en ik zit alleen op de kamer te wachten tot Vera mij weer 500 cc balkenbrei heeft gegeven. En Leo komt daarna weer gewoon gehaast terug uit de dinerzaal – bang om mij te lang alleen te laten- , doet de deur van onze hotelkamer open, en ik val hem gewoon weer huilend in zijn armen. Daarna ga ik weer gewoon op bed liggen janken, met zijn handen strelend door mijn haren, en zijn kalmerende woorden fluisterend in mijn oren … ‘kom maar … laat je maar gaan …‘.

Er is niets meer waar ik blij van word

Het lijkt weer bergaf te gaan met mij … de sneue pineut, het mikpunt van pech, de verminkte bitch, de betreurenswaardige schlemiel.
Als dit machtige dolfijnengespartel mij niet meer kan bekoren, nou … dan weet ik het wel. Dan ben ik bang dat het deze vakantie helemaal niets, maar dan ook niets meer wordt. Ik ben gewoon opgebrand, moe van al het denken, kapot van alles wat ik moet missen en uitgespeeld met het mooie leven. De kraan van optimisme is potdicht.

Opeens komt een immense dolfijn op ons af

Net als ik naar David wil gebaren dat ik terug wil gaan, komt recht voor ons ineens een immense dolfijn op ons af. Even denk ik verschrikt dat het om een heuse haai gaat, maar aan de geruststellende houding van David en de lach op zijn gezicht, merk ik dat het hier niet om een bloeddorstige menseneter gaat. Gerustgesteld zwemmen we stilletjes verder.

De dolfijn maakt een duikelsprongetje

De dolfijn komt dichterbij, en net als hij pal voor ons is, draait hij rakelings langs mij af, zwemt achterdoor en komt weer voor ons uit. Daar maakt hij een duikel-sprongetje, waarbij hij een heel blij geluidje laat horen, zwemt weer rakelings langs ons af, om weer pal voor ons te stoppen. Dit doet hij zo een keer of drie in zo’n rap tempo, dat ik ‘m amper bij kan houden.

Deze grote dolfijn is beslist volhardend

David kijkt mij aan, lacht heel enthousiast, en haalt zijn schouders op alsof hij wil zeggen dat het dartele gedrag van dit dier hem volkomen vreemd is.
Het is ook grappig om te zien, dat moet ik in al mijn neerslachtigheid toch wel eerlijk toegeven.
Al kozen zijn voorgangers na enkele rondjes schoolslag het ruime sop; deze blijft dicht in onze buurt. In mijn buurt wel te verstaan. Alsof hij me mee wil nemen in zijn razendsnelle theaterstuk van duikelen, zwemmen, dartelen en stoeien … En ieder keer als ik denk dat hij even stil in het water blijft liggen is hij … tjoep! … weer razendsnel vertrokken.

Wat is dit een gangmaker!

Wat een speciaal dier … ! Wat een gangmaker … !!
Ik lach naar de dolfijn, en probeer z’n aandacht te trekken, maar het is duidelijk nog een one-manshow. Een show waarin hij de cabaretier is en ik het publiek.
Het lijkt alsof hij het toneelstuk opvoert alleen voor mij, want hij duikelt en tuimelt iedere keer langs mijn kant. David staat kennelijk buitenspel in dit magische spektakel. Dat voelt hij ook, want hij laat mijn hand los en gebaart dat het zo goed is, en dat hij dicht in de buurt blijft. Ik vind het eigenlijk wel prima – even geen beklemmende hand om mijn hand – en gebaar met mijn duim omhoog als teken dat het oké is. Op een afstandje van enkele meters blijft hij ons in de gaten houden.

Ik vergeet nu al mijn negatieve sores

De dolfijn speelt het klaar dat ik alle heisa die me een tiental minuten nog parten speelde in mijn hoofd, op slag vergeet. Het is nu hij en ik, waarbij het voelt alsof ik bijna gehypnotiseerd word door zijn magische spel …
Wat een acrobaat…!
De dolfijn heeft intussen zijn zoveelste rondje gemaakt, waarbij hij mij voorzichtig aantikt met zijn vin. Een heel milde, doch dwingende aanraking, alsof hij wil zeggen: ‘heej … let op hè … zo meteen gaat het gebeuren …’.
Hier is duidelijk een heuse levenskunstenaar aan de gang, die mij deelgenoot wil maken van zijn moment. Hier en nu.

En dan opeens laat onze artiest mij in de steek

Ik volg hem en zie hem van ons wegzwemmen. Ik kijk hem na. Zo meteen zal hij wel weer omdraaien, en dan weer pijlsnel onze kant uitkomen. Maar hij zwemt door. Verder en verder. De afstand tussen hem en mij wordt groter en groter … en plotseling raak ik in verwarring.
Heej … waar ga je heen? Kom terug … !, roep ik hem in gedachten na.
Ik doe mijn uiterste best om de dolfijn te kunnen blijven volgen, maar omdat hij zo razendsnel is, en steeds verder van ons af lijkt te zwemmen, wordt het steeds moeilijker om hem in het vizier te houden.
Uiteindelijk zie ik alleen nog maar een schim …

Ik ben eventjes ontredderd

Als een meisje dat in de steek gelaten is door haar beste vriendin blijf ik ontredderd in het water liggen. Starend naar een schim die luttele seconden ervoor nog een vriendschappelijk verbond met mij leek te willen aangaan. Ik voel me totaal beduusd en lig bewegingloos in het water.

Heb het gevoel dat ik alles zelf heb verzonnen

Nou … dat was het dus. Niks geen betoverende ervaring. Niks geen speciale verbintenis tussen dat dier en mij … Is dit nou wat diepe wanhoop met mij kan doen? Dat ik mijzelf gewoon dat ene speciale gevoel aanpraat in een vlaag van verwarring … ? Dat ik gewoon dingen voel die er helemaal niet zijn … ? Dat ik me zo klote voel dat mijn gezonde verstand gewoon met me aan de loop gaat … ? Begin ik gewoon een beetje radeloos maf te worden … ? Is dat het … ?

Wat ben ik ontzettend teleurgesteld

Ik kan me amper voorstellen ooit zo teleurgesteld te zijn geweest als nu. Alsof ik mezelf voorgelogen heb, misleid heb en niet eens meer op mezelf kan vertrouwen. Omdat een illusie, zo puur, zo waar en zo oprecht, als een zeepbel uiteenspat en meegenomen wordt in de golven …

En plots keert onze artiest terug

Ik kijk nog altijd naar de plek waar ik de schim voor het laatst zag en nét als ik met lood in mijn zwemvliezen wil wegzwemmen naar David….net op dat moment…. komt een schim onze richting op gezwommen. Recht op ons af. Het is dezelfde als zojuist… de speelse artiest.

En dan opeens zie ik het …

Juist als ik denk dat hij weer rakelings langs me af wil gaan zwemmen, stopt hij en blijft stil in het water liggen. Pal voor mij. Onze gezichten tegenover elkaar, op amper een meter afstand.
En dan zie ik het…..
Mijn adem stokt in mijn keel, ik moet slikken en in één enkel moment voel ik hoe ik samensmelt met dit blijmoedige dier.
Ik word overspoeld door een heel warm gevoel. Tijd en ruimte zijn er niet. David is er niet. Ik bevind mij in een totale leegte en stilte, alsof ik me op de bodem van de zee bevind.

Want… ik kijk in een lachend dolfijnengezicht met…. op de plaats waar normaal een oog hoort te zitten, een dichte lap gerimpeld vlees…..

Deze doflijn is, net als ik, ook verminkt

Eén oog kijkt mij indringend aan, het andere is eruit…verminkt… misschien door vangnetten… of misschien wel uitgestoken door menselijke beesten….
In luttele seconden voel ik medelijden en walging en zou ik wel kunnen janken om wat deze dolfijn is aangedaan…
Maar de dolfijn roept me meteen bij de orde: met zijn hoofd maakt hij korte ja-knikjes. Snel en volhardend.

Wat wil deze dolfijn mij zeggen?

Door mijn ontroering heen kijk ik hem verbaasd aan. Wat bedoelt hij nou…? Wat wil hij zeggen…?
Hetzelfde moment knikt hij nogmaals enkele keren op en neer en lijkt het alsof de lach op zijn gezicht nog uitbundiger wordt dan die al was.

En dan ineens begrijp ik het

Ik voel werkelijk hoe mijn medelijden en wrok plaats maakt voor een open hart, en als donderslag bij heldere hemel hoor ik de dolfijn fluisteren in mijn oor:

‘… ik ben niet zielig, ik ben niet verminkt … ik ben goed zoals ik ben … ik leef mijn leven als een groot feest … ik dans door het leven … en dat kun jij ook … !’

Nog even kijk ik starend in zijn vriendelijke snuit en het volgende moment is hij weg. Om nu definitief niet meer terug te komen …

Deze doflijn heeft mij in stilte toegesproken

Als door de bliksem getroffen, dobber ik zwijgend in het water. Sprakeloos van de enorme emotie die zich meester heeft gemaakt van mij. Alsof er een taal is gesproken, die zo helder en alleszeggend is, dat het alle woorden te buiten gaat en enkel van hart tot hart verstaanbaar is … Dit dier heeft in stilte gesproken, en ik heb in zwijgende nederigheid geluisterd …
Ik word overweldigd door een gevoel van vrijheid, blijdschap, vreugde, liefde en veiligheid. Zo puur, zo echt … maar … niet te beschrijven.

Wat dit met mij doet, gaat mijn verstand te boven

Hoe leg je een gevoel uit dat in het diepste binnenste van je speelt en je verstand te boven gaat? Een gelukzalig gevoel dat je verrast door de snelheid waarmee het komt?
Het volgende moment tikt David mij aan, en vraagt gebarend of nog steeds alles in orde is.
Of alles in orde is …
Wat denkt hij nou … ? Ik heb me nog nooit zo hemels gevoeld … !

Ik kan er geen woorden voor vinden

Een kwartier later zijn we weer op het droge, en zit ik onder het genot van een glas heerlijke pepermuntthee, in droge kleren, mijn intense ervaring met Leo te delen.
‘Leo … it tan het hewoon niet uitweggen … maaw het was … zo speciaal … ! Alsof dat dier … éht iets bij mij … heeft loshemaakt … zo voewlt het hewoon!!!’

Spontane healing door dolfijn

Leo luistert aandachtig en glimlacht.
‘Dat hoef je mij niet te zeggen … je ogen stralen helemaal … !!! ‘
Hij glundert. Ik zie mezelf niet, maar ik voel dat ik net als hij sta te glunderen van top tot teen.
‘Ze zeggen toch ook….. dat deze dieren heel goed kunnen invoelen… dus wie weet….’.
‘Wie weet…..? Woup….. Jan en awweman mah … vehtondihen dat it …debiew ben of dat it de weinste onzin uittwaam…, maaw ew zijn maaw weinih dingen die it zetewdew weet dan dit: dit diew was ew niet voor niets, Woup….’, ik staar even in de verte, over het water, ‘…. het wijt wew awsof het…. een boodshap was … ‘.

Alsof dit dier door God is gezonden

‘Hoezo…?’ vraagt Leo bedenkelijk.
‘Nou….’, ik aarzel even, ‘…. alsof hij doow … Hod…. is gestuuwd…..’. Ik kijk hem even ernstig aan.
‘Dit diew Woup, voewt aws een aanweitewtje, dat… op mijn pad moest tomen….om mijn ohen te openen…. It weet het nét zo zetew …aws dat it van jou hou…..!’ en ik geef hem een stevige kus op z’n wang.
Leo lacht. Met zijn mond, met zijn wangen, met zijn ogen. Zijn hele gezicht lacht. De eerste keer vandaag. Maar wat wil je ook….. als je in plaats van een azijn-smoel, weer een vrolijke, enthousiaste snuit tegenover je hebt zitten.

What was that?

‘Hello!’
David komt aanlopen.
‘Hello’, galmen Leo en ik terug.
‘What was that?’, lacht David naar mij, terwijl hij naast me komt zitten.
Ik kijk hem vragend aan, maar ben ervan overtuigd dat hij het voorval met de dolfijn bedoelde.
‘You mean… with the … dowphin?’ vraag ik verwachtingsvol.
Hij knikt, terwijl hij met een handdoek over zijn gezicht veegt.

Tranen van dankbaarheid

‘It was …… so speciaw…..’, fluister ik zachtjes, en laat Leo het verhaal vertellen, voordat ik met mijn spraak meteen anderhalf uur verder ben. Terwijl Leo het perfect verwoordt, rolt er een traan over mijn wang. En nog een…..
Tranen van dankbaarheid. Van blijdschap. Leo zie ik ook een paar keer slikken.
En David luistert. Geboeid van top tot teen. Hij waagt het niet om Leo te onderbreken.

En zijn naam is Dancer

Als Leo klaar is, kijkt David mij lang aan, leunt achterover in zijn stoel, en kijkt dan naar de lucht.
Even is het stil.
Dan zegt hij, nog steeds starend in de lucht: ‘Believe me… I have never seen this before…… such a specific contact with a human being…!’
Hij zoekt naar woorden.
‘So…… I really do believe your special feelings…… ‘.
Zijn blik staat serieus. Geen cynisme. Geen uitgekookt praatje. Niets van dat alles.
‘And you know…?’
Hij kijkt me indringend aan.
Ik haal mijn schouders op.
‘His name is Dancer…. that’s the name we gave him when he came here……’.

Hij leeft het leven als een vreugdedans

Ik glimlach door mijn tranen heen.
Dancer…. Natuurlijk. Hoe kan het ook anders? Zijn naam maakt het plaatje helemaal rond. Hij danst door het leven, als een ware artiest, ondanks zijn verminkte lijf. Hij laat zich er niet door afschrikken en leeft het leven als één grote vreugdedans…. En deze magnifieke danser heeft mij daar….. in dat ene moment….. in het diepe, ondoorgrondelijke water……vriendelijk uitgenodigd, voortaan niet moedeloos kruipend, maar vrolijk dansend door het leven te gaan……..

Ik bedank mijn rots in de branding

Als we later teruglopen, weg van de zee, naar onze auto, leg ik mijn arm om Leo heen, draai hem om en kijk samen met hem nog een keer naar het water waar zich een voor mij memorabel schouwspel heeft afgespeeld.
Ik kus hem zachtjes op zijn wang.
‘Bedant Woup…. je weet …wew ….waawvoow…’.
Ik draai me om en staar naar het water.

Hoe kan ik dit dier ooit bedanken?

‘…..Wieve Dancew….. hoe tan it jou ooit bedanten….’, prevel ik wat tussen mijn lippen door.
Maar ik weet het wel. Ik kan Dancer een levenslange wederdienst bewijzen. Iedere keer dat ik me uit het veld geslagen voel, of vraagtekens zet bij de zinvolheid van mijn bestaan…. Ieder moment dat ik twijfel aan mijn waardevolle ik, denk ik voortaan aan Dancer.

Ik ben goed zoals ik ben

We zijn goed zoals we zijn. Eén oog of zonder tong … Spelen met het leven, en de kansen aangrijpen die het ons te bieden heeft, kunnen we allemaal.
Ik ben het Dancer verplicht om te laten zien dat ik het kan. En ik ben het Leo verplicht. Mijn ouders, mijn zus … vrienden, familie, dokters, verpleegsters, therapeuten, tandartsen en…

Ik slik.
… de één miljoen achthonderdduizend kinderen van het Yad Vashem oorlogsmuseum.

Zij zijn dood.

Ik leef.

Ik ben het … het leven verplicht.

———————

Ben jij ook dol op dieren en zou jij net als Lauren ook met ze willen kunnen communiceren? Een interactie die Lauren met de dolfijn had, zoiets kan jou ook met een ander dier overkomen. Lauren heeft bij ons de Cursus Communiceren met Dieren gevolgd. Misschien is zo’n cursus ook wat voor jou. Haal dan eerst even de Gratis tips om zelf met dieren te kunnen communiceren op. Dan kun je alvast oefenen! Het boek Dieren – Sprekend als Mensen is ook zeker een aanrader om te lezen over ervaringen van cursisten en natuurlijk de ervaring van Mieke als dierentolk!