Mijn wereld veranderde als een donderslag bij heldere hemel

Ken je het programma: Het roer om? In dit programma worden mensen gevolgd die hun baan in Nederland opzeggen en hun huis verkopen om voor zichzelf te beginnen in het buitenland. Vaak vestigen ze zich in Zuid-Europa om daar een hotel of B&B te starten. Ik houd er wel van, die avonturiers.
Acht jaar terug heb ik iets soortgelijks gedaan. Ik werkte als zelfstandig ondernemer in de zakelijke dienstverlening.  Ik had het prima naar mijn zin. Voor mijn gevoel had ik alles goed voor elkaar.  En dat had ik ook. Dat klopte wel.
Tot het moment waarop mijn wereld veranderde als een donderslag bij heldere hemel.

Als je A zegt, moet je ook B zeggen

Op een bepaald moment kwam ik door samenloop van omstandigheden terecht op een cursus waar ik eigenlijk zelf niet om had gevraagd. Wat ik er leerde, vond ik wel grappig maar ook vaag. Nu is het zo dat als ik eenmaal A heb gezegd, ik vaak ook B wil zeggen. Ik wilde in dit geval de cursus een kans geven maar als ik heel eerlijk ben, dan zat ik mijn cursusdagen uit.

Stel je voor dat je iets zou missen

Dat uitzitten kwam ook omdat ik voor de cursus betaald had.
Herken je dat? Dat kun je soms ook wel hebben met een boek dat je aan het lezen bent. Het boek is het net niet maar je blijft toch lezen in de hoop dat het op de volgende bladzijde misschien wel wat wordt. Als je het boek dan na een hele worsteling eindelijk uit hebt, vind je het achteraf zonde van je tijd: pfff, in die tijd had ik beter mijn administratie kunnen bijwerken die al maanden op me wacht. En het is nog erger als iemand anders jou dat boek had aanbevolen. Als ik voor mijzelf spreek, dan denk ik in zo’n geval bijna bij elke alinea: was het deze alinea die je zo leuk vond? Of deze dan? En tijdens het lezen van dat flutboek pagina’s overslaan of het zelfs maar dichtslaan en definitief wegleggen, gebeurt dan zeker niet. Stel je voor dat ik iets zou missen.

(Even off the record: ik kan het echt niet helpen maar als ik zo’n waardeloze tip krijg van iemand die er enthousiast over is, ben ik best wat teleurgesteld in die persoon. Heb jij dat nou ook? Erg he?)

Wat staat er op mijn to do voor morgen?

Maar even terug naar die cursus die dus niks voor mij was en waaraan ik wel meedeed maar mijn tijd – denkend aan de offertes voor morgen, de afspraak met de accountant, hoe zou de beurs het vandaag doen – op zijn zachtst gezegd, uitzat.

Zonde van de tijd

Op de laatste cursusdag deden we een oefening waarbij ik op een handgeschreven briefje de naam, geboortedatum en woonplaats van één van mijn 45 medecursisten kreeg aangereikt. De opdracht was om met je ogen dicht te gaan zitten, en te vertellen wat er in je opkwam. Weer zo’n oefening waarmee ik niks had. Goed, de cursus zat er bijna op. Dit kon er ook nog wel bij.

Ik kreeg een plaatje op mijn netvlies

Lichtelijk verveeld deed ik wat mij werd gevraagd. Het was nog maar eventjes, dan kon ik weer naar huis. Misschien had ik die opdracht binnengehengeld. Ik was er al weken mee bezig. Dat zou wat zijn! Mijn collegacursist noemde de naam, geboortedatum en woonplaats op van de vrouw op het briefje. Toen kreeg ik met gesloten ogen op mijn netvlies het plaatje van een vrouw van een jaar of 50, 55. Ze had een rond gezicht, dun peper- en zoutkleurig peentje piekhaar dat plat op haar hoofd lag. Ze had mooi gevormde, net geen zulu-lippen. En haar mond was groot. Haar kunstgebit zat niet goed. De vrouw had een jurk aan die om haar heen slobberde. Ze moest dus veel dikker zijn geweest. Het was ook een donkere jurk met kleine bloemetjes erop. Haar bril was groot. Met een donker rond montuur. De glazen waren dik. Soort van jampotbodemdik. Verder zag ik dat ze een rode vlek in haar nek had. Ook had ze last van migraine. En een hernia. Het laatste wat mij opviel was dat haar rechterdijbeen zeven jaar eerder gebroken was geweest.

De dag waarop mijn wereld veranderde

Toen ik klaar was met de oefening, kreeg ik de feedback van mijn medecursist: “Ik heb je de case voorgelegd van mijn moeder. Zij heeft een rond gezicht, ze heeft dun peper- en zoutkleurig haar dat plat op haar hoofd ligt. Het is piekerig geknipt. Mijn moeder heeft best wel dikke lippen, ja. Ze zijn inderdaad mooi gevormd. Haar mond is relatief groot. Ze heeft inderdaad last van haar kunstgebit. Daar worstelt ze al jaren mee. Mijn moeder is heel veel afgevallen. Toen ze nog zo dik was, was haar favoriete jurk, die donkere die je beschrijft, die met die kleine bloemetjes. Ze heeft een grote bril met donker rond montuur en haar ogen zijn niet goed. Heel erg bijzonder vind ik het dat je die rode vlek in haar nek zag. Dat weet niemand. Mijn moeder heeft last van migraine. Die hernia klopt. Zeven jaar terug is mijn moeder van een trapje gevallen. Daarbij heeft ze haar rechterdijbeen gebroken.

K L A B A MMMMMM MMMMM MMMM MMM MM M

Knockout in de eerste ronde.

Mijn wereld veranderde als een donderslag bij heldere hemel

Ik had al deze informatie binnengekregen op basis van een lullig handgeschreven vodje met daarop een naam, woonplaats en geboortedatum.
Via een cursist die ik niet kende.
Ik had helemaal geen gave dus hoe was dit dan mogelijk?
Hoe was het mogelijk dat ik dit kon?
Maar als ik dit kon, dan kon iedereen dit!
En niemand wist dat ie dit kon!
Dit moest de wereld weten!

Dit was het moment waarop ik besefte dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou kunnen zijn.
Vanaf dat moment had ik een missie. Ik moest iets wereldkundig maken.
Als dit je wat lijkt kun je je altijd inschrijven voor onze Cursus Communiceren met Dieren.  Ook heb ik een boek geschreven, namelijk Dieren – Sprekend als Mensen. In dit boek vertel ik mijn ervaringen als dierentolk!