Loslopende ezels

Dinsdagochtend, rond de klok van tien. De boekhoudstagiaire van De Zomerhof neemt de telefoon aan. Aan de andere kant van de lijn vertelt een achterbuurman van een paar honderd meter verderop over loslopende ezels. Loslopende ezels? Wat moeten we ons daar nu bij voorstellen vragen we onze stagiare als ze ons dit nieuws komt vertellen? Ze zou het niet weten… de ezels lopen los.

Loslopende ezels

Nu raken we niet zo snel in de stress, omdat de ezels wel eens voorbij een paaltje of onder een lijntje doorlopen, omdat het gras bij de buren nu eenmaal groener is.

Mieke en ik trekken er toch maar samen op uit, we hebben de ezels ten slotte sneller met z’n tweetjes terug in de wei dan dat je in je eentje 8 ezels naar de minder lekkere kant van de wei probeert te manouevreren.

We lopen elk met een emmer ezelmuesli het dijkje af om vervolgens aan het eind van het pad te zien dat er inderdaad geen ezel meer te zien is. Het hekje ligt plat op de grond, geen ezel te bekennen. Oeiii, dit is toch iets serieuzer dan we dachten.

Waar is onze kudde naar toe gegaan? Hebben ze de vrijheid geroken?

Mieke loopt ondertussen terug naar de boerderij om de hulptroepen in te schakelen. Ze stuurt de medewerkers van De Zomerhof elk een kant op, zodat zij de kruispunten van de wegen kunnen bewaken.

Ondertussen loop ik verder het natuurgebied in, waar ik gelukkig een jogger tegen kom. Ik vraag haar of ze wellicht een kudde ezels heeft gezien. Ja, en of ze dat had! Ze vroeg zich al af waarom er niemand bij liep. Kun je je voorstellen als je in het bos aan het sporten bent en er opeens 8 langoren voorbij komen dribbelen?! Dat verhaal doet het vast leuk op verjaardagen.

De jogger geeft aan dat ze de ezels een erf op heeft zien lopen. Ik loop naar de betreffende boerderij en zie van verre dat ze zich tegoed doen aan het kuil wat daar opgeslagen ligt. De donders! Ik rammel enthousiast met de emmer muesli, waar ezeltje Marijn direct op reageert. Ze komt op me af gestoven en neemt de rest van de kudde mee.

Acht ezels die met grote snelheid op je emmer muesli af komen denderen… het is even oppassen geblazen. Snel hou ik de emmer hoog en loop terug in de richting van ons huis. De ezels maken het spannend, ze blijven even bij me in de buurt, om vervolgens het volgende erf op te rennen, om daarna weer naar me toe te komen en deze rondjes nog een aantal keer te herhalen. Het zweet staat ondertussen op mijn voorhoofd.

Dan opeens komen ze weer op me afgestormd om vrolijk langs me heen te sprinten…. aaaai, dat was niet de bedoeling. Ze lopen nu weer de verkeerde kant op, rennen rechtdoor in plaats van rechts af te slaan.

Als ik een stuk vooruit kijk, krijg ik de schrik van mijn leven. Een paar honderd meter verderop zie ik de achterbuurvrouw lopen met drie kleine kindjes en drie kleine honden! En zij is in haar eentje. Wat kan ik doen?!

Stel je voor: zij met haar roedel een paar honderd meter verderop, een kudde ezels in volle rengalop op hun af en ik machteloos in mijn eentje met een emmer muesli.

Ik herpak me en roep luid en duidelijk naar de buurvrouw: ZWAAI MET JE ARMEN. Tegelijkertijd doe ik voor wat ik bedoel.
De buurvrouw is gelukkig zo helder van geest en zet eerst de kindjes aan de kant in de bosjes om vervolgens met grote zwaaibewegingen de ezels op een andere gedachte te brengen. Wat een geweldige dappere actie van haar.

De ezels hebben hier ook niet van terug :-) Ze draaien zich om en rennen vervolgens weer mijn kant op. Uit een soort automatisme begin ik terug naar huis te rennen, met de emmer al schuddend bij me. Het werkt ! De ezels sluiten mij in hun kudde en rennen het dijkje op, terug naar huis.

Daar worden de ezels weer opgevangen door de stagiaires dierverzorging.

Heerlijk, vrijheid blijheid? :-)