Liefde is loslaten...

Liefde is loslaten…

Liefde is loslaten… die uitspraak heb ik nooit zo begrepen, tot afgelopen week.
Laat ik je even meenemen in ons verhaal.

Bij Mieke en mij thuis wonen ook drie honden.
Duitse Herder Liza, Labradoodle-mix Sjimmie en hun zoon Mees.
Een heerlijk stel. Ik zou ze niet kunnen missen…

Vandaag staat Sjimmie centraal.
Sjimmie, een wolk van een hond, zalig opgewekt, een allemans/vrouws-vriend, echt een blije eikel.
Een hondje dat liefde met zich meebrengt, een enorme knuffelkont.
Als hij rent, raakt hij de grond bijna niet. Hij dwarrelt van hot naar her. Een hondje van goud.

Ach, als je naar de foto kijkt, zie je het zelf ook wel.

Sjimmie blijft af en toe bij onze vriendin (en tevens werkneemster) Joke logeren. Haar gezin is helemaal hoteldebotel van Sjimmie. En vice versa. Sjim is niet bij hen weg te slaan als ze bij ons op bezoek zijn. En ook komt hij altijd weer glunderend terug bij ons thuis, na een logeerpartij in hun liefdevolle gezin.

Sjimmie komt bij zijn tweede thuisje dus heel erg goed tot zijn recht.
Heel misschien wel beter dan bij ons. Bij ons thuis bungelt Sjim als onderste aan de ladder. Dat is op zich geen probleem. Maar wel als je het idee krijgt dat hij minder zichzelf, minder dat supervrolijke wiebelende hondje kan zijn omdat hij doorlopend terecht wordt gewezen door de andere twee lieverds.

Een poos geleden had Mieke een gesprekje met Sjimmie. Hij gaf haar aan dat hij een soort vakantiegevoel had bij Joke en haar gezin. Mieke vond het heerlijk om te horen en nam het voor waar aan. Wat een bofferds waren we toch met z’n allen, een echte win-win-win-situatie.
Maar na een poosje begon Mieke over het vakantiegevoel van Sjim verder te denken. Wat zou Sjimmie eigenlijk het liefst doen? Zou hij misschien liever bij …. Ach nee, Sjimmie heeft het bij ons tenslotte heel goed naar zijn zin. Daarbij heeft hij de pech gehad dat dit al het zoveelste thuis voor hem was. Onbegrijpelijk, want zo’n hond gun je echt iedereen.

Maar het gekke was, de vraag bleef maar door Mieke haar hoofd spelen. Het was alsof Sjimmie af en toe een balletje opgooide als Mieke met hem communiceerde.

Mieke besprak haar twijfel op een gegeven moment met mij.
Mijn reactie? Ik was boos. En verdrietig.
Ik kon er niet bij dat Mieke zich afvroeg of Sjim niet gelukkiger zou zijn bij Joke. Sjimmie hoort bij ons, Sjim is voor mij deel van ons gezin.

En toch…. maanden later borrelde het gevoel toch weer op, zowel bij Mieke als bij mij.
Pfff, wat een moeilijke situatie. Over 1 ding waren we het eens. Het allerbelangrijkste vonden we het welzijn van Sjimmie.

Na heel veel praten, nadenken, huilen en nog meer praten, besloten we er via een opstelling nog eens beter naar te kijken. Alleen uit liefde voor Sjimmie.
Uiteraard kon Mieke wel een gesprek met Sjimmie aangaan, maar in deze situatie waren zoveel individuen betrokken (twee gezinnen, met elk een aantal honden)…. hierbij zou een opstelling efficiënter en dus ook veilig voelen. We planden een opstelling in, over twee weken.

De twee weken verliepen soepel. Sjimmie leek enorm op zijn gemak te zijn, hij speelde vrolijk met Mees en Liza was heerlijk relaxt. Nou, als ze zo met elkaar omgaan, dan zou de opstelling eigenlijk niet meer nodig zijn. Het zou ons eerlijk gezegd heel erg verbazen als Sjim nu zou aangeven dat hij liever bij Joke haar gezin zou wonen. Maar ja, misschien zou er wel uit de opstelling komen dat hij liever vaker bij hen zou willen logeren.

Al met al, we waren benieuwd naar de uitkomst en stapten open-minded in de opstelling.

En toen brak de dag van de opstelling aan. Een mooie zachte club mensen was aanwezig.
Ik merk dat ik het nu bijna niet meer onder woorden krijg. Er is zoveel gevoel bij komen kijken…

Het was zo’n ongelooflijk mooi samenzijn van representanten. Het was een opstelling met een gouden randje. De zinnen die gezegd werden, de gedragingen,… alles klopte als een bus. Het was enorm herkenbaar voor ons en ook grappig, omdat de representanten zo typisch kloppend waren.

Maar goed, de opstelling verliep dus goed. (De representant van) Sjimmie gaf aan dat hij het heerlijk naar zijn zin had bij ons, dat hij het zalig vond in de belangstelling te staan, dat hij het heel gezellig vond bij Joke en haar gezin, inclusief twee lieve hondjes. Kort samengevat, iedereen had het goed.

Er was dus nog geen doorslaggevend antwoord gekomen uit dit gedeelte van de opstelling. En opeens vroeg ik intuïtief of Sjim even op een klein afstandje van de twee gezinnen wilde komen staan. Sjimmie kwam daar staan en zei ineens uit zichzelf (al kijkend naar Mieke, mij, Liza en Mees): “Ja, dat voelt goed, dat is goed”.

En toen…. als een donderslag bij heldere hemel zei Sjim: “Maar daar hoor ik!” en zo liep hij naar het gezin van Joke.

Klabang!! Die kwam binnen. We hadden dit niet meer zien aankomen… !
Tranen stroomden, dankbaarheid voelbaar.

Overweldigend en tegelijkertijd zo gelukkig dat Sjimmie zo helder was. Zonder nare gevoelens, zonder verdriet, alleen maar ‘Zo is het goed, zo ben ik gelukkig’. Hij stelde zelfs Mieke en mij gerust, dat het echt goed was zo. Zo wilde hij het.
Dit was voor ons allemaal het belangrijkste: dat Sjim zelf zijn keuze glashelder aan ons liet zien, hij had het ons niet duidelijker kenbaar kunnen maken.
Dit is waar we het voor gedaan hebben, met z’n allen.

Iedereen die opgesteld was, voelde zich hier in balans bij, gelukkig.

En tegelijkertijd zo intens emotioneel. Nu tijdens het typen, stromen de tranen weer.
Een keuze uit liefde voor je hond… ongelooflijk moeilijk. Ik hoor vaak een stemmetje in mijn achterhoofd dat zegt: ‘Het liefst wil ik je houden’.

Dankje allerliefste Sjim, dat je zoveel liefde brengt, dat je een hondje van goud bent, dat je zo dichtbij jezelf blijft en je keuze in liefde maakt.

We houden ongelooflijk veel van je. Puur uit liefde voor jou, laten we je ‘los’. Laten we je wonen op de plek waar jij wilt. Je bent hier altijd welkom, in je andere thuisje. Lieverd, in ons hart blijf je wonen, altijd.

Loslaten… dit keer het ultieme toppunt van liefde…. maar o zo moeilijk. De tranen blijven nog wel even stromen. Net als onze liefde voor jou, die is en blijft altijd. Net als jouw plek in ons hart.
Dikke knuffel,

Mieke en Nathalie