Ik lijd aan basisonzekerheid

Ik lijd aan basisonzekerheid.
Als ik dit in mijn omgeving hardop zou zeggen, zou ik vierkant worden uitgelachen. Jij? Jij aan basisonzekerheid? Woehahaha!
Maar het is wel degelijk zo. Helaas. Op bepaalde vlakken ben en blijf ik onzeker.

Ik lijd aan basisonzekerheid

Dat was 25 jaar geleden al zo, als in mijn eigen bedrijf – het bedrijf waar ik directeur, schoonmaakster, vertaalster, koffiejuf en boodschappenmeisje was – de telefoon ging. Er is namelijk een tijd geweest dat ik ‘m dan niet eens op durfde te nemen: Stel je voor, misschien was het wel een klant! Maar nog veel erger: stel je voor dat het een klant was met een klacht! Heus. Ik heb veel telefoontjes met mijn hand boven de telefoon laten uitrinkelen, uit angst om die hoorn op te pakken.

Ik durfde geeneens foto’s op te halen

Of herinner jij je de tijd nog van de fotocamera’s met filmrolletjes?
Ik werkte in mijn tienerjaren bij een fotograaf en ik kan me herinneren dat ik in die tijd hier en daar wat bijkluste met het maken van bruidsreportages. Je leverde dan je volgeschoten rolletjes in bij de fotovakcentrale en een week later kon je je foto’s afgedrukt en wel ophalen. En dacht je dat ik dat durfde?

Die foto’s maken was het probleem niet, maar het ophalen, wat een hel. Of dan die envelop opendoen om te kijken wat het was geworden … Het kon zomaar zijn dat ik iets verkeerd had gedaan met de basisinstelling van de camera waardoor het hele rolletje onder- of overbelicht was geraakt. Of stel je voor dat ik het rolletje niet goed had geplaatst waardoor hij niet telkens werd getransporteerd naar een volgend stukje negatief. Dan had ik 1 groot wit vlak en 35 niksies. Wat een stress als je dan razendsnel een vluchtige blik wierp op alle foto’s en achteraf opgelucht kon ademhalen.
Ik weet zeker dat de grijze haren die ik nu driftig wegverf, deels hun oorzaak hebben in het maken van bruidsreportages ;-)

Er is altijd wel wat

Als ik vandaag de dag zeg: ik lijd aan basisonzekerheid, dan heb ik het niet meer over het aannemen van de telefoon of het maken van foto’s. Dan heb ik weer wat nieuws.
Dan gaat het namelijk over het communiceren met dieren. Echt waar. Deze dierentolk lijdt aan basisonzekerheid met betrekking tot het communiceren met dieren. Hoeveel consulten ik ooit heb afgenomen of ooit zal afnemen … ik denk dat het niet uitmaakt. Of dat er 1000 zijn of 2000 tot 10.000 …. Joost mag het weten … maar die basisonzekerheid? Die blijft.

Zenuwen zijn in mijn geval heel normaal

Net als met de fotorolletjes van 35 jaar geleden, blijf ik zenuwachtig als ik na het gesprek met een dier, zijn of haar mensen spreek om het consult door te nemen: Heb ik het wel goed opgevangen? Heb ik er geen dingen bij verzonnen? Heb ik niet teveel uit mijn kennis over deze diersoort geput? Ben ik wil zuiver gebleven? …. Etc. etc.
Je kunt je niet voorstellen hoe groot de opluchting is die ik voel als ik van de mensen hoor dat wat ik heb
waargenomen, allemaal of bijna allemaal klopt ;-)

Heb ik dan een kronkel? Ongetwijfeld.

Vele mensen lijden aan basisonzekerheid

Ik trek me dan maar een beetje op aan een interview dat ik ooit heb gelezen met de Nederlandse zanger Rob de Nijs. De man zit inmiddels al 105 jaar in het vak, als het niet langer is. In dat interview vertelt hij dat hij, sinds hij zich kan herinneren, zich back stage vlak voor hij opmoet, leegkotst. Van de zenuwen. Voor elk optreden.
Zo heeft iedere gek, zijn gebrek.

Lijd jij ook aan basisonzekerheid? Deel jij jouw verhaal dan hier? Dan voelen Rob en ik ons niet zo moederziel alleen hierin … ;-)