Ezelwandeling met Marijn

Ezelwandeling met Marijn. Ik heb zin in een wandeling met een ezeltje. Eigenlijk staat Anna altijd met haar neus vooraan maar vandaag niet. Ik nodig haar uit om uit zichzelf te komen maar ze reageert er niet op. Als ik haar ophaal met een halster en een leidtouw, loopt ze wel gemakkelijk mee. Toch heeft Sil ook verhoogde belangstelling in Anna en dat maakt me achterdochtig. Als Anna hengstig is, hoef ik haar niet mee.  Dan heb ik er geen lol aan en zij ook niet.
We lopen het erf af en Anna lijkt lekker mee te lopen. Op het dijkje aan het
einde van de wei aangekomen, houdt Anna het voor gezien. Ze laat nu eindelijk
haar typische hengstigheidssymptomen zien (mond open, lippen naar achter, grote
kauwbewegingen maken, oren in haar nek, speekselen en … plassen om niks). Anna
breng ik terug dus.

Ezelwandeling met Marijn

Maar dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan. Anna staat
vierkant hengstig te lonken naar Sil aan de overkant van de sloot. De sloerie.
Oog voor mij heeft ze helemaal niet meer. Ik krijg er geen beweging meer in. Na
een kwartier ge-emmer over 100 meter zijn we dan toch weer terug.
Ik wil nog
steeds wandelen, doe Anna haar attributen af en nodig Marijn uit. Marijn heeft
een poosje terug in een opstelling aangegeven dat ze het niet leuk vond om te
wandelen. De laatste tijd echter, lijkt ze onrustig te worden als zij thuis
achterblijft. Vandaag wil ik het daarom toch maar proberen.
Marijn is een
ezeltje dat je echt niets moet opleggen. We doen het samen of op haar manier of
anders niet. Dwingen werkt bij Marijn absoluut averechts.
Andere ezeltjes
mogen geen hap eten onderweg maar Marijn mag dat van mij wel. Het houdt haar
stuitergehalte laag. Ze is het kleinste ezeltje van de hele kudde maar wel met
het grootste ego.
Wonder boven wonder loopt Marijn lekker mee. Alsof ze niet
anders gewend is. Ik geniet van ons samenzijn en ben heel trots op hoe ze het
doet. Ik bied haar in het vooruitzicht in plaatjes ‘de wei waarin je tot je buik
staat in het gras’. Ze mag hier straks volop grazen van me. Op deze belofte doet
ze het goed. Tijdens de wandeling neemt ze hier een hapje gras, daar wat hei
maar ze loopt wel netjes door. Als we bij de bewuste natuurwei zijn, heeft
Marijn het prima naar haar zin. Ik sta bijna tot mijn navel in het gras en de
eco graszaadjes laten zich gemakkelijk plukken. Dat is mooi. Dat scheelt weer
duur graszaad. Ik pluk gestaag en vul langzaam mijn tasje. Marijn haar maag.
Voor mijn gevoel is dit een uniek momentje samenzijn. Ik kan me niet herinneren
dat ik dit ooit met Marijn heb gehad.
Na een half uurtje lopen we door.
Marijn doet het nog steeds prima. Komen we honden tegen, dan ga ik als leider
tussen het gevaar en Marijn staan. Ik knap dat zaakje wel op en ze neemt het van
me aan. Ze wordt er zichtbaar rustig van. Wat mij betreft heeft Marijn een echte
metamorfose doorgemaakt. Wat doet ze het verschrikkelijk knap! Die kan zo mee
voor wandelingen. Niks mis mee!
We hebben nog 20 minuten te gaan, slaan een
hoek om en opeens wordt Marijn onrustig. Erg onrustig. Ze begint plotseling te
stuiteren, om mij heen te dansen. Met mijn teenslippers aan, heb ik weinig grip
in de losse aarde. Ik aard mij dus bewust. Marijn neemt opeens de spurt en
hierdoor slipt het touw bijna uit mijn handen. Gelukkig heb ik het nog net vast.
Ai, ik bekijk mijn hand: een nare brandblaar als gevolg van het slippende touw.
Getver. Die doe zeer. Marijn blijft onrustig. Omdat ik mijn zere hand wil
ontlasten, heb ik weinig grip meer op het touw. Marijn begint weer te stuiteren
en te dansen en eigenlijk kan ik niet anders dan het touw bij de laatste ruk
loslaten. Ik inspecteer mijn handen. De vellen hangen er nu bij.
En daar gaat
ze. Madam. In volle rengalop ervandoor. 1000 hectare natuurgebied in.
Ik
concentreer mij op mijn ademhaling, blijf rustig en bedenk dat ik niks anders
kan doen nu. Ik stuur haar het plaatje van ons samen fijn wandelen. Ik klap in
mijn zere handen om haar naar mij toe te roepen en ik blijf goed geaard. Geen
paniek. Ik kijk wat er gebeurt. Marijn houdt na 200 meter in. Draait zich om en
komt in volle rengalop terugrennen naar mij. Ik doe geen pogingen om haar te
pakken maar wacht tot ze rustig bij mij staat. Dat moment dient zich niet aan.
Twee meter voordat ze bij mij is, maakt ze rechtsomkeert en rent in volle
rengalop weer weg. Dit keer neemt ze een afstand van 300 meter.
Ik blijf
rustig en geaard in mijn handen klappen. Ik houd mijn hartslag en mijn bloeddruk
laag. Marijn heeft nu een adrenalinestoot voor twee dus die van mij is
overbodig. Ik stuur haar het plaatje dat ze rustig gras staat te eten.
Daarop
komt ze tot halverwege terugrennen, duikt de bosjes in en gaat daar staan eten.

Dat is mooi want eten maakt een kalmerend hormoon vrij in haar systeem.

Dit is het moment om rustig en kalm op haar af te lopen. Ze laat zich gewoon
benaderen, ik pak het leidtouw op en we wandelen terug naar de stal.
Hmm,
die kan zo mee met wandelingen? Niks mis mee?