Een hond in een opvanggezin

Een hond in een opvanggezin. Deze week kregen wij het bijzondere verhaal van Marian. Zij heeft De Brontaal van de Dieren hier gevolgd. Hieronder lees je het bijzondere verhaal van Marian.
Op ’n dag kreeg ik een e-mail van ’n kattenopvang. De kattenopvang ving ook wel eens honden op en op dat moment zaten ze met een hond in hun maag. Of ik met Yara, de bewuste hond, wilde communiceren omdat ze momenteel in een opvanggezin zat maar per direct weg moest omdat ze agressief blijkt te zijn, aldus het opvanggezin.

Communiceren met Dieren

Ik uiteraard meteen gecommuniceerd, ik schrijf uiteraard omdat ik toen nog niet zolang kon communiceren met dieren en ik het gevoel had dat ik dag en nacht moest klaarstaan voor de dieren die mijn hulp nodig hebben (later leerde ik wel anders), en wat bleek; Yara is niet agressief alleen onbegrepen.

Pff, pak van m’n hart. Kon ik meteen helpen zoeken naar een ander opvanggezin, maar dit bleek onbegonnen werk.
Ik de kattenopvang nog tips gegeven, tips die ik van Yara door had gekregen maar ook tips uit eigen ervaring:

Zo had ik verteld dat ze een opvang nodig hadden die weet met onzekere honden om te gaan. Het moet iemand zijn die er veel tijd in wilt steken, geen kleine kinderen, enzovoorts, enzovoorts.

Een hond in een opvanggezin

Mijn verbazing was dan ook ontzettend groot toen ik te lezen kreeg dat ze een opvangvrouw hadden gevonden die dus voor de eerste keer een hond in huis kreeg. Nou, daar begon mijn ergernis. Toch hield ik contact met de opvang daar ik op de een of andere manier het gevoel had dat ik Yara nog moest helpen, en ook uit schuldgevoel omdat de kattenopvang mij op een gegeven moment had gevraagd of ik mee wilde gaan mét Yara naar die nieuwe opvanger, jammer genoeg had ik dit afgewezen. En waarom? Simpelweg omdat ik toen de ernst van de situatie nog niet inzag.

Het ging steeds slechter en slechter

Ik dus contact gehouden en kreeg ik te lezen dat het steeds slechter ging met Yara, als Yara alleen in de auto zat en de vrouw wilde instappen, trok Yara de lip op, als Yara dan een tik met de krant op haar neus kreeg dan begon Yara te grommen.

Ik riep: “WAT? TIK MET DE KRANT OP DE NEUS?” Maar schijnbaar had ik opeens nergens meer verstand van en iemand anders van de kattenopvang had dus ons mail verkeer overgenomen en hij wist me te vertellen dat hij totaal niet geloofde in het communiceren met dieren.

Een enorm schuldgevoel…

Op en ochtend werd ik zeer onrustig en ontzettend verdrietig, ik sloot mijn ogen en ik zag hoe Yara aan het vechten was, zó erg dat ze zelfs ’n man ernstig verwondde. Ik dit meteen gemaild naar de kattenopvang en wat bleek: op dat moment hadden ze Yara in laten slapen. Mijn verslagenheid en verdriet was zo groot dat ik een hele tijd niet meer kon communiceren met dieren, steeds als ik het probeerde kwam Yara in beeld.

Op een gegeven moment was ik ook zeer boos op alles en iedereen, dus eigenlijk op mijzelf. Waarom was ik niet naar Yara toe gegaan? Waarom haalde ik haar niet zelf in huis? We vingen zelf toch ook honden op?

Ik besloot weer te beginnen met het Communiceren met Dieren

Na een hele tijd niet meer te hebben kunnen communiceren ben ik toch maar weer eens gaan proberen, het is immers mijn bedoeling om dieren te helpen en waarom Yara op mijn pad is gekomen, daar zal ik wel iets uit hebben moeten leren(?) Enfin, ik dus naar mijn innerlijke werkkamer, ga op de bank zitten en wat schept mijn verbazing? Yara springt zo op de bank en gaat met haar hoofd en voorpoten op mijn schoot liggen.

Vanaf die dag helpt Yara mij regelmatig tijdens het communiceren met dieren. Vooral als het zeer zwaar voor me wordt, kan ik troost putten uit haar aanwezigheid. Bedankt lieve Yara dat je in mijn leven bent gekomen!

Heb jij net zoiets bijzonders meegemaakt als Marian? Schrijf het dan als reactie op dit artikel. Wij kijken je verhaal tegemoet!