Dierentolk Marjon in gesprek met:een (overleden) hond.
Verzorgers kunnen met vragen blijven zitten nadat hun dier overleden is. Dit hoeft niet altijd te betekenen dat ze daar een schuldgevoel bij hebben, of hun dier niet los kunnen laten.
Vaak horen de vragen en antwoorden bij het rouwproces.
Het voelt ook altijd weer goed om te kunnen helpen. Ook merk ik dat de dieren het ook als zeer prettig ervaren, wanneer ze vragen kunnen beantwoorden en op die manier hun verzorgers kunnen helpen.
Dat een dier het fijn vindt om contact te hebben laten ze vaak merken door middel van een teken.
Zo was dit ook met de communicatie met deze bijzondere hond. Ik noem haar voor het gemak Kylie. De dag waarop ik contact kreeg met Kylie was het voor de verzorgers een speciale dag. Zij wisten van te voren niet op welke dag ik zou gaan communiceren, dit wisten ze pas toen ze mijn verslag binnen kregen.
Ze vertelden mij naderhand dat ze tijdens het autorijden lange tijd een regenboog naast hun auto zagen. Naar later bleek was dat exact het tijdstip waarop ik met hun hond aan het communiceren was.
Tijdens een communicatie stel ik bijna altijd controlevragen. Controlevragen zijn vragen over concrete, controleerbare feiten waaraan de verzorgers kunnen zien dat ik werkelijk met hun dier contact heb gehad. Zoals een beschrijving van de woonkamer, of een beschrijving van het favoriete speeltje van het dier; hoeveel mensen er bij het dier in huis wonen enz.
In de artikelen die wij delen met jullie vertel ik hier het liefst zo min mogelijk over, omdat het vaak om persoonlijke dingen gaat.
Soms gebeurt het dat controlevragen helemaal niet nodig zijn, bijvoorbeeld wanneer het dier heel veel herkenbare dingen uit zichzelf doorgeeft. Ik laat het dier dan graag zelf vertellen.
Ook komt het wel eens voor dat een ander dier, die bij het desbetreffende dier woont/woonde, zich laat zien.
Bij Kylie was dit ook het geval. Haar maatje liet zich even zien. Ze liet weten dat ze tijdens deze communicatie haar overleden vriendin bij wilde staan. Ik bedankte haar voor het feit dat ze zo lief was aan de zijde van haar overleden vriendin te willen staan.
Deze hond had dit ook wel nodig, omdat ook zij in een rouwproces zat.
De twee honden waren hele dikke maatjes. Ze deden alles samen, samen slapen, samen zwemmen, ze waren onafscheidelijk.
Toen de hond in de roedel kwam wonen, leek het wel of Kylie meer levenslust kreeg. Ze begon streken te krijgen, ging meer uitdagen en vond spelen opeens weer interessant.
Niet dat Kylie geen levenslust had toen ze nog alleen woonde met haar mensen, maar de andere hond erbij gaf haar een andere voldoening.
Kylie vertelde mij veel, bijvoorbeeld dat ze dol was op mensen en vooral kinderen. Ze ging vrolijk door het leven en genoot overal van. Strandwandelingen, autorijden, boswandelingen. Er was zelfs een plek in het bos waar ze ontzettend graag kwam en beschreef mij die omgeving ook.
Ze vertelde mij over de mensen die zij lief heeft, die een bijzondere rol in haar leven hebben gespeeld.
Het overlijden van Kylie ging vrij snel, eigenlijk véél te snel. De mensen hadden bijna geen tijd om te beseffen dat de tijd aan was gebroken voor Kylie, om de aarde te verlaten. Ze bleek ernstig ziek te zijn wat zelfs Kylie, tot bijna op het laatst van haar leven, niet als zodanig heeft ervaren. De mensen konden dan ook niet vermoeden hoe ernstig het met haar gesteld was. Zelfs de dierenarts had dit niet in de gaten.
En omdat Kylie toch redelijk snel overleden is wilden de verzorgers graag weten hoe Kylie de laatste periode van haar leven heeft ervaren.
En weer vertelde Kylie honderduit, zo fijn. Een vrolijke babbelkous die ook nu alles positief ziet.
Ze vertelde me, onder andere, dat ze nog voelde hoe haar vrouwtje haar kusjes gaf tijdens haar overlijden. Ook heeft ze nog gehoord dat haar meerdere keren verteld werd hoeveel ze van haar houden.
En zo vertelde Kylie me nog meer herkenbare dingen die ze nog mee had gemaakt tijdens haar overlijden.
Kylie liet mij veel weten. Zo merkte ik dat ze ontzettend trouw was en over het algemeen goed luisterde, al trok ze soms ook wel haar eigen plan en dan was ze plots Oost Indisch doof.
De verzorgers vertelden me dat ze soms inderdaad bananen in haar oren had en dan helemaal haar eigen gang ging.
Ze heeft haar leven als zeer prettig ervaren. Ze hield overal van; van de rust en van drukte. Van aangehaald worden, door bekenden maar ook door vreemden, tot met rust gelaten worden. Kortom: ze was één en al blijheid en tevredenheid.
Mensen die haar tijdens wandelingen tegen kwamen voelden zich vaak aangetrokken tot haar. Iedereen was dol op Kylie, op beide honden trouwens.
Tijdens onze communicatie viel me twee dingen op: ze was de regenboogbrug nog niet over gegaan.
En ik had telkens het gevoel dat ze een super showhond zou zijn geweest.
Ik begin bij het tweede:
De verzorgers wilden graag één keer met Kylie een show lopen. Wat ze dan ook gedaan hebben. En jawel; Kylie won de eerste prijs.
Nu over het eerste wat me opviel; Kylie was toch voor haar gevoel vrij plots overleden en had helemaal nog geen haast om de regenboogbrug over te gaan. Niet dat iets haar hier hield. Ze koos er zelf voor om nog niet over te gaan.
Toen ik haar voorstelde om haar, na onze communicatie, te begeleiden tot aan de regenboogbrug zodat ze over kon gaan zei ze: ‘We zien dan wel.’
Kylie heeft mij nog veel leuke en mooie dingen verteld. Onze communicatie was heel prettig.
Bijna aan het einde van ons contact liet ze mij een bos margrieten zien. Ze vindt dit een hele mooie bloem.
De verzorgers vertelden mij later dat de honden regelmatig in een veld met margrieten speelden.
Toen ik op het punt stond om afscheid te nemen van Kylie zei ze mij dat het tijd was voor haar om de regenboogbrug over te gaan.
Samen met haar gids, een paard die Kylie in leven ook heeft gekend en die al eerder was overleden, begeleidde ik haar tot aan de regenboogbrug. Kylie had moeite om rustig te blijven, want ook dit zag ze als een blij nieuw avontuur.
Ik vertelde haar dat ze gerust vooruit mocht rennen, en zoef .. daar rende ze samen met haar gids de regenboogbrug over.
De verzorgers vonden het een raadsel waarom ze niet eerder de regenboogbrug over was gegaan maar, zoals Kylie me eerder liet weten, ze had helemaal geen haast om over te gaan. Ze wilde toch nog genieten van hetgeen ze nog op aarde beleefde. En wat ze ook nog samen met haar vriendin beleefde.
Ze weet nu wel dat ze gerust nog kan komen buurten, als ze dat zou willen. En dat zal ze zeker nog wel doen. Al was het alleen al om in sommige situaties, onder andere, de andere hond bij te kunnen staan.
Dank je wel voor deze bijzondere, ontroerende en o zo mooie communicatie.