Dierentolk Marjon in gesprek met: een paard.

‘Maar natuurlijk mag jij mijn verhaal en de foto’s gebruiken. Ik ben blij dat jullie dit kunnen doen voor dieren en baasjes!’, kreeg ik als antwoord op mijn vraag of ik een samenvatting van de communicatie met Tulp mag plaatsen op facebook én op de website van de Zomerhof.
Ook vertelde mij de intens verdrietige verzorgster dat ze bewondering heeft voor Tulp, omdat ze alles uit het leven heeft weten te halen in de laatste ruim 7 jaar van haar leven.

Midden januari kreeg ik het trieste bericht dat de verzorgster Tulp heeft moeten laten gaan. 19,5 jaar is ze geworden.
Ze is kapot van verdriet, maar o, zo blij dat ze Tulp nog heeft mogen begeleiden tijdens de laatste jaren van haar leven.
Tulp is gecremeerd en heeft nu een mooie urn. In april wordt ze uitgestrooid in zee samen met tulpen. De zee staat in verbinding met alles.
En terwijl ik dit aan het schrijven ben realiseer ik me pas, dat ik tegelijkertijd naar een meditatie van de meditatietuin van de Zomerhof aan het luisteren ben. En wel de volgende: Buursebeek. (Het geluid van water). Toeval bestaat niet, blijkt maar weer eens.

Van de verzorgster mag ik de naam van het paard noteren. Op mijn vraag of ze dat goed vindt krijg ik een prachtig antwoord: ‘Ik vind het mooi als haar naam genoemd wordt, hoor. Vooral omdat zij, en haar lotgenoten, er vroeger “niet toe deden”. Tulp stond als een bloeiende bloem in de nieuwe wei en werd een waar boeket in haar bonusleven (2012-2019) Zij en ik waren als aardappels en jus… en de rouw is echt rauw. Als zij in jouw verslag bij naam genoemd wordt is dat een bevestiging dat ze er mocht zijn: een prachtig, lief en intelligent paard!’

In 2016 kreeg ik het verzoek om met Tulp te gaan communiceren, omdat de verzorgster wilde dat Tulp helemaal in het hier en nu kon leven. De verzorgster had namelijk het gevoel dat Tulp flashbacks had. Dan ging ze zich anders gedragen dan de verzorgster gewend was.

Toen ik contact kreeg met Tulp merkte ik als eerste dat ze een ontzettende dorst heeft gekend. Het bleek dat de fokker soms gewoon haar ton niet bijvulde, waardoor ze dagen zonder water stond. Op een gegeven moment was het zó erg dat Tulp uitdrogingsverschijnselen had.
Andere ongemakken en trauma’s liet ze ook weten. Doch; alles in de derde vorm. Alsof ze bang was om op de voorgrond te treden.
De verzorgster herkende dit wel. Ze liet weten dat Tulp vaak het pispaaltje was en nu nog leek het alsof Tulp een minderwaardigheidsgevoel had.

De verzorgster had mij bij de aanvraag niet veel verteld over het verleden van Tulp, maar het was mij al snel duidelijk dat Tulp geen fijn verleden heeft gehad.
Niet alleen lichamelijk, maar ook psychisch had Tulp veel meegemaakt. Meerdere keren met overlijden te maken gehad, lichamelijke verwaarlozing, en ook psychische mishandeling.
Haar zus, met ongeboren veulen, kwam te overlijden. Tulp ‘s eigen zoon heeft ze verloren. Ook liet ze mij een man zien die op het weiland overleden was.
De verzorgster vertelde mij, dat die man overleden was 10 maanden nadat Tulp daar weg was.
In haar hoeven zaten scheuren, doordat zij, en andere paarden, bij de vorige verzorger in modder en water stonden.
En zo waren en nog veel meer vreselijke dingen die Tulp mij liet ervaren, voelen, beleven. Ze vertelde het niet direct maar deelde het samen met mij. ‘Gedeelde smart is halve smart’ leek Tulp hier mee te willen zeggen.
Uiteraard vond ik dit helemaal niet erg, want door het met mij te delen begon Tulp met haar verwerkingsproces. Ook al liet ze meerdere keren weten geen last te hebben van haar verleden.

Heel bijzonder vond ik dat Tulp mij ook lichamelijke klachten van haar huidige verzorgster liet voelen. Op het moment dat ik dit van Tulp doorkreeg, voelde het voor mij alsof Tulp er zelf last van had. Wat overigens ook wel had gekund, in het geval dat Tulp het zou hebben willen overnemen van haar verzorgster. Dieren doen dat namelijk vaak voor hun mensen. Dit was bij Tulp gelukkig niet het geval.
Na het lezen van het verslag vertelde de verzorgster dat deze lichamelijke klachten, die Tulp mij liet ervaren, bij haar hoorden.

Gaandeweg onze communicatie werd Tulp steeds opener en vrolijker. Ze begon in de ik-vorm te communiceren en vertelde steeds meer uit zichzelf.
Zo liet ze plotseling weten dat ze heel veel van haar huidige verzorgster houdt.

Ook vertelde ze me, dat ze heel graag in het heden wilde leven. Soms had ze het gevoel, dat anderen haar het verleden weer voorschotelden en dat vond ze niet fijn.
Tulp wilde héél graag samen met haar verzorgster werken. En ze begreep waarom haar verzorgster de dingen deed, zoals ze deed.

Tulp lette ontzettend goed op haar omgeving. Ze wist me te vertellen, dat ze soms een auto op het grindpad hoorde aan komen rijden. Dat was dan haar verzorgster met balen wortelen.
Een zwarte hond liet ze mij zien. Die bleek, met nog een hond, naast haar te zijn komen wonen.

Het was te merken aan Tulp, dat de verzorgster al ontzettend veel bereikt had in de 4 jaar dat Tulp bij haar woonde.

Midden januari jl. was het voor Tulp tijd om de aarde te verlaten. Ze wachtte hiermee totdat haar verzorgster bij haar was, zo blijkt uit hetgeen de verzorgster mij vertelde:
‘Ze had me met een luide hinnik begroet, maar ik zag aan haar hele houding dat het mis was. Ik denk dat ze de nacht door heeft gezet, om op mij te wachten. Want na het eten sjokte ze weg, keek me aan en zakte toen min of meer in elkaar. Toch lag ze er vredig bij.’
Tulp ’s beide maatjes zijn afscheid komen nemen. Tulp was, tot op het laatst, gelukkig niet alleen.

Rust zacht, mooie, lieve, stoere Tulp. Het ga je goed op je verdere zielenreis!