Dierentolk Marjon in gesprek met: een geitje.

Dit geitje probeerde al vanaf dat de aanvraag bij me binnenkwam mijn aandacht te trekken. Héél bijzonder, omdat ik mezelf normaal gesproken moet voorbereiden op een gesprek. Maar Geitje dacht hier schijnbaar anders over. Ze kon niet wachten om te mogen babbelen met me.
Ik had haar verteld dat ik eerst nog met enkele andere dieren moest gaan communiceren. Maar daar had Geitje geen boodschap aan en ze liet me, zo nu en dan, al dingen weten.
Héél bijzonder. Ik had dit nog nooit eerder meegemaakt. Ik wilde me ook niet helemaal afsluiten voor Geitje, want ik vond het stiekem best wel leuk dat ze te pas en te onpas opeens ‘daar was.’

Geitje liet me vooral veel frustratie voelen en veel geluiden horen.
Frustratie, omdat ze die geluiden niet kan ontvluchten. En frustratie omdat ze niet direct weet wat een geluid betekent.

Geitje vertelde mij over haar woonomgeving en over de mensen die haar verzorgen. Dat ze voorkeuren heeft wat de verzorgers betreft.
Zo is er 1 jongeman die Geitje heel lief vindt, maar opeens komt deze jongen niet meer.
De aanvraagster liet me naderhand weten dat ze wel weet wie Geitje hiermee bedoelt.

Meerdere dieren nam ik waar, maar niet meteen in haar omgeving. Op haar stuk grond wonen wel nog andere geitjes, zo liet Geitje me zien.

Geitjes emoties kunnen zomaar veranderen. Zo is ze heel vrolijk en een minuut later kan ze geagiteerd zijn.
De aanvraagster beaamde dit, en we zijn er tijdens deze communicatie ook achter gekomen waardoor dit komt.

Geitje is superintelligent.
Ze verveelt zich. Ook al heeft Geitje best wel wat klimgelegenheid en spelen de verzorgers ook met Geitje. Ze laat me zien hoe de verzorgers dit doen. Maar dan nog verveelt ze zich vrij snel. Ook haar energie lijkt maar niet weg te kunnen vloeien.
Eén van de vragen van de aanvraagster is dan ook of Geitje wel op haar plek is daar waar ze nu woont, of dat ze liever ergens anders wil wonen.
Hierop krijg ik meteen het antwoord dat ze ergens wil wonen waar minder afwisselende mensen, dus energieën, komen. Maar ze wil alleen verhuizen wanneer haar zusje mee mag.

Tussendoor krijg ik voldoende herkenbare dingen van Geitje door. Zo laat ze me weten dat er soms een groepje kinderen langs komt. Ikzelf kreeg kinderarbeid door maar de aanvraagster vertelde me naderhand dat het hier om scholen gaat. (O jee.)

Nogmaals komt haar woonplek ter sprake en laat Geitje me heel duidelijk weten het helemaal niet fijn te vinden altijd maar zo bekeken te worden. Het liefst woont ze ergens waar ze alleen maar met bekende mensen te maken heeft.
Haar gezondheid komt ook ter sprake. Ook laat Geitje me weten dat de enting pijnlijk was. Geitje dacht zelf, of ik heb het verkeerd begrepen, dat het om bloed afnemen ging. Maar het bleek de jaarlijkse (Q-koorts) vaccinatie te zijn geweest. Dat zijn inderdaad rotprikken in de oksel die soms nog lang nare bulten geven ook… aldus de aanvraagster.

Sommige mensen zijn bang voor Geitje omdat ze veel bokt. Geitje laat weten niet zo héél goed te kunnen zien en zich ook soms een ongeluk te schrikken, wanneer mensen haar onverwacht van achteren benaderen.
Ze bokt omdat dit altijd een gewenst resultaat oplevert, zo vertelt Geitje me.
De negatieve overdracht, die Geitje oppikt, doet er natuurlijk ook geen goed aan en Geitje reageert dan vaak ook op deze negativiteit.
Ik heb Geitje gevraagd of ze het bokken toch maar achterwege wil laten, omdat dit met haar horens gevaarlijk kan zijn. En dat, wanneer zij liever tegen de mensen doet, de mensen ook liever tegen haar zullen doen.

Tijdens de communicatie kreeg ik nog enkele tips over kruiden door die goed voor Geitje zijn.

Ook werd het steeds duidelijker dat Geitje niet op de juiste plek woonde. Gelukkig dat de aanvraagster dit ook eigenlijk wel al inzag en nu bevestiging kreeg. Ze is dan ook voor haar en haar zusje een andere fijne plek gaan zoeken. Wat niet zomaar meeviel, omdat het om twee geitjes ging. Gelukkig heeft ze wel een hele fijne andere woonomgeving kunnen vinden.
Met pijn in het hart, bij de aanvraagster en de verzorgers, hebben ze de twee Geitjes moeten laten gaan. Wat een Liefde.
Liefde is immers ook los kunnen laten!

Nadat ik Geitje nog een healing heb gegeven namen we afscheid van elkaar. Geitje voelde zó blij en opgelucht aan. Ze had er vertrouwen in en zou proberen niet meer te bokken.
Zó lief!